Na vertrek uit Kicking Horse hadden we nog wat kilometers voor de boeg aangezien we onze cruise-mobiel de dag erna in Vancouver op tijd dienden in te dienen om te vermijden dat ze ons nog meer zouden durven aan te rekenen. Aangezien het hotel in Kamloops zowel qua prijs als overnachting goed was meegevallen, was het plan daar weer aan te kloppen om zo vroeg de laatste kruistocht richting Vancouver aan te kunnen vatten.

Zonder het lawinegevaar van vorige keer zouden we op een goeie 4u van Golden naar Kamloops kunnen reizen om daar ook niet al te laat aan te hoeven te komen, want 's nachts gaan rijden over onverlichte en besneeuwde bergwegjes in Canada (autosnelwegen vond ikzelf niet echt de juiste benaming) is nu ook niet echt de allerbeste manier van reizen.Daarbij moet ik misschien even melden dat ik niet bijster goed zie als het wat donkerder is. Meermaals heeft Jerie me al zitten uitlachen als ik in onze donkere slaapkamer eerst ons bed lokaliseer met mijn schenen alvorens mij aldaar neer te vleien. Jerie mag dan ook altijd van geluk spreken dat ze niet toevallig door een elleboog of knie verwond wordt bij deze laatste actie.

Reken daar nog eens wat gehaaste truckers bij die de wegen daar waarschijnlijk beter kennen dan de functie van een bad of douche en die met hun 10- of meertonner op deze wegen de 140km/u niet schuwen. 2 personenwagens inhalen in een bocht waar je amper ziet hoe steil de afgrond naar een zo goed als zekere dood is, was blijkbaar ook geen probleem. Vanaf het moment dat het begon te schemeren had ik mij al snel voorgenomen een truck als mikpunt te gaan gebruiken en te kunnen volgen om zo een beter idee te kunnen krijgen van welk soort bocht of obstakel mij lag op te wachten, maar zelfs dan was het soms moeilijk om met onze uit de kluiten gewassen wagen deze snelheidsduivels bij te houden. Na het eerder vermeld inhaalmanoevre hebben we die bepaalde truck ook nooit meer in het vizier gekregen. Al bij al voor mij een aangename race-ervaring, maar wel soms spannend en vermoeiend om zo gefocust te blijven rijden.

Temidden van een sneeuwbui bereikten we Kamloops, maar door het plaatselijke lang weekend waren vele hotels en motels volboekt of veel duurder dan normaal. Uiteindelijk toch goed geslapen in een budget Super 8 hotel. Omdat het risico na de sneeuwbui groot was dat ze de autosnelweg die we planden te nemen zouden sluiten, namen we daarom maar de langere optie waardoor we eigenlijk maar net op tijd de wagen konden inleveren, al bij al blij dat we er vanaf waren, hoewel hij ons bijzonder goed gediend heeft.

We waren alle vier een beetje teleurgesteld bij terugkeer in Vancouver. Toen we er eerder waren, was het stralend weer, maar zijn zowel Yirka en Christophe als Jerie en ik meteen doorgereisd naar de Rockies en nu was het overtrokken en grijs en dat zou zo blijven gedurende de 4 resterende dagen in Canada met een geregelde regenbui er bovenop. Mede daardoor viel Vancouver wat tegen. Het slechtere weer belette ons om Vancouver op gepaste manier te ontdekken en daarnaast was het niet goedkoop om de alternatieven te beleven. Daardoor konden we nu beter ons even inhouden om weer iets extra te hebben voor in het goedkopere Zuid-Amerika. Spijtig genoeg belette dat besef onze dames niet de laatste dag tot een shopdag uit te roepen.

Wat ons vooral bijgebleven is van Vancouver is het zeer mooie Stanley Park met de totems en zicht op de luchthaven voor watersportvliegtuigen en bij mooi weer moeten de nabije stranden zonder twijfel ook zeker de moeite zijn om op je gemakje wat te liggen genieten. Daarnaast was de contradictie op zijn minst opmerkelijk dat Vancouver steevast zijn plaats in het lijstje van best leefbare steden ter wereld weet te behouden, maar tevens het ongenoegen heeft de straat te bezitten waar het meeste drugsgebruik in de gehele westerse wereld zou plaatsvinden. Je ziet dan ook een ongewoon groot aantal daklozen in de straten van Vancouver en het is onmogelijk een dag in de stad door te brengen zonder de vraag naar wat kleingeld of een sigaret gesteld te krijgen.

De gratis walking tour, die voornamelijk het plaatselijke Chinatown in het licht zette, was zeer interessant en gaf ons ook weer wat meer, al zij het wat minimalistisch, inkijk in de China-verhalen van Christophe en Yirka en deze laatste was dan ook maar wat al te blij haar nieuw ontwikkelde verslaving voor de steamed buns (broodjes bak pao zonder vulling) in dit Chinatown verder te kunnen beleven. Daarbij kunnen we ook even vermelden dat Manneken Pis in Vancouver een te duchten concurrent heeft staan als meest teleurstellende bezienswaardigheid ter wereld, want we werden niet echt omvergeblazen bij het aanzien en aanhoren van de enige echte Steam Clock, alhoewel we wel eens goed kunnen lachen hebben.

Ook de hostel hielp niet echt in de bevestiging dat Vancouver zo goed leefbaar en hoog aangeschreven wordt. Naar mijn gevoel was de hostel namelijk wat groot uitgevallen om nog de gezelligheid en charme van een hostel te bevatten en de straat waar de hostel gelegen was, kende een druk en rumoerig verloop tot diep in de nacht. Vancouver bleek dan ook vooral een uitgangsstad en als je dat dan niet actief kan meemaken is het meer een last dan plezier. We werden dan ook elke nacht opnieuw getrakteerd op een irritant straatconcert (of eerder straatgekweel), waar een of andere foute hippy-girl er in slaagde Zombie van The Cranberries keer na keer te verkrachten.

Het verlangen naar de zon zorgde er dan ook voor dat we vol verwachting uitkeken naar de verhuis naar Chili.

HOSTEL: Samesun Backpackers Vancouver

MUZIEK: Some Chick In Vancouver - Zombie

FILM: Into the wild