Mil pesos, mil pesos, mil pesos! Una luca!

In onze kamer slaapt een Australische jongen, Tim, die net als ons naar Pichilemu, de surfhoofdstad van Chili blijkbaar, wil doorreizen. Hij is een van de voorbije dagen al op prospectie geweest en weet naar welk busstation we moeten en welke metro daar naar toe rijdt. Het is voor ons het gemakkelijkst gewoon mee met hem te vertrekken.

De bus passeert alweer doorheen een prachtig landschap. De heuvels zien bruinrood en er tussenin liggen wijn-en boomgaarden omringd door cipressen die lijken licht te geven omdat de zon er zo fel op schijnt. Jammer dat we er weer, zoals zo vaak, gewoon voorbij rijden. Dit is het grootste nadeel aan reizen met de bus of trein. We proberen zo veel mogelijk ´mental pictures´ te nemen, maar de harde schijf begint stilaan vol te geraken.

In Pichilemu hadden we gedacht te worden afgezet in de hoofdstraat waar we gemakkelijk een verblijfplaats zouden kunnen vinden. Niet dus: we staan met onze rugzakken aan de rand van een stoffige zandweg en in de nabije omgeving is niks te bespeuren. Tim heeft wel vooraf een hostel geboekt, dus we bij gebrek aan andere opties zakken we mee af naar daar. Een goede zet want hij blijkt een hele mooie hostel te hebben uitgezocht die wordt gerund door een Nederlander en zijn Chileense vrouw. Vanaf de eerste seconde voelen we hier op ons gemak.

Pichilemu is een populaire badplaats voor de Chilenen zelf en is hoe ik mij de Belgische kust van vele jaren geleden voorstel (zonder de palmbomen, zwarte strand en Zuid-Amerikaanse vibe welliswaar): overdag met het hele gezin onder de parasol op het strand en ´s avonds met een ijsje over de dijk wandelen langsheen het circus, de ouderwetse lunaparken en verouderde kermis met kraampjes, springkasteel en een mini-reuzenrad. Heel simpel allemaal. Geen gedoe. Alles mag, niks moet... het ultieme vakantiegevoel.

Er logeren nog enkele andere mensen in de hostel; sommigen met wie we het goed kunnen vinden en anderen die ons iets minder liggen. Er logeert een bende Duitsers die zich de hele avond nogal superieur opstellen en met iedereen de spot drijven. Vooral Tim en Pat, een andere Australier, moeten het ontgelden. Het gaat er zo ver over dat Jerie, Rutger en ik het voor bekeken houden en gaan slapen. Christophe is hun gelul ook beu en zondert zich af met een koppel Chilenen en een Braziliaan, Raphael. De volgende ochtend checken 'dzie Germans' gelukkig uit en blijven wij achter met de Australiers en de Braziliaan.

Met hen is het de volgende dagen dolle pret! Aangezien de Australische heren nog gelukkig vrijgezel zijn, weer geen gebrek aan vuile, meestal vrouwonvriendelijke, moppen en flauwe 'pick-up lines' (nieuwe klassieker: 'do you want to screw?' en dan het meisje een schroef geven). Christophe en ik hadden eerder in China al een beginnerscursus 'Australische slang' gekregen van Matt, Bob en Josh, en dankzij Tim en Pat zijn we nu gevorderden. Omdat hun aanpakgeen meisjes oplevert(neen toch), stellen Jerie en ik voor de taak van 'wing-man' op ons te nemen. Een functie die ons meteen weer wordt ontnomen wanneer we Tim proberen koppelen aan een gekke Hollandse die ook nog in onze hostel logeerde.

Onze dagen vullen we met wat surfen (vooral Christophe dan, maar ook Jerie en Rutger weten al eens een golfje te nemen), doen we op het strand een kleurtje op, fietsen we eens naar Punta de Lobos om naar de echte surfers te gaan kijken, BBQ-en we meerdere kilos Zuid-Amerikaanse koe (Raphael is de beste BBQ chef ooit) en drinken we (veel te veel) biertjes op het terras van onze hostel en rondom het kampvuur. Meer moet dat toch niet zijn?

HOSTEL: Pichilemu surfhostal

MUZIEK: Fat Freddy's drop - Roadie

MUZIEK: Homewrecker -

Chile con carne

Ahhhh… eindelijk zon! Na een helse vlucht van Vancouver naar Santiago met een tussenstop in L.A. en Lima was het een verademing om met beide voetjes terug op de grond te staan. Onze 1e indruk van Santiago was positief. Een aangename warmte, de Zuid-Amerikaanse chill-sfeer en heel belangrijk: een taxi-chauffeur, die zijn roeping als gids gemist had en ons veilig en wel afzette bij onze hostel en dit aan een democratische prijs. Ik wist het meteen: Chile is the place to be. En we zagen dat het goed was.

