Catch 22

Wat kan ik vertellen over Chengdu? Bitter weinig eigenlijk. Het is een miljoenenstad zoals zovele in China, een betonnen jungle waar natuurlijke elementen ver te zoeken zijn. Waanzin is het beste woord om het verkeer hier te omschrijven (of het nu dag of nacht is, de stad komt nooit tot rust). Het weer is, zoals nu, voor het grootste deel van het jaar grijs en grauw. Tijdens onze wandeling door het centrum van Chengdu is het enige dat de moeite waard is om te vermelden het 'River viewing pavillion park', waar 150 verschillende soorten bamboo staan (leuk als je een panda bent). Touristen komen vooral naar hier om theehuizen te bezoeken en om de trots van China te bezichtigen, de reuzenpandas.

Wij zijn hier vooral om door te reizen naar Leshan, waar het het makkelijkst is om een visumverlenging aan te vragen. Ze hebben ons wijsgemaakt dat ze er niet moeilijk over doen en dat het binnen 2 dagen geregeld is, terwijl het op andere plaatsen een week kan duren. We zorgen ervoor dat we donderdagmorgen in Leshan aankomen zodat onze aanvraag voor het weekend verwerkt is en kunnen verderreizen. In het kantoorvan de PSB denken ze daar echter andersover. Vandaag is het 6 januari. Ons huidig visum is tot 14 jan. geldig, maar blijkbaar vervalt die datum vanafhet moment dat je de aanvraag voor een verlenging doet (een verlenging geeft je 30 dagen extra). En omdat jan. 31 dagen telt krijgen we slechts een visum tot 3 februari. Dat is allemaal heel leuk, maar onze vlucht naar Canada vertrekt 5 feb. en is natuurlijk al geboekt. Yirka heeft nochtans lang getwijfeld of we de vlucht van de 3e of de 5e zouden nemen. Anders was er geen enkel probleem geweest. Nu zit er niets anders op dan maandag terug te komen, wat betekent dat we hier 6 dagen vast komen te zitten.

Omdat er buiten de grote Boedha en wat tempels niet zoveel te beleven is in Leshan en ook omdat een hotelkamer duur is (geen hostels hier), beslissen we om naar Emei Shan te reizen. Het is slechts anderhalf uur rijden met de bus en er is een degelijk goedkoop hostel volgens de LP.We verdoen onze tijd daar maar wat, maar later meer daarover. Na het weekend is het tijd om terug te keren naar Leshan.

Onze rentree begint alvast veelbelovend. De weg naar het centrum is onderbroken door wegenwerken. Dus we kunnen de 4 km naar het hotel te voet doen met onze rugzakken. We checken in in het hotel en gaan meteen geld afhalen om het gedoe met die visum zo snel mogelijk achter de rug te hebben. Maar de bankautomaat in onze straat neemt onze kaarten niet aan. Geen probleem; dit is wel al meer gebeurd en banken zijn er in China genoeg. Dus we proberen het nog eens in een andere bank. En nog eens, en nog eens! Na 20 mislukte pogingen begint de paniek toch redelijk toe te slaan. Dit is niet meer normaal. We hebben hier de eerste keer probleemloos geld kunnen afhalen. Na alle mogelijkheden te hebben overlopen(misschien zijn de automaten wel leeg omdat Chinees Nieuwjaar er aankomt en mensen abnormaal veel geld afhalen) is er 1 die overblijft. Het hotel in Emei Shan had magnetische sleutelkaarten en als je die in de buurt van je bankkaart steekt kan dat vervelende gevolgen hebben (ik denk niet dat ze zoiets vanuit Belgie kunnen oplossen). Als dat het geval is dan zitten we serieus in de problemen. Onze kredietkaarten hebben we niet meer (gestolen in Thailand) en nu laten onze gewone bankkaarten het allebei tegelijk afweten. Het is goed mogelijk dat onze beslissing om geld te besparen in Emei Shan uiteindelijk onze ondergang wordt. We hebben nog maar 200 Yen en een overnachting in het hotel kost ons 150 Yen, dus we moeten dringend een oplossing vinden. Er kan iemand van ons heen en terug naar Chengdu reizen om te kijken of onze kaarten daar wel werken. Als die dan met lege handen terugkomt, staan we op straat. Allebei naar Chengdu reizen is ook geen optie, want een visumverlenging daar duurt minstens 5 dagen en onze huidige visum vervalt over 4 dagen (overschrijding van die termijn kost 500 Yen per dag en anders is er nog altijd gevangenis in China; ook altijd al een droom geweest, maar geen goede). We kiezen voor nog1 nacht in het hotel en de volgende dag alles op alles te zetten.

