Sux in the city

OK, hierbij gaan we waarschijnlijk veel mensen tegen hun schenen schoppen, aangezien velen de wow-reactie hadden, wanneer we zeiden dat onze eerste stop New York zou zijn, maar de grote appel was toch niet echt ons ding en voor ons staat NY meer voor Not Ympressed dan wat anders. Wat het precies was, is moeilijk te zeggen, maar we hebben allebei het gevoel van ok, je moet het misschien wel eens ervaren hebben, maar nu hebben we het ook wel gezien en voor ons mag het daar bij ophouden. Toen ik een jaar of 12 was, had ik samen met mijn ouders New York al eens verkend dus ik wist ongeveer wat ik kon verwachten, maar voor Jerie was het de eerste kennismaking. Natuurlijk zijn alle grote gebouwen, billboards enz. impossant, maar zoals bij zoveel zaken moet het er voor de Amerikanen altijd wat overgaan. We zijn dan ook niet de grootste fans van die Amerikaans mentaliteit van de grote wereldmacht die zo goed als alles beter weet dan de rest en ook van die vele zelfingenomen AmeriCANS die claimen veel te weten en over vanalles lullen, maar eigenlijk ongelooflijk weinigs zinnigs te zeggen hebben. Versta ons niet verkeerd, want we mogen al die mensen zeker niet over dezelfde kam scheren (der zitten der ook goeie tussen) want we hebben ook zeker vriendelijke en hulpvaardige mensen tegengekomen. New York heeft ook zeker prachtige bezienswaardigheden, we hebben bijvoorbeeld zeer genoten van de trip naar Ellis en Liberty Island en Central Park is prachtig tenmidden in de drukte van de stad (en waarschijnlijk nog een stuk aangenamer bij warm zomerweer). De musea en architectuur zijn zonder meer ook zeker de moeite en de 9/11-memorial is echt waar een mooi eerbetoon om de betreurde slachtoffers te herdenken, maar toch voelden we ons niet thuis in NYC en hadden we ook niet het gevoel dat we ons hier thuis zouden kunnen/willen voelen. We hadden ook wat het gevoel zoals Yirka en Christophe in Indonesië hadden dat we vooral als rondwandellend dollarbiljet bekeken werden. In het geval van hen kan ik dat dan nog wel wat begrijpen aangezien de mensen daar alleen maar op die manier genoeg geld kunnen verdienen om hun familie wat degelijk te onderhouden. Misschien dat dit voor veel New Yorkers ook wel het geval is, maar je zou toch meer mogen verwachten van de mensen uit een van de rijkste en meest welvarende steden ter wereld. Zelfs in vergelijking met London vind ik New York ook echt wel duur en vooral overprijsd, zeker als je weet dat de dollar nu vrij laag staat, maar we toch gemakkelijk meer betalen dan we een paar maand geleden hebben betaald voor vergelijkbare zaken te doen in Londen. $9 voor een smakeloos half belegd broodje in het museum en $100 dollar voor een avondje comedy in de comedy club, welke op zich wel heel grappig en plezant was, maar waar het echt duidelijk de bedoeling was zoveel mogelijk betalende klanten in de zaal te proppen en waar het natuurlijk ook verplicht moet zijn om minstens 2 dranken per persoon te bestellen en dan rekenen ze ook zelf al de 15% fooi aan op de rekening. In London hadden we ook zo'n show ook gedaan en eerlijk gezegd heb ik me toen voor £30 een stuk beter geamuseerd. Daarnaast vond ik de $200 die we moesten betalen voor ons 2 niet al te grote 3-gangenmenu's in een restaurant, vergelijkbaar met elk gewoon degelijk restaurant dat we al eens in België hebben aangedaan er ook wel ferm over, nog maar te zwijgen over het feit dat ze ons daar dan binnen een uur terug hebben buitengewerkt om de volgende shiften te kunnen binnenrijven. Het was dan ook een Italiaans restaurant, waar alle werknemers menen dat ze half of helemaal Italiaans zijn omdat een of ancder familielid uit Italië afkomstig is of toch wel al eens geweest is, maar als je een prosecco besteld ze h et in Keulen horen donderen, wat volgens hen vast in Italië ligt. En dan die schuimwijn serveren in een witte wijnglas, maar de tafel achter ons wel champagneglazen geven omdat zij Champagne bestellen en ze die benaming voor schuimwijn wel 'kennen' en dat ten minste classy klinkt. Het draait in New York dan ook allemaal om geld of beter gezegd om hoe rijk je eruit 'ziet' of je gedraagd. Een miljardair in gewone kleren zou best geweigerd kunnen worden in de chicque winkels op Madison Avenue of dergelijks en het is ook zo frappant dat hotelpersoneel of dergelijk zich in alle bochten zullen wringen om rijke gasten te assisteren om dan steeds hun handje uit te steken voor de wederdienst. New York is dan ook de stad waar het geld echt verplicht moet worden gespendeerd en doet dienst als een echt shoppingparadijs, wat voor mij evenzeer de shoppinghel mag genoemd worden. Jerie had het dan ook wel moeilijk om zich zo in te moeten houden (en het is haar dan ook niet compleet gelukt, maar 6 maanden rondtrekken met 5 extra shopping bags zag ik toch ook niet zitten) want het shoppen is zonder twijfel de hoofdreden waarom de meeste toeristen zich naar New York begeven, maar door alle hierboven vermelde zaken vond ik het eigenlijk echt niet waard ons geld in deze stad te gaan spenderen. We waren dan eigenlijk ook opgelucht dat we New York konden verlaten om verder te trekken naar betere oorden, so bring on Canada! MUZIEK: Frank Sinatra- New York, New York FILM: Sux In The City