In het park zitten met een lekker flesje Chileense wijn (die btw maar 1 euro kostte) terwijl we genoten van de zon. Dat is het leven. ´s Avonds besloten we, en daarmee bedoel ik vooral Christophe, a.k.a. the meateater, een typische Chileense schotel te gaan eten. Het verrastte me dan ook niet dat de parrilla die hij besteld had enkel bestond uit vlees met 1 aardappel. Lekker gezond. Ondertussen heeft hij ook een lijstje met typische Zuid-Amerikaanse dingen die hij wilt eten dat natuurlijk grotendeels uit vlees bestaat. Ik zou die jongen zijn cholesterolgehalte wel eens willen weten. Maar dat is dan misschien de verpleegster in mij die naar boven komt.

Om het vlees van de avond ervoor te verteren zijn we de dag erop naar het Mariabeeld op San Cristobal Hill geklouterd. Veel bleinen, zo rood als een kreeft en veel gezeur van mijn kant, maar dat was al snel vergeten. Het uitzicht was prachtig en het was er zo peacefull dat we er allemaal even stil van werden. Ook het terrasje achteraf met de lekkerste jugos naturales con mélon die ik ooit heb geproefd, zorgde ervoor dat ik me thuisvoelde in Santiago. Een sfeer die ik nog nooit had meegemaakt.

´s Avonds nog een BBQ in de hostel met een model als gast. Rutger en Christophe hadden ineens geen oog meer voor de kilo´s vlees die op de BBQ lagen, allez Rutger dan toch… Maar ik moest toegeven, het was echt een streling voor het oog en alle mannen aan tafel zaten haar aan te gapen en ik denk zelfs enkele vrouwen.

De dag erna zijn we naar een shoppingcentrum geweest om slippers voor mij en een paar crèmetjes te halen voor Yirka, die volgens Christophe iets te duur waren. Toch wel pijnlijk hoor om door een shoppingcentrum te lopen en amper iets te kunnen kopen. Hartverscheurend eigenlijk. Onze laatste dag in Santiago was voor mij en the boys dus een beetje minder, maar dat neemt niet weg dat Santiago een geweldige stad is. Allen daarheen dus!

HOSTEL: Castillo Surfista Santiago

MUZIEK: Michel Telo - Ai Se Eu Te Pego

Zombie nation

Na vertrek uit Kicking Horse hadden we nog wat kilometers voor de boeg aangezien we onze cruise-mobiel de dag erna in Vancouver op tijd dienden in te dienen om te vermijden dat ze ons nog meer zouden durven aan te rekenen. Aangezien het hotel in Kamloops zowel qua prijs als overnachting goed was meegevallen, was het plan daar weer aan te kloppen om zo vroeg de laatste kruistocht richting Vancouver aan te kunnen vatten.

Zonder het lawinegevaar van vorige keer zouden we op een goeie 4u van Golden naar Kamloops kunnen reizen om daar ook niet al te laat aan te hoeven te komen, want 's nachts gaan rijden over onverlichte en besneeuwde bergwegjes in Canada (autosnelwegen vond ikzelf niet echt de juiste benaming) is nu ook niet echt de allerbeste manier van reizen.Daarbij moet ik misschien even melden dat ik niet bijster goed zie als het wat donkerder is. Meermaals heeft Jerie me al zitten uitlachen als ik in onze donkere slaapkamer eerst ons bed lokaliseer met mijn schenen alvorens mij aldaar neer te vleien. Jerie mag dan ook altijd van geluk spreken dat ze niet toevallig door een elleboog of knie verwond wordt bij deze laatste actie.

Reken daar nog eens wat gehaaste truckers bij die de wegen daar waarschijnlijk beter kennen dan de functie van een bad of douche en die met hun 10- of meertonner op deze wegen de 140km/u niet schuwen. 2 personenwagens inhalen in een bocht waar je amper ziet hoe steil de afgrond naar een zo goed als zekere dood is, was blijkbaar ook geen probleem. Vanaf het moment dat het begon te schemeren had ik mij al snel voorgenomen een truck als mikpunt te gaan gebruiken en te kunnen volgen om zo een beter idee te kunnen krijgen van welk soort bocht of obstakel mij lag op te wachten, maar zelfs dan was het soms moeilijk om met onze uit de kluiten gewassen wagen deze snelheidsduivels bij te houden. Na het eerder vermeld inhaalmanoevre hebben we die bepaalde truck ook nooit meer in het vizier gekregen. Al bij al voor mij een aangename race-ervaring, maar wel soms spannend en vermoeiend om zo gefocust te blijven rijden.

Temidden van een sneeuwbui bereikten we Kamloops, maar door het plaatselijke lang weekend waren vele hotels en motels volboekt of veel duurder dan normaal. Uiteindelijk toch goed geslapen in een budget Super 8 hotel. Omdat het risico na de sneeuwbui groot was dat ze de autosnelweg die we planden te nemen zouden sluiten, namen we daarom maar de langere optie waardoor we eigenlijk maar net op tijd de wagen konden inleveren, al bij al blij dat we er vanaf waren, hoewel hij ons bijzonder goed gediend heeft.

