Nu we toch een veel te dure alles-op-en-aan auto tot onze beschikking hebben, kunnen we er maar beter gebruik van maken. We rijden de volgende dagen de Icefield en Bow river Parkway af, scenic routes doorheen de Nationale parken rond Banff en Jasper. We hadden gedacht onderweg te stoppen aan allerlei uitkijkpunten om een mooi zicht te krijgen op de vele meren en watervallen tussenin de bossen en bergen. Ik had er echt niet bij stil gestaan dat tijdens deze tijd van het jaar de meren, die normaal een felblauwe kleur hebben, dichtvriezen en de watervallen veranderen in grote ijspegels.

Dan maar wat wandelingen door de bossen gemaakt in de hoop wild life te spotten. We hebben onze jeep ondertussen omgedoopt tot ´Bear patrol´ en als echte ´Mounties´ volgen we allerlei sporen in de sneeuw. De meeste sporen zijn echter van andere wandelaars of honden en veel meer dan wat vogels en een eekhoorn krijgen we niet te zien. Het zou nochtans mogelijk moeten zijn beertjes te zien, want door de ongebruikelijk warme winter zijn ze te vroeg uit hun winterslaap ontwaakt. Vooral Jerie is vastberaden. Ik heb haar nog nooit zo volhardend geweten. In de auto wijst ze elke steen en tak enthousiast aan omdat ze denkt dat het een beer zou kunnen zijn. Na urenlang geen beest te zien (zelfs geen eland), is ze er van overtuigd dat beren niet eens voorkomen in Canada, maar deel uitmaken van een complot van de overheid om toeristen te lokken.

Onze eerste dag is het schitterend weer en kunnen we de omgeving in al zijn pracht aanschouwen. De volgende dag zit de lucht vol sneeuw en ziet ze grijs-wit van de wolken. Enkel de randen van de vooruitstekende bruine rotsen zijn zichtbaar; de delen van de berg bedekt in sneeuw lijken te versmelten met de witte lucht.

De verse sneeuw doet ons zin krijgen te gaan snowboarden, dus rijden we maar terug naar Golden, om Kicking Horse nog eens een kans te geven. De laatste keer is er zoveel fout gegaan dat we de pistes niet eens gehaald hebben. Even ziet het er goed uit, maar dan loopt het alweer mis. Deze plek is echt vervloekt! Wanneer we materiaal gaan huren, kan ik kiezen tussenmaat 36 of maat 39 (in mijn botten thuis heb ik een 37 en driekwart). Wanneer ik hen vraag waarom er zoveel verschil zit tussen de maten, antwoorden ze dat ze geen halve maten hebben. Ik krijg dus de keuze tussen pijnlijke voeten of pijnlijke enkels en knieen. Leuk...

Omdat ik de laatste keren Christophe zo vlot heb kunnen bijhouden, beslist hij dat het tijd is voor het echte werk en stuurt hij mij een black bowl, de inham tussen 2 bergtoppen, in. In Frankrijk staan deze stukken afgezet wegens te gevaarlijk, in Canada noemen ze het ´backcountry boarden´ en kan je jezelf pas een echte snowboarder noemen als je hier vlotjes doorheen scheurt. Geen goed idee om me hier vandaag af te laten gaan. Mijn botten zijn zo veel te groot dat ik mijn voet er terug uit kan trekken zonder mijn veters los te doen. De hele weg naar beneden is het frustratie en angst alom. Ik ben dan maar met Jerie en Rutger op een terras gaan zitten zodat Christophe toch nog een beetje kon genieten van onze laatste board dag in Canada.

HOSTEL: Dreamcatcher hostel

MUZIEK: Norah Jones - Come away with me