Ondertussen hebben we een mail gestuurd naar onze banken. Wanneer ik s'avonds een beetje gekalmeerd ben, vindt mijn bank het nodig om mijn dag helemaalte vergallen. Een of ander groentje belt me op de GSM met de boodschap dat een gewone bankkaart niet werkt in het buitenland. Onmogelijk! Wel, dan leef ik vast al 5 maanden in een droomwereld want hiervoor werkte ze perfect. En als het dan toch zo onmogelijkis, waarom betaal ik dan in godsnaam extra om mijn kaart te laten activeren in het buitenland! Dan stelt ze voor dat ik het anders eens moet proberen in mijn eigen bankfiliaal in Stekene. Ik zit verdomme in China! Dit informatieve gesprekje kost ons 15 Euro. Ik sta echt op ontploffen nu. Bedant KBC.

De volgende dag nog steeds niks. Er is nog een laatste mogelijkheid: via Western Union kan je vanuitBelgie geld over het internet sturen naar elke bank in China die er bij aangesloten is. We schrijven onze beschermengel Rutger hier voor aan. 'Snachts krijgen we het verlossende bericht dat alles geregeld is. Nu moeten we enkel nog het geld ophalen en we zijn gered.Het bankfiliaal waar we het geld naar toe hebben laten sturen weet natuurlijk weer van niets. Ze verwijzen ons naar hun hoofdfiliaal aan de andere kant van de stad. Daar gaan onze laatste 20 Yen aan een taxi! Hier spreken ze gelukkig wel Engels. Ik moet een formulier invullen met mijn gegevens en die vanRutger. Ze checken deze in hun computer en er blijkt inderdaad geld gestort te zijn (oef). Er ontbreekt slechts 1 klein detail op het formulier. Blijkbaar heeft Rutger zijn 2e voornaam ook vermeld en die weten we niet meer. We zijn zeker dat het een Duitse naam is en dat we er ooit eens hard mee hebben gelachen. Naar huis bellen levert niets op; Het is 3 uur s'nachts in Belgie. Dit kan gewoon niet waar zijn. We zijn er zo dichtbij! Uiteindelijk krijgtde vrouw die ons helpt medelijden en zegt ons de naam. Gelukkig want ik stond op het punt over haar bureau te springen om het scherm te bekijken. Damn you Rutger Herman Wuyts(duizendmaal dank, maar toch ga je voor ons vanaf nu door het leven als Herman)! Ik ben zo blijdat we hier weggeraken en dat we uiteindelijk toch ons visum hebben kunnen regelen.

Onze excuses voor de lange verhalen de laatste tijd, maar in China is alles nu eenmaal groot!