We waren alle vier een beetje teleurgesteld bij terugkeer in Vancouver. Toen we er eerder waren, was het stralend weer, maar zijn zowel Yirka en Christophe als Jerie en ik meteen doorgereisd naar de Rockies en nu was het overtrokken en grijs en dat zou zo blijven gedurende de 4 resterende dagen in Canada met een geregelde regenbui er bovenop. Mede daardoor viel Vancouver wat tegen. Het slechtere weer belette ons om Vancouver op gepaste manier te ontdekken en daarnaast was het niet goedkoop om de alternatieven te beleven. Daardoor konden we nu beter ons even inhouden om weer iets extra te hebben voor in het goedkopere Zuid-Amerika. Spijtig genoeg belette dat besef onze dames niet de laatste dag tot een shopdag uit te roepen.

Wat ons vooral bijgebleven is van Vancouver is het zeer mooie Stanley Park met de totems en zicht op de luchthaven voor watersportvliegtuigen en bij mooi weer moeten de nabije stranden zonder twijfel ook zeker de moeite zijn om op je gemakje wat te liggen genieten. Daarnaast was de contradictie op zijn minst opmerkelijk dat Vancouver steevast zijn plaats in het lijstje van best leefbare steden ter wereld weet te behouden, maar tevens het ongenoegen heeft de straat te bezitten waar het meeste drugsgebruik in de gehele westerse wereld zou plaatsvinden. Je ziet dan ook een ongewoon groot aantal daklozen in de straten van Vancouver en het is onmogelijk een dag in de stad door te brengen zonder de vraag naar wat kleingeld of een sigaret gesteld te krijgen.

De gratis walking tour, die voornamelijk het plaatselijke Chinatown in het licht zette, was zeer interessant en gaf ons ook weer wat meer, al zij het wat minimalistisch, inkijk in de China-verhalen van Christophe en Yirka en deze laatste was dan ook maar wat al te blij haar nieuw ontwikkelde verslaving voor de steamed buns (broodjes bak pao zonder vulling) in dit Chinatown verder te kunnen beleven. Daarbij kunnen we ook even vermelden dat Manneken Pis in Vancouver een te duchten concurrent heeft staan als meest teleurstellende bezienswaardigheid ter wereld, want we werden niet echt omvergeblazen bij het aanzien en aanhoren van de enige echte Steam Clock, alhoewel we wel eens goed kunnen lachen hebben.

Ook de hostel hielp niet echt in de bevestiging dat Vancouver zo goed leefbaar en hoog aangeschreven wordt. Naar mijn gevoel was de hostel namelijk wat groot uitgevallen om nog de gezelligheid en charme van een hostel te bevatten en de straat waar de hostel gelegen was, kende een druk en rumoerig verloop tot diep in de nacht. Vancouver bleek dan ook vooral een uitgangsstad en als je dat dan niet actief kan meemaken is het meer een last dan plezier. We werden dan ook elke nacht opnieuw getrakteerd op een irritant straatconcert (of eerder straatgekweel), waar een of andere foute hippy-girl er in slaagde Zombie van The Cranberries keer na keer te verkrachten.

Het verlangen naar de zon zorgde er dan ook voor dat we vol verwachting uitkeken naar de verhuis naar Chili.

HOSTEL: Samesun Backpackers Vancouver

MUZIEK: Some Chick In Vancouver - Zombie

FILM: Into the wild

Let´s rock, we´re ready to roll

Nu we toch een veel te dure alles-op-en-aan auto tot onze beschikking hebben, kunnen we er maar beter gebruik van maken. We rijden de volgende dagen de Icefield en Bow river Parkway af, scenic routes doorheen de Nationale parken rond Banff en Jasper. We hadden gedacht onderweg te stoppen aan allerlei uitkijkpunten om een mooi zicht te krijgen op de vele meren en watervallen tussenin de bossen en bergen. Ik had er echt niet bij stil gestaan dat tijdens deze tijd van het jaar de meren, die normaal een felblauwe kleur hebben, dichtvriezen en de watervallen veranderen in grote ijspegels.

Dan maar wat wandelingen door de bossen gemaakt in de hoop wild life te spotten. We hebben onze jeep ondertussen omgedoopt tot ´Bear patrol´ en als echte ´Mounties´ volgen we allerlei sporen in de sneeuw. De meeste sporen zijn echter van andere wandelaars of honden en veel meer dan wat vogels en een eekhoorn krijgen we niet te zien. Het zou nochtans mogelijk moeten zijn beertjes te zien, want door de ongebruikelijk warme winter zijn ze te vroeg uit hun winterslaap ontwaakt. Vooral Jerie is vastberaden. Ik heb haar nog nooit zo volhardend geweten. In de auto wijst ze elke steen en tak enthousiast aan omdat ze denkt dat het een beer zou kunnen zijn. Na urenlang geen beest te zien (zelfs geen eland), is ze er van overtuigd dat beren niet eens voorkomen in Canada, maar deel uitmaken van een complot van de overheid om toeristen te lokken.