Wake up New York

Wegens onvoorziene wijzigingen van ons vluchtschema beloofde de start van ons reisje niet ideaal te gaan verlopen. In plaats van een vertrek thuis per auto om een uur of 7 's morgens op dinsdag 7 februari 2012 om onze rechtstreekse vlucht naar New York JFK rond 13u in Dusseldorf te nemen werden we nu verwacht in Dusseldorf de dag erna om 3u20. Ons kennende hadden we allebei nog vanalles om in orde te brengen de dag voor het vertrek, dus zijn we dinsdag vroeg opgestaan met de bedoeling 's avonds nog een paar uurtjes te proberen slapen alvorens te vertrekken rond 1 uur 's nachts te Stekene. Natuurlijk is dit niet meer gelukt wat dus betekende dat we nog voor 1 stap in een vliegtuig gezet te hebben al bijna 24u wakker waren. Aangezien de wereldvrezende Amerikanen de leuke gewoonte hebben iedereen op zo veel mogelijk manieren te controleren was ik toch blijkbaar nog vergeten een of ander document in orde te brengen voor ons beiden waardoor de stress bovenop de vermoeidheid in Dusseldorf al in overvloed aanwezig waren. Het afscheid van familie verliep dan ook hectisch en veel te vlug en het besef dat we voor een goeie 6 maand weg zijn was ook nog niet helemaal doorgedrongen, maar ze weten al te best dat we ze even zeer gaan missen als zij ons en gelukkig kunnen we nog contact hebben zoals via deze blog. De leuke vluchtwijziging had er ook voor gezorgd dat we eerst nog een kort vluchtje naar Berlijn moesten nemen om daar nog een 3 uur te wachten en uiteindelijk onze trip naar New York te kunnen beginnen. Gelukkig was deze vlucht wel goed verzorgd en vrij aangenaam, maar meer dan 1,5 uur slaap hebben we niet kunnen inhalen. Doe daar dan nog een 1,5 uur aanschuiven bij de douane in New York bij en een half uurtje zoek- en reiswerk naar onze gehuurde studio in Queens bij en je komt tot 2 oververmoeide bloggertjes die na deze zware laatste 39u maar al wat te graag hun bed induikten ook al was het maar 16u lokale tijd. Het is ons dan ook zonder moeite gelukt 14u in dromenland te vertoeven alvorens de grootstad in te trekken. MUZIEK: John Denver- Leaving On A Jet Plane

New kids on the blog

Het is bijna zover, want binnenkort worden Yirka en Christophe na 6 maanden met hun 2tjes gereisd te hebben, vergezeld door Jerie en mezelf en daarom hebben we nu alvast hun blog gekaapt (Arrrrrrrrrrgh me matey!)