HOSTEL: Teddybear Emeishan

Golden gay time

We staan 'smorgens heel vroeg te wachten voor het treinstation in Lijiang. We proberen een taxi te pakken te krijgen naar onze hostel dat in de oude stad ligt. Telkens wanneer er een stopt, stormt er een massa mensen op af en nog voor we het beseffen is hij alweer verdwenen. De zeldzame keren dat wij tot bij de taxichauffeurs geraken weigeren ze gewoon om ons tot aan het gevraagde adres te brengen. Het duurt even voordat het doordringt dat de oude stad waarschijnlijk autovrij is. Welaten ons dan maar aan de rand afzetten om te voet op zoek te gaan naar het hostel.Makkelijker gezegd dan gedaan, zo blijkt. Lijiang is een wirwar van kleine straatjes en steegjes. Met het beknopte stadsplan in de Lonely planet kom je echt nergens. We moeten constant rechtsomkeer maken en ondertussen wordt die vervloekte rugzak er echt niet lichter op. Ik denk dat ik op dit moment makkelijk 30 kilo meezeul. Het zijn waarschijnlijk de vele boeken die ik bij me draag, maar het valt me ook op dat Yirka's rugzak steeds kleiner en lichter wordt (grapje) waardoor ze met een rotvaart door de nog verlaten straten scheurt. Gelukkig hangt er af en toe een nauwkeuriger plan zodat we uiteindelijk toch in de juiste straat terechtkomen. Volgens mij zijn de huisnummers hier gewoon lukraak gekozen. Zo ligt nummer 86 logischerwijze naast 23. Na lang zoeken (en vloeken) vinden we het Dongba hostel om dan te horen dat ze helaas volzet zijn (deze ochtend kan weeral niet meer stuk). Ze verwijzen ons door naar een andere plek die zelfs beter blijkt te zijn. De kamer is iets duurder dan een doorsnee dormbed in China, maar echt wel de moeite waard! Tenslotte is het bijna Nieuwjaar, dan mogen we onszelf weleens verwennen met een aparte kamer zeker.

We passen ons maar al te graag aan het gezapige tempo in Lijiang aan. Doelloos door het labyrint van kasseibaantjes slenteren, hier en daar even blijven staan op de stenen bruggetjes om naar de vele kleine kanalen te staren die doorheen de oude stad stromen. Kortom gewoon genieten van het prachtige weer hier. Lijiang is enorm touristisch en aan de souvenirkraampjes lijkt geen einde te komen, maar de sfeer is goed.

De volgende dag zakken we af naar het 'Black dragon pool park' vanwaar je de besneeuwde bergpieken kan zien. Blijkbaar is dit de meest aangeraden fotshoot in ZW-China, dus we zijn tevreden met het 'zomerse' weertje en ook de voorspelde touristenmassa lijkt goed mee te vallen. Het enigeminpunt is het inkomticket dat, achteraf gezien, aan de dure kant is. Tijdens onze wandeling door het park zien we verschillende ingangen waar ze niet controleren en je gewoon gratis naar binnen kan. In een opwelling om dan maar zoveel mogelijk uit het ticket te halen, besluiten we om 'Elephant hill' te beklimmen (haha dat zal ze leren ons in't zak te zetten). Weeral een reeks trappen zonder einde die vooral Yirka tot het uiterste drijven. Wanneer ze denkt dat de top in zicht is, stuurt ze mij op verkenning (of met andere woorden ze geeft het op). Het verbaast me dat ik haar op de weg terug toch verder omhoog zie 'kruipen'. De beloning op het einde is wel de moeite: een eenzaam prieeltje met op de achtergrond de besneeuwde drakenberg tegen een staalblauwe lucht!

S' middags trek ik er eens alleen op uit door de stad terwijl Yirka een beetje vooruitplant (slapen dus). Wanneer ik het hostel terug binnenkom meen ik 2 stemmen te herkennen. Het zijn de Australische broers Matt en Josh waar we Kerstmis mee gevierd hebben. We hadden met hen afgesproken om ook met Nieuwjaar een feestje te bouwen, maar ik had niet verwacht dat ze hetzelfde hostel zouden binnenwandelen. Ze hebben een vriend van thuis mee (Robert)die een jaar in Belgie heeft gestudeerd. Ik denk dat dit het gepaste moment is om de titel van dit verhaal een beetje te verduidelijken. Een 'golden gay time' is het favoriete ijsje van alle Austaliers die we tot nu toe al ontmoet hebben. Tijdens ons verblijf daar heb ik het niet geprobeerd omdat, hoe zal ik het zeggen' de naam op z'n minst ongelukkig gekozen is. Wie weet wat steek je in je mond, om nog maar te zwijgen over de vulling!