Onze eerste dag is het schitterend weer en kunnen we de omgeving in al zijn pracht aanschouwen. De volgende dag zit de lucht vol sneeuw en ziet ze grijs-wit van de wolken. Enkel de randen van de vooruitstekende bruine rotsen zijn zichtbaar; de delen van de berg bedekt in sneeuw lijken te versmelten met de witte lucht.

De verse sneeuw doet ons zin krijgen te gaan snowboarden, dus rijden we maar terug naar Golden, om Kicking Horse nog eens een kans te geven. De laatste keer is er zoveel fout gegaan dat we de pistes niet eens gehaald hebben. Even ziet het er goed uit, maar dan loopt het alweer mis. Deze plek is echt vervloekt! Wanneer we materiaal gaan huren, kan ik kiezen tussenmaat 36 of maat 39 (in mijn botten thuis heb ik een 37 en driekwart). Wanneer ik hen vraag waarom er zoveel verschil zit tussen de maten, antwoorden ze dat ze geen halve maten hebben. Ik krijg dus de keuze tussen pijnlijke voeten of pijnlijke enkels en knieen. Leuk...

Omdat ik de laatste keren Christophe zo vlot heb kunnen bijhouden, beslist hij dat het tijd is voor het echte werk en stuurt hij mij een black bowl, de inham tussen 2 bergtoppen, in. In Frankrijk staan deze stukken afgezet wegens te gevaarlijk, in Canada noemen ze het ´backcountry boarden´ en kan je jezelf pas een echte snowboarder noemen als je hier vlotjes doorheen scheurt. Geen goed idee om me hier vandaag af te laten gaan. Mijn botten zijn zo veel te groot dat ik mijn voet er terug uit kan trekken zonder mijn veters los te doen. De hele weg naar beneden is het frustratie en angst alom. Ik ben dan maar met Jerie en Rutger op een terras gaan zitten zodat Christophe toch nog een beetje kon genieten van onze laatste board dag in Canada.

HOSTEL: Dreamcatcher hostel

MUZIEK: Norah Jones - Come away with me

Ro(o)cky mistake - Jerie

Aangekomen in Vancouver. De vlucht was wel aangenaam en ik had een beetje kunnen bijslapen, wat altijd goed is, want een uitgeslapen Jerie is een happy Jerie. Sowieso was ik al blij om weg te zijn uit het ongure, kleurloze en onvriendelijke New York.

Ik voelde me zelfs al op de luchthaven in Vancouver meer op mijn gemak dan ik mij ooit in New York zou gevoeld hebben. Geen schreeuwende mensen en uren aanschuiven aan de douane deze keer, terwijl de Stars and Stripes fier wapperend wordt getoond en een Disney-achtig deuntje en een vriendelijke stem 'Welcome to the United States of America' op de achtergrond weerklinkt. Zeer tegenstrijdig als je het mij vraagt... Nee, deze keer waren er een kalmerende waterval en vriendelijke mensen die ons lachend begroeten. Hier zou het Disney deuntje misschien wel meer van toepassing zijn geweest. Ahhh zalig... I love Canada already.

Maar dat gevoel zou niet lang standhouden. We hadden namelijk een auto gehuurd... Not our finest moment. De auto, die eerst redelijk geprijsd was, werd door de 'verkoopster' snel van tafel geveegd en er werd een voorstel gedaan om een mooiere, grotere en vooral ook duurdere wagen te huren. Aangezien ik nogal enthousiast was, (ik hou van mooiere, grotere en duurdere auto's met GPS) zag de verkoopster natuurlijk een kans om ons deze aan te smeren. Ik ben dan ook wijselijk aan de andere kant van de kamer gaan staan, maar het kwaad was geschied. Ze wou geen neen meer horen en Rutger kon dan ook geen neen meer zeggen, aangezien we ook al een hotel hadden geboekt 4u verderop. En ja, ik vond de auto geweldig, ook al werkte de GPS niet. Er zat zelfs zetelverwarming in! Ahh, de luxe, I love it! Later bleek het dan toch ook nog niet zo'n slechte keuze om voor een stevige auto te gaan

Eindelijk konden we op weg. Rutger was redelijk stil onderweg. Hij was er echt niet goed van. Ik had er minder erg in en genoot van de zetelverwarming. Eerst zijn we nog gestopt om een wegenkaart te kopen aangezien de GPS niet werkte, maar ik ontpopte me tot de perfecte copiloot en loodste Rutger probleemloos naar Kamloops. Ja, sommige vrouwen kunnen kaartlezen, maar aangezien er maar 1 snelweg is naar Kamloops was het niet echt een uitdaging. Daar hebben we overnacht in een hotel. Een laatste keer fancy doen. Bye bye luxe, ik ga je missen!