Over een paar uur springen wij namelijk ook een vliegtuig op om het dynamische duo, dat deze blog echt geweldig heeft uitgewerkt te gaan vervolledigen en alsFearsome Foursome het continent Amerika onveilig te gaan maken. Normaal gezien ontmoeten we elkaar ergens in Vancouver of omstreken, maar eerst maken wij wel nog met ons 2tjes een tussenstop in New York en die ervaringen zullen hier dan ook binnenkort ergens moeten verschijnen.

Hopelijk gaan we daar al wat kunnen genieten, want de laatste weken waren echt druk. Naast het zoeken naar alle spullen die we nog wilden/moesten meenemen, het in orde brengen van alle papieren voor de reis en andere voorbereidingen zijn Jerie en ik namelijk vorig weekend nog maar net uit ons appartement in Sint-Niklaas verhuisd en ook dat zorgde voor meer werk dan eerst gedacht (nog eens bedankt aan onze oudertjes vooralle hulp!). De stress is nog niet volledig weg, want het een en ander moet wel nog in orde gebracht worden, maar het zal wel moeten in orde zijn tegen morgenavond :-)

Na de verhuis hebben we wel nog even kunnen vieren, want dinsdag was namelijk onze laatste werkdag in 6 maanden (dat zal ik niet vlug opnieuw kunnen zeggen) en bovendien was het die 31e de 10e verjaardag van onze relatie en dat hebben we gepast gaan vieren met 's avonds een heerlijk sushi-dinner en een welness-dagje de dag erna (dank u Walther en Lilianne!!!) In de dagen erop was het vooral verder voorbereiden en proberen afspreken om afscheid te nemen van familie en vrienden, maar voor degenen waarbijdat niet gelukt is, have no fear het plan is onze terugkomst dubbel en dik te vieren!

Zo ga ik jullie voorlopig laten na onze eerste post op de blog, want de voorbereidingen zijn zoals gezegd nog niet allemaal in orde. We doen ons best om zo snel mogelijk nieuwe en leuke posts van onze ervaringen op de blog te smijten!

Veel groeten!

Rutger

Chinal destination

First class in de futuristische 'bullettrain' blijkt de meest gepaste manier te zijn om in Shanghai te arriveren. Wat een stad! Shanghai is niet zoals de rest van China; het is de ideale combinatie tussen Westen en Oosten.

Het lijkt of ze alle mooie en stijlvolle mensen in China hebben samen gebracht op deze plek. In de voorbije weken heeft mijn backpacker's plunje me niet gestoord. De gemiddelde Chinees liep er veel erger gekleed bij. Hier is het een beetje pijnlijk. Er zijn al die hippe winkels en trendy uitgaansmogelijkheden, maar het heeft zo iets van 'kijken mag, aankomen niet.

Dan maar de echte toerist gaan uithangen zeker? We bezoeken het lantaarn festival in de 'Yuyuan gardens' , wandelen door het oude centrum, het 'People's park' en de Franse concessie en gaan de lichtjes op de 'Bund' bewonderen. Al regent het en branden er daardoor bijna geen lichtjes en gaan de 2 hoogste torens van Shanghai weer verscholen achter, je raadt het al, wolken en mist.

De rest van de tijd gebruiken we om onszelf terug wat op te smukken . Acht weken China hebben ervoor gezorgd dat we er zijn gaan uitzien als 1 van hen. We houden schoonheidslaapjes, nemen een massage, gaan naar de kapper en alles in de rugzak wordt gewassen om de China-stank er uit te krijgen. Acht weken aan 1 stuk in China zijn is trouwens te veel van het goede. China is als een goed glas Whisky: geniet, maar met mate. Iedereen die we hebben ontmoet en nog aan het begin van zijn China-reis stond, was razend enthousiast (dat waren wij trouwens ook), maar na een tijd verdwijnt dat gevoel. We zijn blij dat we kunnen doorreizen naar Canada.

We zijn zelfs zo gehaast hier weg te geraken dat we onze vlucht bijna missen. We hadden er niet op gerekend dat de metro naar de luchthaven er 75 minuten over zou doen. We komen dus een uur later dan gepland aan op de luchthaven, enkele minuten voor het boarden begint. Alle uren slaap en schoonheidsbehandelingen van de voorbije dagen ten spijt; na deze rit zien we er meteen weer 5 jaar ouder uit (Christophe ziet er inmiddels de 40 gepasseerd uit). Om 12 na 5 komen we van de metro en tegen 28 na 5 staan we klaar om op de vlieger te gaan. Op een kwartier tijd zijn we van het station naar de terminal gesprint, hebben we onze tickets afgeprint en bagage ingechecked en geraken we probleemloos langsheen de douane tot aan onze gate. Dit moet een nieuw wereldrecord zijn. Canada, here we come!

