"Geen plaats meer". Dat krijgen we te horen in alle hostels waar we eventueel zouden willen verblijven. Dit is zo frustrerend te horen om 4 uur in de ochtend terwijl we rond lopen te dwalen in een vuile stad met alleen maar zatte jongeren rondom ons die in hun beste Engels interessant proberen te doen. Het is dan ook een opluchting wanneer er een vriendelijke jongen, die de nachtshift heeft in een hostel, ons binnenlaat en zegt dat we daar mogen wachten tot ze de reservaties van die dag binnenkrijgen en ons met zekerheid kunnen zeggen of er plaats is of niet. En jawel hoor, we hebben geluk. Om 10 uur krijgen we te horen dat we mogen blijven.

Het is zondag en nadat we ons verfrist hebben, besluiten we om naar de zondagsmarkt te trekken. Hier is het een drukte van jewelste. De vrouwen kijken naar de kleurrijke kraampjes vol prullen, terwijl de mannen met veel smaak hun 'choripan' opeten. Gezelligheid alom dus. Aangezien de honger nooit te stillen is bij Rutger en Christophe gaan we 's avonds nog een hapje eten in een restaurant, terwijl we genieten van de tangoshow die er wordt opgevoerd. Na het eten wandelen we voorbij een pitoresk pleintje waar nog meer mensen een tangootje aan het placeren zijn. Toch is dit niet hetgene dat onze aandacht trekt. Nog geen 20 meter verderop worden we aangetrokken door de drums en trommels van een tiental jongeren die opzwepende muziek staan te spelen. De beat zorgt ervoor dat iedereen zich volledig laat gaan. Ik heb niet meer nodig dan dit en al snel begin ik ook mee te dansen. Het is geweldig! En opeens lijkt Buenos Aires niet meer de vuile, grijze stad die ik deze ochtend zag, maar een levendige, kleurrijke, multiculturele stad. Dit is een superstart van mijn verjaardag.

Omdat we Buenos Aires beter willen leren kennen (en op budget reizen), beslissen we om mee te gaan met de gratis wandeltour die onze hostel aanbiedt. De gids, alias Mayomi, neemt ons mee naar het kerkhof waar Evita Perron begraven ligt. Maar aangezien ik vandaag een jaartje ouder word, kan een kerkhof mij niet echt bekoren en keren we snel terug naar onze gids die een ijsje zit te eten op een terras. Eerlijk gezegd, Mayomi is de slechtste gids ooit omdat ze werkelijk niets weet te vertellen over Buenos Aires. Maar haar uitstraling en het feit dat ze altijd uitbundig en goedgeluimd is, maakt alles goed. Zelfs Christophe heeft deze keer geen commentaar, maar dit kan wel zijn omdat Mayomi zijn type is (ook al ontkent hij dit). Na ons ijsje neemt ze ons nog mee naar een kunstwerk van een reusachtige bloem die normaal zou moeten sluiten als het donker wordt. Jammer genoeg is ze vast gefabriceerd door Zuid-Amerikanen en is dus al sinds jaar en dag kapot. Van hieruit stuurt Mayomi ons in de juiste richting naar de winkelstraten en wijst ons nog enkele speciale restaurantjes aan waar we eventueel kunnen gaan eten, aangezien het mijn B-day is. Toch, veel verder dan de winkelbuurt geraken we niet en zodra mijn winkeltasjes voldoende gevuld zijn, keren we terug naar de hostel. Om mijn verjaardag niet zomaar te laten voorbijgaan, gaan we na het avondeten nog iets drinken in de Puerta Roja vlakbij de hostel. Wanneer ik genoeg heb van de Fernet Cola (een lokaal degustief) kruip ik voldaan en ook wel een beetje zat in mijn stapelbed en even moet ik toch wel aan thuis denken. Maar om mijn verjaardag hier te mogen vieren is toch ook wel wat.