De dag erna zijn we vroeg vertrokken naar Golden om Yirka en Christophe op te halen. Yirka had ons de dag ervoor een mail gestuurd om hen te redden uit hun hostel. Daardoor het vroeg vertrekken natuurlijk. De uren die we gewonnen hadden door het vroeg vertrekken, werden al snel teniet gedaan. Nee, we waren niet verkeerd gereden, GPS Jerie werkte nog goed. We werden tegengehouden omdat er lawinegevaar was. Nooit bij stilgestaan dat je hiervoor aan de kant kon gezet worden. Redelijk onrealistisch. Nog meer onrealistisch was dat hoe verder we reden, hoe mooier Canada werd. Een mooie blauwe lucht tegen besneeuwde bergen zover je maar kon kijken. Echt prachtig!

Aangekomen in Golden, zien we een redelijk verwaaid persoon aan de kant van de weg. Bleek Yirka te zijn! Wij begonnen te zwaaien, terwijl zij verdwaasd stond te kijken naar de wagen. Je zag ze echt kijken van: What The Fuck.. hoe zijn zij aan zo'n auto gekomen? Na het hallo zeggen, is ze in de auto gesprongen. Snel naar de hostel Christophe oppikken en dan doorrijden voordat de 'managers' van de hostel terugkwamen. Op weg naar de volgende hostel in Castle Mountain is GPS Jerie gefaald. We waren te ver gereden. Lap, nu is mijn verantwoordelijkheid geslinkt tot het niveau van Christophe: mond houden en vooral niets zeggen of een eigen mening durven hebben. Mijn enige troost: ik was sowieso op dat niveau beland... het was gewoon vroeger dan verwacht.

Eenmaal aangekomen in de hostel, zag het er wel gezellig uit, maar toch voelde ik er me niet echt goed bij. De small talk met mensen die je niet kent. Hoe gedraag ik me? Help ik mee? Ik was echt blij dat Yirka haar echt op haar gemak voelde en ik probeerde haar als voorbeeld te nemen. Toch, er bleef een rare sfeer hangen. Ik denk dat dat vooral aan de wereldvreemde man lag die de hostel openhield. Het was een weirdo die je waarschijnlijk ooit in het nieuws gaat zien met als titel: Man vermoordt backpackers, snijdt ze in stukjes en eet ze dan op. Zo een type zag hij eruit en hij gedroeg zich ook zo. Als elke hostel zo gaat zijn... Pooh dan weet ik niet of dat ik dat ga volhouden. Ik heb me echt al in eeuwen niet zo ongemakkelijk gevoeld, maar ik heb mijn zus terug en natuurlijk ook mijn schoonbroer en ik lig te slapen in een blokhut in een goed bed in the one and only Rockies. Dat maakt me toch wel gelukkig!

Ro(o)cky mistake - Yirka

In Vancouver waren we de dag na onze aankomst Tim nog tegen het lijf gelopen, 1 van de jongens waarmee we in Auckland het begin van de wereldbeker rugby zijn gaan vieren.Hij is na een jaar Nieuw-Zeelanden 4 dagen Canadaklaar om terug naar huis te vertrekken. Het is vreemd om mensen te ontmoetentijdens de verschillende fases van hun avontuur. Je gedrag verandert naarmate de reis vordert. Het is nogal moeilijk uit te leggen.

Toen we 6 maanden geleden vertrokken zijn, hadden we een duidelijk idee van wat we wilden doen en zien. Wanneer we meer ervaren reizigers tegen kwamen, begrepen we niet altijd over wat zij het hadden. Als we er nu op terug kijken, waren we echt wel groentjes. We haastten ons van de ene plek naar de andere, zonder echt stil te staan bij wat er allemaal rondom ons gebeurde. Zolang we maar die 'postkaart foto' hadden. Nu nemen we vaak onze camera niet eens meer mee. Het doet er niet meer toe. In plaats van reizen om de bezienswaardigheden van ons lijstje te kunnen schrappen, doen we het nu trager aan en genieten we meer van de gewone dingen. We hebben ons tempo ondertussen gevonden.

Het zal raaraanvoelen wanneer Jerie en Rutger er bij komen. Ik ben natuurlijk heel blij ze terug te kunnen zien na een half jaar, maar ze worden er echt halverwege ingesmeten. Ze krijgen de kans niet om alles op hun eigen manier te ontdekken. Een deel van wat reizen zo leuk maakt is er achter komen hoe alles in zijn werk gaat, deels door fouten te maken en er uit te leren. Ik vind dit heel jammer voor hen. Ik denk dat de enige manier om dit te doen lukken zal zijn dat wij ons tempo terug aanpassen zodat zij kunnen bijbenen.

Nadat we afscheid hebben genomen van Graham, nemen we de bus terug de Rockies in naar Golden, een gehucht (met authentiek en niet al te snugger 'mountain folk') in 'Kicking horse country' waar naar het schijnt de beste poedersneeuw van Canada kan gevonden worden. Het ligt ook op de weg van Vancouver naar Jasper; de ideale plek dus om met Jerie en Rutger af te spreken. Het komt nu wel erg dichtbij.