De uitbaatster van het hostel is een toffe madam en geeft ons een bidon van 5 liter met zelfgemaakte pruimenlikeur (56%) cadeau. Het is niet superlekker maar het duurt niet lang vooraleer we allemaal in feeststemming zijn. Van daaruit gaan we naar een gratis BBQ met drank inbegrepen. Hier ontmoeten we een Australische vrouw die met ons meegaat naar 'New Amsterdam' (een Nederlands cafe). We drinken nog meer shotjes (speciaal voor ons gemaakt in de kleuren van de Belgische vlag) en praten verloopt al een pak moeizamer. Robert loopt de hele tijd 'you're so gay, you probably think this song is about you' te zingen met aangepaste danspasjes. Dit levert hem de bijnaam 'Bob the homo' op. Yirka laat geen kans onbenut om er een grap over te maken (de rest van ons ook trouwens niet). Voorlopig lijkt hij het toch sportief op te vatten. Met een serieus stuk in onze kraag strompelen we terug naar het hostel. Onderweg zakken we nog een paar treden op de fastfoodladder doormee te gaan naar de KFC. Wat een mens toch allemaal niet doet als hij zat is! Alhoewel dat volgensmij het absolute dieptepunt nog steeds de 'Lucky burger' in Cambodja is. Zo gelukkig werd ik er niet van. De volgende dag zitten we allemaalmet een paar serieuze gaten van onze reunie. Het was in ieder geval een leuke opwarmer!

Oudejaarsavond begint met drankspelletjes om de bidon met drank te ledigen, terwijl mijn maag echt nog niet klaar is om al zo vroeg destructiefte beginnen drinken. Erzit een Cinees meisje bij ons aan tafel die onsuitnodigt om samen met haar vrienden Nieuwjaar te vieren. We belanden in een club waar we de enige niet-Chinezen zijn en staan er in het middelpunt van de belangstelling. Iedereen wil wel op de foto met de vreemdelingen. Ze vergeten bijna dat er eenbandje staat te spelen dat nog niet eens zo slecht is. Bob heeft de grootste moeite om zijn kleren aan te houden en voert tot grote vreugde van de Chinese meisjes een striptease-act op. Hij krijgt zelfs wat geld in zijn broek gestopt, ook al zijn het maar de kleinste briefjes van 50 cent. Rond 12 uur begint hij samen met Matt opnieuw te strippen (die gast heeft echt een probleem), maar dit keer op het podium. De club staat volledig op zijn kop! Ons Nieuwjaarscadeauis iets traditioneler. Wij hebben lekkere taartjes meegebracht. Zo is er voor ieder wat wils: bloot vlees en gebak! De 3 Ausies proberen al de hele avond een Chinees meisje te versieren en uiteindelijk is het Bobde homo die er met eentje naar huis gaat (zo zie je maar weer). Ze heeft een ketting met een sleutel rond haar nek en blijkbaar heeft hij haar gestrikt met de vraag of dat de sleuteltot haar hart was. Dat zo'n onzin zelfs werkt! In ieder geval voor hem is 2012 toch al goed begonnen.