HOSTEL: Le tour traveller's rest youth hostel

Crash test dummies

Onderweg zijn in china ia niet altijd een lachertje geweest. Tijdens het reizen met de bus werden je zenuwen meer dan eens op de proef gesteld. Het is waarschijnlijk ook niet de veiligste manier van reizen geweest. Baanmarkeringen en wegwijzers zijn er wel, maar dienen enkel als versiering. Ze worden compleet genegeerd. Hierdoor rijdt men soms met 4 auto's naast elkaar terwijl er slechts 1 baanvaak is in elke richting. Ook inhalen in onoverzichtelijke bochten is de normaalste zaak van de wereld.Toeteren is voor hen het antwoord op alles. We zijn dan ook niet verwonderd wanneer we lezen dat er in China elke 5 minuten iemand sterft in het verkeer. Dit zijn meer dan 100000 mensen per jaar (in Belgie zijn dat er 1300 en in Nederland 500; goed gedaan keesjes).

We zien meermaals ongelukken gebeuren voor onze neus. Vaak gaat het om maar wat blikschade; al weten we niet of een auto die ondersteboven ligt uit te branden, valt onder blikschade. Het ergste ongeval waar we getuige van zijn, was in Beijing. Een fietser wordt aangereden en komt met zijn hoofd onder het voorwiel van de auto terecht. Zijn hoofd deukt helemaal in alsof er niet eens een schedel rondom zit om het te beschermen. Dit is een beeld dat voor altijd op ons netvlies gebrand zal staan.

We voelen ons dus een pak meer op ons gemak om met de trein te reizen. Het is in het begin ook veel gemakkelijker: we laten de hostel onze tickets voor ons boeken zodat we niet eens tot aan het loket moeten gaan. Maar dan breekt het Chinese Nieuwjaar aan. Om te vermijden dat iemand alle tickets opkoopt en dan voor veel geld op de zwarte markt verder verkoopt, moet je in de week voor, tijdens en na het Chinese Nieuwjaar, je tickets persoonlijk aan het loket kopen en wordt je ticket gelinkt aan je paspoort.

De treinstations worden rond de nieuwjaarsperiode overspoeld door massa's en massa's ongeduldige Chineesjes. In een rij staan kennen ze niet. Ze zijn van het principe wie het meest lawaai maakt, wordt het eerst bediend. Nu heb ik er geen probleem mee om even luid te zijn, of om die Chinezen terug in de rij te duwen wanneer ze je proberen voor te steken, maar toch jaagt het hele gebeuren ons een beetje schrik aan. Gelukkig zien we aan de meeste stations het leger staan om alles in goede banen te leiden, en zijn er voor de loketten dranghekken geplaatst waardoor de men niet anders kan dan in de rij te gaan staan. Ook weigeren de loketbedienden de ongeduldigaards die opvallend hebben voorgestoken, te bedienen.

Het kopen van de tickets verloopt vlotter dan we hadden gedacht. We zijn elke keer in staat nog een bed te bemachtigen; iets wat ze ons hadden verteld dat onmogelijk zou zijn tijdens deze periode. Wanneer ik per ongeluk tickets koop voor de verkeerde datum, kunnen we zelfs de dag van ons vertrek gewoon nieuwe tickets kopen; er staat niet eens een rij aan te schuiven aan het loket. En dit terwijl de tickets Beijing - Harbin van de meest begeerde tickets zijn tijdens het Chinese Nieuwjaar. Het gaat zo gemakkelijk dat we natuurlijk overmoedig en verwaand moesten worden. Iets wat meteen wordt afgestraft met een 36 uur durende treinrit zonder plek en tickets naar de verkeerde stad.