Maar voor we hen terug zien, hebben we eerst nog de gebruikelijke portie tegenslag. Net wanneer ik aan de automaat geld sta af te halen, valt het hele dorp zonder verbinding (telefoon en internet). Ik krijg nog wel een bonnetje dat er 350 Dollar is afgehaald, maar het geld komt er niet uit. In de bank schepen ze mij af met het excuus dat ik dit maar met mijn bank thuis moet regelen. Geen geld, dus ook geen snowboarden vandaag. De volgende ochtend werkt gelukkig alles terug prima en staan we volledig uitgerust klaar om de bus naar de pistes te nemen, die een half uur verderop liggen. Komt er een minibusje langs dat volzet is en ons dus gewoon voorbij rijdt. De chauffeur roept nog van achter zijn raampje dat we de volgende bus over 3 uur maar moeten nemen. Dan is het de moeite niet meer, vind ik. Omdat we het niet meer aankunnen nog een volledige dag in onze rothostel te moeten spenderen, schrijven we Rutger en Jerie een mail met de vraag of ze ons zo snel mogelijk uit Golden willen komen redden.

Uren gaan voorbij, maar geen Jerie en Rutger. Ik besluit dan maar terug te wandelen naar het internetcafe om te kijken of ze misschien nog een mailtje hebben gestuurd. Halverwege zie ik plots 2 handjes vanuit een super-de-luxe jeep naar mij wuiven.Ik geloof mijn ogen niet. Rutger had in zijn laatste mail gesproken over het huren van een auto en had daarvoor een richtprijs opgegeven. Als ze deze klassebak hebben meegkregen voor die prijs, hebben ze een goede zaak gedaan. Ik denk nog even: die 2 hebben toch altijd geluk.

Blijkt het niet zo te zijn. Als ze me de prijs vertellen die ze betaald hebben voor deze auto, moet ik even slikken. Wij zijn voor de helft van dat bedrag door Cambodja gereist met 2 personen. We zeggen er niets van omdat Rutger er duidelijk mee in zijn maag zit en we willen het weerzien, waar we zo lang naar hebben uitgekeken, niet verpesten. Toch hangt er de eerste uren een nerveus sfeertje. We lijken wel totale vreemden.

Onze hostel is gelukkig heel mooi. We zijn niet meer tot in de supermarkt geraakt en er blijken geen restaurants te zijn in de buurt, maar 1 van de gasten is zo vriendelijk zijn voorraad met ons en de gastheer te delen. We eten met z'n allen aan de grote tafel in de keuken. Wij zijn dit soort dingen ondertussen al gewoon, maar Jerie en Rutger zijn duidelijk niet op hun gemak. Ze voelen zich er niet goed bij gratis eten aan te nemen en ook de 'small talk' tijdens het eten met volslagen onbekenden hoeft voor hen niet. Ik begrijp hen wel; wij waren enkele maanden geleden ook zo. Het zal allemaal wel in orde komen zeker? We zijn ten slotte toch 'the fearsome foursome'.

HOSTEL: YHI Castle mountain

Ro(o)cky mistake - Rutger

Na enkele dagen New York werd het tijd voor ons om die ondertussen 2 volleerde globetrotters te gaan assisteren in de verdere verkenning van de wereld. De avond voor vertrek in New York komen we uiteindelijk te weten dat Yirka en Christophe in Golden zullen verblijven wanneer wij aankomen in Vancouver. Na in totaal een slordige 8000km gevlogen te hebben, zullen we dus ook nog eerst zo'n 700 km in Canada moeten zien te overbruggen alvorens 2 van de 3 zusjes (want als we eerlijk zijn, zijn Christophe en ik niets meer dan veredelde aanhangsels) te kunnen herenigen.

Het ging vroeg dag zijn in New York, want om 4u moesten we de metro halen om zo in Manhattan de bus van 5u naar Newark te kunnen nemen en vervolgens onze vlucht naar Vancouver via Salt Lake City van 7u niet te missen. Canada en de Rocky Mountains verkennen zou makkelijkst en goedkoopst via huurauto gebeuren dus besloten we hiervoor vlug al een boeking te maken de laatste nacht in New York. Na de vlucht nog 9u direct tot in Golden rijden zag ik ook niet helemaal zitten dus planden we nog een overnachting in Kamloops om op valentijn rustig te kunnen ontwaken en de tocht tot in Golden te vervolledigen.

Slaperig, maar vol goeie moed verliep de reis naar Vancouver zonder problemen en meteen voelden we ons meer op ons gemak na vertrek uit de grootstad en ik dacht daarbij ook wat Baz Luhrman ooit zei over New York: 'Leave, before it makes you hard!'
De aankomst in Vancouver was dan ook positief: kleinere, rustige en propere luchthaven met watervalletjes, replica totems enz. en vooral geen roepende en zagende mensen bij de douane, maar rustige behulpzame mensen die er wel voor zorgden dat de zaken goed en vlot vooruitgingen.