Onze laatste dag samen houden we het simpel. We terkken met een paar biertjes naar het oude marktplein en bekijken vanaf onze trapjes het komen en gaan van de vele Chinese touristen. Het is grappig om te zien hoe sommigen zo onopvallend mogelijk een foto proberen te nemen. Wanneer je dan voor hen poseert laten ze hun verlegenheid onmiddellijk vallen om een foto met ons te vragen. We hebben allemaal onze vaste afgesproken poses zodat het lijkt alsof we een boysband zijn (Yirka is de manager van de groep). Ook het peace-teken is een echte klassieker hier in China. We amuseren ons kostelijk en ik denk dat we vandaag veel foto-albums gehaald hebben. Soms is er gewoon niet meer nodig om een 'good old golden gay time' te hebben!

To Josh, Matt and Bob

Spartans forever

HOSTEL: Dongba

MUZIEK: Do your feet hurt - MxPx

MUZIEK: Di da di da (tik tok) - Zhang Xiao Jing

There's always tomorrow

We hebben een nieuwe nummer 1 'meest verschrikkelijke busreizen ooit'. Onze eindstop vandaag is een klein dorpje op het platteland, nabij de grens met Laos. Het ligt maar 150 km verderop, maar toch zal de bus er 12 uur over doen.

We zijn al een 3-tal uur later wanneer we Kunming eindelijk uitrijden. Wanneer we de snelweg verlaten komen we terecht op voornamelijk zandwegen die we delen met tractors, brommers, ezels met kar en talloze vrachtwagens. Waar die allemaal naartoe moeten via deze landweggetjes is ons een raadsel. De stroom voertuigen komt steeds opnieuw vast te zitten, gewoon omdat er teveel weggebruikers zijn en omdat de Chinezen geen geduld hebben, en al zeker niet in het verkeer.Alles moet constant vooruit gaan. Wachtenis tijdsverlies. Zo stoppen ze zelden voor een rood licht of zebrapad en ze zetten nog liever de hele straat vast dan voorrrang te verlenen. Chauffeurs zullen op straat geparkeerde auto's voorbij steken zonder te kijken of er een auto uit de andere richting komt. Er is dan niet genoeg plaats om beiden te passeren en in plaats van te wachten of terug een beetje achteruit te rijden, kruipen ze allemaal dichter tegen elkaar aan tot er geen uitweg meer is. En dan begint het toeteren. Dat vervloekte eindeloze getoeter. Tot overmaat van ramp valt de bus nog in panne in een stuk niemandsland en zo verliezen we weer enkele uren.

Maar wat de busrit zo ondragelijk maakt zijn onze medepassagiers. Ze smijten al hun afval (etensresten, verpakkingen, snotdoeken, ...) gewoon op de vloer. Onze bus ziet er na de rit klaar uit voor het stort. De De-lijn Gestapozou heel wat boetes hebben kunnen uitschrijven vandaag. Onze buren, een vrouw en haar kleinzoon,zijn nog het ergst. De bus was nog niet vertrokken of ze was hem al noedels aan het voederen. Nog geen uur later zit het ventje over te geven op oma's arm. In plaats van haar mouw en zijn mond met een doekje af te kuisen en hem wat water te geven, schudt ze de kots letterlijk van zich af op de grond naast ons en begint ze een appelsien te pellen, die hij opeet en bijna meteen weer uitspuwt. Wanneer we stoppen aan een soort van wegrestaurant, loopt hij ons voorbij knabbelend op kippeboutjes, die we natuurlijk opnieuw zien verschijnen van zodra de bus terug vertrekt. Deze keer is oma net op tijd de vuilbak erbij te halen. Deze plaatst ze naast de 2 vorige hoopjes kots, die ondertussen al deel uitmaken van het tapijt, en voor Christophe zijn voeten.

Ik heb ondertussen mijn sjaal moslima-gewijs rond mijn hoofd en voor mijn neus gebonden om zo vooral mijn eigen geur te kunnen ruiken. I-pod in en ogen toe en op naar lala-land.