Vanuit Huangzhou hebben we 1 optie richting Shanghai: een treinrit van 12 uur met enkel nog staanplaatsen beschikbaar. Ik had mezelf plechtig beloofd nooit maar dan ook echt nooit meer zo iets te hoeven meemaken, dus ik weiger. Er moeten andere opties zijn. De reizigersbijbel schrijft over Wuhan, een stad op 2 uur sporen van Huangzhou in de Westelijke richting, die goede treinconnecties met andere steden in China heeft. Dan daar maar eens proberen.

In Wuhan kunnen we first-class tickets bemachtigen op een 'bullet train' naar Shanghai. Zo wordt onze officieel laatste treinrit in China toch nog een comfortabele (de stoelen zijn net sofa's). Het beste van al is dat de trein er maar een goeie 5 uur over doet om 1000 km verderop te geraken.

HOSTEL: Pathfinder YHI

Huat's in a name? - deel2

Deze hele treinrit voelt aan als een laatste test van alles wat we in China gezien en geleerd hebben; Een soort eindexamen al het ware. Noem iets op en het zit hier in verwerkt: het omgaan met de drukte, het constante rochelend geluid, de fluimen en het afval op de grond, de stank van het eten en sommige mensen, de krijsende , overgevende baby’s met de scheur in hun broek, enz. Eerlijk waar, ik ben ervan overtuigd dat apen zich beschaafder gedragen dan de bende die op deze trein zit. Het enige wat ze met hun opponeerbare duim kunnen, is het opendraaien van een warmwaterkraantje om hun pot noodles te vullen (en zelfs daar hebben sommigen al moeite mee) en het gebruiken van een briquet om hun sigaretten aan te steken. Je zou eens moeten zien wat ze op een uur tijd met een warmwaterapparaat kunnen doen. Het ding is gewoon onherkenbaar geworden van het vuil dat er aanhangt en de berg afval eronder groeit met de minuut.

Yirka zit intussen als een hoopje ellende ineengezakt te slapen in haar hoekje naast een vent die uren in de wind stinkt naar bloemkolen ofzo. Ik hoor haar 2 uur geleden nog zeggen met gebalde vuist: ik zal eens laten zien wat een Van Poucke allemaal afkan. Ik hang nog steeds op mijn vaste plek en daar blijf ik ook staan; 13 uur lang (zonder mijn i-pod was ik gek geworden).

Dan stoppen we aan een halte waar heel veel mensen afstappen en er komen zowaar zitplaatsen vrij. Daar moeten we geen moment over nadenken. ‘S middags is de trein zo leeg dat we zelfs languit kunnen liggen. Wie had dat nog durven denken! ‘S avonds laat is de pret weer voorbij en loopt de trein terug bomvol. Noodgedwongen moeten we onze plaatsen weer afstaan. Hoewel Chinezen soms zo irritant kunnen zijn dat je hen met plezier naar de keel zou willen springen, komen ze af en toe zo verrassend lief en vriendelijk uit de hoek dat je al het vorige gewoon vergeet. Wanneer we terugsloffen naar onze vaste stek komen ze ons halen om bij hen te gaan zitten. Twee mensen geven zonder morren hun plaats voor ons op. En probeer niet te weigeren, je zal neerzitten! Zo overleven we de laatste 6 uren. Een meisje verwittigt ons wanneer we moeten afstappen en dat klinkt als muziek in onze oren.

Het is half 4 ‘s morgens en we verlangen allebei naar een bed (ik heb al bijna 2 dagen niet meer geslapen). Tot onze grote vreugde vinden we na een paar honderd meter stappen een hotel. Ons geluk kan niet op. Wanneer ik mijn kousen uitdoe zie ik pas hoe hard mijn voeten en enkels gezwollen zijn. Mijn grote teen is een grote blein. Maar nu is er geen tijd om me daar zorgen over te naken. Ik wil gewoon slapen! Morgen nog 3 uurtjes met de bus en dan zijn we aan de gele bergen en het dorp waar de film ‘Crouching tiger, hidden dragon’ is opgenomen. We kijken er al naar uit. Slaapwel!