Toch komt er blijkbaar zo'n sticker op je voorhoofd vanaf het moment dat je je bagage vasthebt die zegt: ik ben toerist, maak gerust misbruik van het feit dat ik op het moment niet weet wat de beste opties zijn. Dat hebben we dan ook meteen aan de lijve ondervonden bij de verhuurdienst van de auto's. Mijn geplande boeking was niet helemaal in orde aangezien we de staatsgrens zouden oversteken en daarbij was het blijkbaar toch eigenlijk echt wel nodig een hoger en dus duurder model dan gevraagd te huren. Heb dan toch nog een aantal opties kunnen laten wegvallen, maar toch was de prijs veel hoger dan gepland en bij het zien van onze totally-pimped-out-chromed-automobile was het wel overduidelijk dat we als backpackers echt niet zoveel extra's nodig hadden en als groentjes toch wel goed afgezet waren. Deze 'rookie mistake' zal mij hopelijk niet opnieuw overkomen, maar was aan de andere kant ook direct een goeie wake up call dat we nog iets meer moeten uitkijken en zeker nooit akkoord moeten gaan als we weten dat het niet juist aanvoelt.

Met een nogal wrang gevoel, waar vooral ik me echt slecht bij voelde aangezien ons weekbudget met deze actie eigenlijk werd opgesoupeerd, vertrokken we dan maar richting ons geboekt hotel in Kamloops met de hoop en de gedachte dat het gevoel wel zou beteren. Dit werd gelukkig al vlug bijgestaan door de afleiding van de wondermooie natuur onderweg en het feit dat de 4x4 op sommige besneeuwde bergwegen toch enigszins van pas kwam. Het hotel in Kamloops, met lekker Chinees restaurant en vreemd eenzaam ontbijt in een zaal die zowel als ontbijtzaal als lokale conferentieruimte voor bedrijven moest dienen, was wel heerlijk na de alweer lange reis. 's Morgens kwamen we dan te weten dat Christophe en Yirka weer wat probleempjes hadden in Golden zodat ze niet aan geld konden geraken om iets te doen die dag en dan maar wacht zouden houden in hun hostel in de hoop ons daar snel aan te treffen. Bij deze vertrokken we dus zo snel mogelijk om ervoor te zorgen dat ze niet al te lang moesten wachten, buiten natuurlijk de te verwachten tripduur van ongeveer 4u.

Dit was wel buiten de plannen van wat Canadian Mounties, want lawinetesten waren blijkbaar onderweg nodig. Altijd liever een test dan the 'real thing' echt zelf ervaren, maar wel natuurlijk een extra 2 uur wachten voor die andere 2 wat verderop.
Uiteindelijk kwam er dan het grote moment van hereniging, alhoewel we het waarschijnlijk nooit zo hadden verwacht. Yirka troffen we aan op een wegje naast de snelweg, wandelend naar het internetcafé in het dorp om te zien waar we bleven aangezien gsm-netwerken ons niet echt van dienst waren. Na haar op te pikken troffen we het 2e slachtoffer aan in een verlaten hosteltje om al vlug te besluiten alles in de auto te zwieren en direct door te rijden naar de hostel in Castle Mountain.

In mijn ogen was de hereniging eigenlijk wel wat vreemd, het was even of we precies niet wisten wat te zeggen tegen elkaar. We kenden/kennen elkaar wel al goed, maar na een half jaar elkaar niet gezien te hebben en ook beseffen dat beide koppels ondertussen enorm verschillende ervaringen hebben beleefd die ons allen wel wat hebben veranderd, maakte ons precies weer eventjes vreemden. Gelukkig duurde het niet lang vooraleer we weer hervielen in het elkaar bespotten en was het al vlug alsof we de laatste 6 maand gewoon samen beleefd hadden. Na een laatste verlengd autotripje richting Castle Mountain, omdat de Canadezen dit blijkbaar niet de moeite waard vinden om op de afrit van de snelweg te vermelden, kwamen we aan in de plaatselijke hostel. De ietwat vreemde uitbater en weinige gasten, die wel zo vrij waren de spaghetti met gehaktballen met ons te delen, zorgden er tevens voor dat Jerie en ik onze eerste hostelervaring op positieve manier zonder kleerscheuren overleefden, klaar voor de volgende avonturen.

Too much awesomeness!

Christophe en ik hebben voor elke vlucht dezelfde discussie: wie krijgt het zitje bij het raam? Meestal ben ik het die op voorhand incheck en dan geef ik mezelf dat zitje, maar deze keer heeft Rutger onze vluchten vastgelegd en hij heeft natuurlijk Christophe aan het raam gezet. Gelukkig beseft Christophe heel goed dat een onaangename vlucht voor mij, een nog onaangenamere vlucht voor hem betekent, dus is hij zo hoffelijk zijn plek tegen het raam aan mij af te staan. Wanneer we landen in Vancouver krijg ik zo een ongewoon mooi zicht te zien. Het zicht op de zee, de haven en de achterliggende bergen, brengen een lach op mijn gezicht.Bij sommige plaatsen is het gewoonliefde op het eerste gezicht.