We hadden gedacht rond de middagaan te komen, een slaapplek te zoeken, derijstvelden te gaan bezichtigenen dan de volgende ochtend de bus terug naar Kunming te nemen. Omdat het al laat op de avond is wanneer we eindelijk arriveren en geen idee hebben waar naartoe, volgen we het Zwitserse meisje dat bij ons op de bus zat (een beetje hetzelfde scenario als toen in Sihanouckville). Het gasthuis dat zij heeft geboekt ligt op nog een uur rijden van de bushalte. We betalen een taxi om ons te voeren, maar halverwege houdt hij het voor bekeken en laadt hij ons over in de auto die voor ons in de file staat (een dorpmet hooguit een honderdtalinwoners eneen weg die enkel een paarberggehuchten met elkaar verbindt, entoch nog file. Only in China!). Onze nieuwe chauffeur weet het gasthuis niet zijn waardoor we nog een extra uur in rondjes rijden.

Het gasthuis is niet meer dan een schuur in een dorp waar de varkens nog mee in de living slapen. We lijken wel honderd jaar terug in de tijd gegaan.

De dag erna is het alsof de zon niet eens de moeite heeft gedaan op te komen. Het is mistig en donker en van de rijstterrassen valt niks te zien. Die helse busrit mag niet voor niks geweest zijn dus we boeken nog een nacht bij en hopen op goed weer voor morgen. De volgende ochtend is de mist nog dikker en zien we zelfs geen meter meer voor ons uit. Dan nog maar een extra nacht blijven zeker? Helaas is het ook de volgende dagmeer van hetzelfde.Omdat het intussen al de dag voor Kerstmis is en we dit liever niet vieren op een stinkende bus, besluiten we nog wat langer te blijven.

We kunnen ons eigenlijk geen betere plek wensen om Kerstmis te vieren dan hier. we zitten op 3200 meter hoogte temidden van de velden in een stal met een rieten dak, rondom een pan met smeulende kolen. Om het helemaal nog wat authentieker te maken, laat de electriciteit het ook afweten. Voeg er nog een os en een ezel en een baby Jebus aan toe en we kunnen spreken van een echt bijbels tafereel. De 3 koningen hebben sterke drank en chocolade met zich meegebracht en een Schots koppel heeft een kerstsurvivalkit bij met kerstballen en andere decoratie. Ze hebben ook firecrackers gemaakt, een soort pakje waarin een trekbommetje zit. Je trekt met 2 mensen aan de uiteindes van het pakje en wie na de ontploffing het pakje nog vast heeft, wint een kroon. Na een maaltijd van rijst en groenten (niet echt feestelijk maar wel erg lekker), spelen we met z'n allen, Jan en Jeremy uit New York, Natasha en Leo uit Scotland, Matt en Josh uit Australie en Regula, nog wat spelletjes.

We spelen ook het spel dat we voor het eerst bij Dinny op een BBQ hebben gespeeld, en dat zo leuk was dat het sindsdien een vaste waarde is geworden. Het doel van het spel is in 3 rondes zo veel mogelijk punten te scoren door de juiste bekende persoon te raden. In de eerste ronde mag je bij het omschrijven van die persoon geen woorden die met een hoofdletter beginnen gebruiken. In de tweede ronde moet je partner de bekende persoon raden op basis van 1 woord en in ronde 3 mag je niet meer spreken, enkel nog uitbeelden. Er is altijd wel iemand bij die het spel waanzinnig grappig weet te maken (Rutger's Kungfu Panda brengt nog steeds een lach op mijn gezicht) en vanavond is die eer weggelegd voor Regula. Tijdens ronde 1 trekt ze Kevin Kostner en begint ze Macaulay Culkin te omschrijven. Ik verwar Home Alone ook altijd met The Bodyguard. In ronde 2 kiest ze 'grote bril' om mister Bean te omschrijven in 1 woord en tijdens de uitbeeldronde probeert ze Super Mario na te doen door als een gek op alle stoelen en tafels te springen. De kat die bij ons in de stal zit schrikt zich te pletter en is bereid 1 van haar 9 levens op te offeren als ze hier maar zo snel mogelijk weg kan geraken. Ze wil door het venster springen, maar dit is gesloten waardoor ze als het ware terug gekatapulteerd wordt en bijna in het vuur belandt. Er is niemand onder ons die niet met de tranen in zijn ogen zit van het lachen.De Kerstman komt die nacht ook nog op bezoek en 's morgens vinden we kleurrijke pakjes met snoep aan de deurklink van onze kamer.