Een paar uur later gaan we terug naar het treinstation. Volgens de LP is ernaast een kantoor waar je bustickets kan regelen. Maar dat kunnen we niet vinden. Vreemd. We wagen een gokje en laten ons aan het westelijk busstation afzetten, aangezien we in die richting zullen reizen. Yirka gaat naar het loket, maar komt teleurgesteld terug. Dan is het mijn beurt om te proberen voor een andere bestemmig in de buurt. Ze bekijken me alsof ik van een andere planeet kom. Misschien zijn we aan het verkeerde treinstation afgestapt en zitten we buiten het stadscentrum? We houden een taxi tegen en vragen hem om ons naar het centrale treinstation te brengen. Geen succes. We proberen het nog 3 keer. Meer vreemde blikken. Ik toon het adres van een hostel hier in de stad waarop de chauffeur lachend zijn armen uitstrekt en een vliegtuig uitbeeldt. Uiteindelijk is er iemand die ons meeneemt naar een gast die een vriendin opbelt die engels spreekt. We vragen haar de weg naar het centrale station uit te leggen aan de taxichauffeur. Algauw rijden we terug op een bekende weg en worden we even later gedropt aan hetzelfde treinstation waar we de dag zijn begonnen. We geven de man een flinke fooi omdat hij ons iets heel duidelijk heeft gemaakt.

We controleren ons vermoeden op het internet en het blijkt juist te zijn. We zijn niet in Hangzou maar Huangzou dat zo’n slordige 800 km van elkaar verwijderd is! In China een begrijpelijke fout (komaan, het is maar 1 letter verschil en beide plaatsen hebben een Westelijk meer als hoofdattractie); in Europa zou het betekenen dat je in Milaan van de trein stapt terwijl je eigenlijk in Brussel moest zijn. Ik moet er geen tekening bij maken zeker dat we meteen een treinticket boeken naar onze eindbestemming Shanghai. Het is genoeg geweest!

FILM: Kungfu panda

Huat's in a name?

We staan in de startblokken in het treinstation van Haerbin voor wat waarschijnlijk de zwaarste etappe tot nu toe zal worden. Het Nieuwjaarsfestival loopt op zijn einde en alle Chinezen keren massaal terug huiswaarts met het openbaar vervoer. Dus we zijn dolgelukkig dat we nog 2 zitjes heben kunnen bemachtigen naar Hangzou, een treinrit van ongeveer 35 uur, ook al zijn het dan maar harde ijzeren stoelen. We hebben horrorverhalen gehoord van mensen die 16 uur hebben rechtgestaan op de trein omdat ze geen zitplaatsen meer hadden. Ze noemen het ‘the China experience’. Sommige mensen zijn echt niet goed bij hun hoofd!

Om dit scenario kost wat kost te vermijden zijn we een uur op voorhand naar hier gekomen om de drukte voor te zijn. Verkeerd gedacht. Wanneer we de wachtzaal binnenkomen staat er al een rij van 50 meter aan onze gate. We pakken het slim aan en nemen de gang ernaast waar nog geen volk staat. Helemaal vooraan drummen we ons als 2 volleerde Chinezen ongegeneerd in de rij. We krijgen een paar boze blikken. Maar wat wil je dan? We hebben het geleerd van meesters. Onmiddellijk na de mededeling dat de trein over enkele minuten zal aankomen, krijgt iedereen een strijdblik in zijn ogen alsof er elk moment een oorlog kan uitbarsten. De handvaten van de valliezen worden uit de schede gehaald, kleine kinderen worden vastgesjord op de rug. Het is menens nu!

Yirka is nog vlug de Chinese tekens op het ticket aan het vergelijken met die in de Lonely planet omdat ze het eigenaardig vindt dat er geen stoelnummers vermeld staan op onze kaartjes. Tot onze verbijstering komen we tot de ontdekking dat we in plaats van zitjes staanplaatsen hebben gekregen! De vrouw achter het loket kwam nochtans van haar stoel en wees ernaar toen we de tickets hebben gekocht. Waarschijnlijk wou ze zeggen: zie je dit? Hier gaan jullie 35 uur NIET op zitten (grapjas, in een vorig leven een stand-up comedian geweest zeker). Ik moet toegeven dat is wel even slikken. Maar we blijven toch positief denken; Wie weet is de trein niet volzet en zijn er nog plekken vrij.