Op de luchthaven zijn we opgelucht eindelijk in Canada te zijn. Welkom terug hygiene, logica en vooral persoonlijke ruimte! We hebben je zo hard gemist. In de rij voor de douane zou ik mijn armen kunnen uitstrekken en ronddraaien, zonder ook maariemand te raken. En moest ik dan toch per ongeluk tegen een Canadees aangebotst zijn, zou hij nog diegene zijn die zich excuseert.

We blijven maar 1 nacht in Vancouver om de jetlag van ons af te slapen. Omdat we de datumgrens zijn overgegaan, zijn we in Canada rond de middag aangekomen op 5 februari,dezelfde dag dan waarop we 11 uur eerder,om half 6 's avonds in Shanghai aan boord waren gegaan. Nogal logisch dat ons lichaam in de war is.

De dag erna de nachtbus op naar Calgary om Graham een bezoekje te gaan brengen. Hij is 2 weken geleden terug thuis gekomen van zijn rondreis door ZO Azie enheeft onsuitgenodigd een paar dagen rond te leiden. Wanneer we hem terug ontmoeten, bevestigt hij onze grootste angst en vertelt hij dat alles is alsof hij nooit is weggeweest. Hij is volop terug aan het werk en omdat het midden in de week is en we hem niet te veel tot last willen zijn, reizen we terug tot in Banff waar we kunnen gaan snowboarden.

Op de weg van Calgary naar Banff, krijgen we voor het eerst de Rockies te zien. We weten dat we in onze verhalen jullie al overladen hebben metsuperlatieven als 'geweldig'of 'prachtig' of 'ongelofelijk' of 'adembenemend' of 'fantastisch'; ietswaar we nu een beetje spijt van hebben. Nu zijn er letterlijk geen woorden meer over om dit te omschrijven. De Rockies zijn een categorie apart; van een heel ander niveau, zo mooi.We zoeken nog enkele synoniemen op, maar we vinden fraai, mieters, bevallig, attractief, aanlokkelijkof fonkelend niet echt klinken. Een van de meest gestelde vragen van andere reizigersblijft toch wat we nu toe het mooiste, beste of leukste vonden dat we hebben gedaan of gezien. Hoe vergelijk je het een met het andere? Hoe vergelijk je het zien van de zonsondergang boven Uluru met het moment waarop iemand op de trein in China zijn plaats aan je afstaat, nadat je net 13 uur hebt moeten rechtstaan? Van ons moet je op deze vraag dus geen antwoord verwachten. Natuurlijk zijn er welplaatsen of gebeurtenissendie je nauwer aan het hart liggen dan andere, en onze eerste blik op de Rockies is er zeker 1 van.

De skigebieden rondom Banff zijn helemaal mijn ding: brede pistes omringd door bossen, niet te veel volk en zachte plaksneeuw. Christophe zeurt even dat hij de poedersneeuw waar Canada zo bekend om is mist, maar hij is toch ook blij terug op zijn plank te kunnen staan.

In het weekend komen Graham en zijn vriendin Amanda ons ophalen om in Calgary naar een ijshockey wedstrijd te gaan kijken. Hij is echter niet meer aan tickets geraakt, maar hij heeft welheel wat andere leuke dingen voor ons in petto.Christophestaat ondertussen al gekend rondom de hele wereld om zijn liefde voor spekkies, dus Graham heeft geregeld dat we in een Canadese pub in Canmore biefstuk gewikkeld in spek en gemarineerd in 'maple syrup' kunnen gaan eten. Met een goed gevulde maag, zakken we verder af terug naar Calgary om daar in het clubhuis van de ploeg naar de wedstrijd te kijken. De sfeer zit er goed in en het wordt een spannende wedstrijd met 'overtime' en 'shoot outs'. Hockey is echt een leuke sport! De Flames weten op het nippertje te winnen van de Vancouver Canucks. Ik ben opgelucht of ik had er stom uitgezien met mijn reuze-schuimvinger van de Flames die ik van Graham heb gekregen.

HI GRAHAM AND AMANDA,

JUST ASHORT MESSAGE TO THANK YOU AGAIN FOR THE LAST COUPLE OF DAYS. WE HAVE REALLY ENJOYED OUR TIME IN CALGARY(IT WAS A LOT MORE ENJOYABLE THAN THE BUSRIDE TO HALONG BAY). SEE YOU GUYS IN BELGIUM SOME DAY!

KEEP FOLLOWING THE GREAT ADVENTURES OF THE FOAM FINGER!

HOSTEL: Samesun Banff

HOSTEL: Wicked Calgary

FILM: The mighty ducks