In onze kamer slaapt een Australische jongen, Tim, die net als ons naar Pichilemu, de surfhoofdstad van Chili blijkbaar, wil doorreizen. Hij is een van de voorbije dagen al op prospectie geweest en weet naar welk busstation we moeten en welke metro daar naar toe rijdt. Het is voor ons het gemakkelijkst gewoon mee met hem te vertrekken.

De bus passeert alweer doorheen een prachtig landschap. De heuvels zien bruinrood en er tussenin liggen wijn-en boomgaarden omringd door cipressen die lijken licht te geven omdat de zon er zo fel op schijnt. Jammer dat we er weer, zoals zo vaak, gewoon voorbij rijden. Dit is het grootste nadeel aan reizen met de bus of trein. We proberen zo veel mogelijk ´mental pictures´ te nemen, maar de harde schijf begint stilaan vol te geraken.

In Pichilemu hadden we gedacht te worden afgezet in de hoofdstraat waar we gemakkelijk een verblijfplaats zouden kunnen vinden. Niet dus: we staan met onze rugzakken aan de rand van een stoffige zandweg en in de nabije omgeving is niks te bespeuren. Tim heeft wel vooraf een hostel geboekt, dus we bij gebrek aan andere opties zakken we mee af naar daar. Een goede zet want hij blijkt een hele mooie hostel te hebben uitgezocht die wordt gerund door een Nederlander en zijn Chileense vrouw. Vanaf de eerste seconde voelen we hier op ons gemak.

Pichilemu is een populaire badplaats voor de Chilenen zelf en is hoe ik mij de Belgische kust van vele jaren geleden voorstel (zonder de palmbomen, zwarte strand en Zuid-Amerikaanse vibe welliswaar): overdag met het hele gezin onder de parasol op het strand en ´s avonds met een ijsje over de dijk wandelen langsheen het circus, de ouderwetse lunaparken en verouderde kermis met kraampjes, springkasteel en een mini-reuzenrad. Heel simpel allemaal. Geen gedoe. Alles mag, niks moet... het ultieme vakantiegevoel.

Er logeren nog enkele andere mensen in de hostel; sommigen met wie we het goed kunnen vinden en anderen die ons iets minder liggen. Er logeert een bende Duitsers die zich de hele avond nogal superieur opstellen en met iedereen de spot drijven. Vooral Tim en Pat, een andere Australier, moeten het ontgelden. Het gaat er zo ver over dat Jerie, Rutger en ik het voor bekeken houden en gaan slapen. Christophe is hun gelul ook beu en zondert zich af met een koppel Chilenen en een Braziliaan, Raphael. De volgende ochtend checken 'dzie Germans' gelukkig uit en blijven wij achter met de Australiers en de Braziliaan.

Met hen is het de volgende dagen dolle pret! Aangezien de Australische heren nog gelukkig vrijgezel zijn, weer geen gebrek aan vuile, meestal vrouwonvriendelijke, moppen en flauwe 'pick-up lines' (nieuwe klassieker: 'do you want to screw?' en dan het meisje een schroef geven). Christophe en ik hadden eerder in China al een beginnerscursus 'Australische slang' gekregen van Matt, Bob en Josh, en dankzij Tim en Pat zijn we nu gevorderden. Omdat hun aanpakgeen meisjes oplevert(neen toch), stellen Jerie en ik voor de taak van 'wing-man' op ons te nemen. Een functie die ons meteen weer wordt ontnomen wanneer we Tim proberen koppelen aan een gekke Hollandse die ook nog in onze hostel logeerde.

Onze dagen vullen we met wat surfen (vooral Christophe dan, maar ook Jerie en Rutger weten al eens een golfje te nemen), doen we op het strand een kleurtje op, fietsen we eens naar Punta de Lobos om naar de echte surfers te gaan kijken, BBQ-en we meerdere kilos Zuid-Amerikaanse koe (Raphael is de beste BBQ chef ooit) en drinken we (veel te veel) biertjes op het terras van onze hostel en rondom het kampvuur. Meer moet dat toch niet zijn?

HOSTEL: Pichilemu surfhostal

MUZIEK: Fat Freddy's drop - Roadie

MUZIEK: Homewrecker -