De poorten worden geopend en er klinken nog net geen strijdkreten. 3-2-1-ten aanval! Iedereen probeert zich een weg naar voor te banen, mensen worden opzij geduwd, wieletjes van trolley’s vliegen ons rond de oren in de spurt naar het perron. We springen als een van de eersten in onze wagon, gooien onze rugzakken op het bagagerek en gaan zitten alsof er niets aan de hand is. Het duurt niet lang vooraleer we worden weggestuurd. Aan de overkant vergaat het ons hetzelfde en begint de harde realiteit door te dringen: geen plek! Dit gaat een verdomd lange treinrit worden. Ondertussen blijft het volk toestromen in onze wagon. Overal zijn mensen aan het discussieren met hun ticket in de hand over van wie de stoel nu eigenlijk is. Anderen zijn op zoek naar ruimte om hun bagage kwijt te geraken (die er niet meer is) En dat allemaal terwijl er van beide kanten nog steeds passagiers de wagon binnenkomen. Complete chaos.

Het is onbegrijpelijk wat ze allemaal met zich meezeulen: draagtassen zo breed als het gangpad, reuzachtige kartonnen dozen met een zelfgemaakt handvat uit plakband, enorme jute zakken waar een volledig zwijn in past (en dat zit er waarschijnlijk ook in). Maar vooral eten, massa’s eten! De meesten hebben zo’n grote voedselvoorraad bij dat het lijkt alsof ze 3 weken met de trein reizen. Wanneer de deuren sluiten staat de trein zo stampvol dat een veetrein er uitziet als een 5-sterrenhotel. Mijn mond valt open van verbazing als er even later een of andere idioot nog een kar met eten door het gangpad begint te duwen. Dit is gewoonweg absurd!

Yirka staat ergens in een hoekje te vechten voor elke centimeter die ze kan krijgen. Ik sta pal voor het kraantje waar je heet water kan nemen en in een Chinese trein is dat waar alles om draait, het centrum van het mierennest. Al snel worden de potten noodles en thermoskannen bovengehaald en komt de hele trein mijn richting uit. Het duwen en trekken kan weer beginnen. Maar ik weiger mijn plaatsje af te staan. Ik sta als in trance te kijken naar het hele gebeuren. Ik ben de rust zelf. Ik ben volledig zen. Verdomme, als die kerel in zijn rode trui nu nog een keer aan het kraantje komt om te voelen of de temperatuur hem wel aanstaat, stamp ik hem er met zijn kop onder en krijgt hij een draai rond zijn oren!

Fire in the cold still survives

Op naar Harbin, een stad nabij de Russische grens. De thermometer geeft -30 aan; leuk als je een ijs -en sneeuwfestival organiseert, iets minder voor ons. Het is zo koud dat het snot in je neus bevriest. Ik heb van Jessica, het meisje dat we ontmoet hebben in Beijing, wat hotpacks meegekregen; iets waar ik haar eeuwig dankbaar voor zal zijn.

De koude werkt vooral op ons gemoed. We hebben in Harbin een paar China off-days. De gele koorts is voorbij; daar zijn we van genezen. In plaats daarvan hebben we allebei een zware verkoudheid, en keel -en oorpijn. We kampen ook met een groot slaaptekort. We hebben wallen onder onze ogen die zo hardnekkig zijn dat ze niet meer verdwijnen na een verfrissende ochtenddouche.

Toch laten we ons hoofd niet hangen, en zakken we af naar het ijslantaarn festival, dat begint na de zon is onder gegaan (nog kouder dus). We krijgen bouwwerken te zien opgetrokken uit grote blokken ijs waarin kleurijke lampen zijn verwerkt. Het is veruit het meest bizarre schouwspel dat we ooit hebben gezien. Je kan je met een koets laten rondvoeren of met botsautootjes (zonder bumper) rondrijden op een bevroren meer. Sommige van de gebouwen hebben glijbanen uit ijs waarlangs je naar beneden kan glijden. De Chinezen smullen echt van dit soort zaken.

Harbin zelf is een grote industriestad; buiten een paar kerken is er niets te zien. Ze zeggen dat 9 van de 10 zwaarst bevuilde steden zich in China bevinden, en Harbin is er zeker 1 van. Niet alleen de koude zorgt ervoor dat je bijna geen lucht krijgt, maar ook de vervuiling door steenkool. Je loopt hier de hele dag rond met een as-smaak in je mond.

Het beste wat je in deze omstandigheden kan doen is gewoon gezellig binnen blijven en een theetje drinken voor de open haard.

HOSTEL: Kazy YHI