De volgende morgen sta ik op met barstende hoofdpijn en we besluiten het deze dag rustig te houden. We gaan eerst naar een prachtige boekenwinkel die plaats heeft gekregen in een voormalig theater. Daarna trekken we naar de rozentuin in het park. Zeker de moeite om te zien, alleen jammer van de Argentijnse vrouwen in uniform die er rondlopen. Alle Argentijnse vrouwen in tenue lijken wel op een powertrip en willen zich dan ook laten gelden. Dit hebben we al eens in levende lijve mogen ondervinden toen we kwamen vast te zitten in Puerto Natales. Deze pitbulls moeten de grasperkjes, rozen en fonteinen beschermen tegen boosaardige toeristen en telkens er een te dichtbijkomt, weerklinkt er een hels fluitsignaal gevolgd door kwaad gebrul. Het is zo erg dat ze je na 1 overtreding blijven achtervolgen om te zien dat je het zeker niet opnieuw riskeert. Na ons bezoek aan de rozentuin vinden we dat we genoeg hebben gedaan voor vandaag en keren op het gemakje terug om een rustige avond tegemoet te gaan.

Omdat Christophe Mayomi al begint te missen, gaan we vandaag weer mee met de andere gratis uitstap naar Boca. Dit is de toeristische trekpleister van Buenos Aires en ik verwacht er dus enorm veel van. Uiteindelijk is Boca hetgeen je in de brochures ziet; kleurrijke huisjes, kraampjes met prullen, tangodansers en een paar mensen verkleed als de vroegere Argentijnse trots, Diego Maradonna. Ook hier had Mayomi weer niet veel te vertellen. Ze wist wel te zeggen waar je moet zijn om de lekkerste choripan van Buenos Aires te eten (weeral een pluspunt bij Christophe). Na Boca trekken we richting Chinatown naar een restaurant dat Mayomi ons had aangeraden voor mijn verjaardag. Omdat Lotus pas om 20 uur zijn deuren opent, snuffelen we eerst nog wat rond in de typische Chinese supermarkten. Altijd grappig om hanenpoten en andere vieze Chinese delicatessen te aanschouwen in een supermarkt. Om 20 uur stipt staan we voor Lotus om te zien dat het daarbinnen nog steeds donker is. Na een kwartier wachten beslist Christophe om zijn hoofd eens binnen te steken, waar ze hem weten te vertellen dat ze pas om half 9 opengaan. Dit is typisch Zuid-Amerikaans en we zijn dit intussen al gewend. Enkele minuten na half 9 worden we uiteindelijk binnengelaten. Gelukkig is het decor er sprookjesachtig mooi, want het eten op zich is niet veel soeps en aan de dure kant. Maar toch, het decor is net Alice in Wonderland.

Helaas, onze laatste dag in Buenos Aires. We proberen een andere plek die Mayomi ons had aanbevolen om te lunchen. Het is een gezellig restaurantje met een prachtige patio en het eten is hier wel enorm lekker. Misschien een tip voor de liefhebbers onder ons: het restaurant heet Malvon en ligt in Palermo. Hierna gaan we terug naar het centrum op zoek naar een kapper om de jongens eens een opknapbeurt te geven. Uiteindelijk belanden we in een of ander ouderwets kapsalon en mijn hart begint toch wat sneller te slaan wanneer de kapster haar tondeuse bovenhaalt en Christophe een scheerbeurt begint te geven. Er valt steeds meer haar op de grond en het lijkt er zelfs op dat ze toch ongeveer verstaan heeft wat Christophe wou. Ik geef toe, het had veel slechter gekund. Dan is Rutger aan de beurt. Omdat het nogal moeilijk is om elkaar juist te verstaan, wil ik Rutger gewoon vragen om voor hetzelfde kapsel als Christophe te gaan. Maar nog voordat hij zijn mond kan opendoen, scheert ze Rutger zijn haar weg van links naar rechts. Ik word lijkbleek en begrijp niet goed wat ze van plan is. En dan haalt ze opeens haar schaar boven en knipt ze zijn haar in een leuk model, net als thuis. Omdat ze het wel OK doet, laat ik mijn haar ook knippen. Niet veel anders, gewoon mijn pony en de puntjes. Hierna nog een rustig avondje in het hotel. Ja, Rutger en ik zijn ondertussen naar een hotel verhuisd om onze honeymoon te vieren om de dag erna Buenos Aires te verlaten en naar Uruguay te varen.