Wanneer we met z'n allen op het dakterras op de zonsondergang staan te wachten, doet er zich een klein kerstmirakel voor. Heel even, enkele minuten maar, klaart het volledig uit en kleurt de lucht paars-roze. Voor de eerste keer in 4 dagen krijgen we de rijstterrassen te zien. We worden er allemaal stil van. Het is adembenemend mooi. Maar dan keert de dikke mist en het wolkenpak weer en dit doet iedereen, behalve ons en Regula ervoor kiezen terug te reizen naar Kunming. Nog 1 dag geven we de zon om tevoorschijn te komen. Omdat we ook al langer dan voorzien in Yangshuo en Kunming zijn gebleven, lopen we al 10 dagen achter op schema (als je al van een schema kan spreken). Langer kunnen we echt niet blijven willen we nog iets van de rest van Yunnan te zien krijgen.

Het blijft nog de hele dag mistig, maar minder dan de voorbije dagen. We huren een taxi voor de middag samen met Regula en een Chinees die deze morgen is toegekomen. Hij is een hobbyfotograaf, verteld hij ons, maar zijn camera's zijn even duur als een ful-option BMW en zijn werk werd al gepubliceerd in verschillende Chinese magazines en zelfs al in de Amerikaanse National Geographic. Wanneer we naast hem foto's staan te nemen met onze kleine prutscamera voelen we ons echte amateurs. We hebben al mooie complimenten gehad op onze foto's maar geloof me, het is niets in vergelijking met de meesterwerken die sommigen weten te produceren.

Die avond krijgen we erg goed nieuws te horen: de baas van het gasthuis rijdt morgen terug naar Kunming en we mogen mee in zijn luxe jeep. De verschrikkelijke busrit niet opnieuw moeten beleven, is het beste kerstcadeau ooit!

HOSTEL: Sunny Guesthouse

FILM: The good earth

BOEK: Three daughters of Madame Liang - Pearl Buck

Yellow fever

China is geweldig! Die spleetoogjes hebben ons aangenaam weten te verrassen. Ze zijn zo lief en vriendelijk en behulpzaam. Ze zijn ook interessant om gade te slaan. Je hoeft niet per se naar een toeristische attractie; gewoon op straat rond wandelen is al voldoende om constant te worden verbaasd. Je kijkt je ogen uit. Ze zijn hier heel anders. Niet slechter of beter, gewoon heel anders.

We bevinden ons ondertussen in Kunming, die ze tot 'stad van de eeuwige lente' hebben gedoopt. Met ruim 10 graden warmer dan in Yangshuo en een strakblauwe lucht begrijpen we wel waarom. In plaats van zoals gepland Shilin te bezoeken, vullen we onze dagen met rondhangen in de stad. Het 'stenen woud' kreeg van iedereen die was geweest een slechte recensie en Kunming lijkt op ons te werken als een magneet, vandaar.

Kunming is zo een typische transport stad: alle bussen en treinen komen hier toe iedereen op doorreis in Yunnan moet hier vroeg of laat wel passeren. Als er een logische bus- of treinconnectie is naar de volgende bestemming, zijn de meesten dezelfde dag alweer weg, en anders blijven ze noodgedwongen hooguit 1 dag. We hebben ontdekt dat transportsteden vaak de moeite zijn om enkele dagen langerte vertoeven. Ze hebbengeentopattracties in de aanbieding dus om toch toeristen te lokken, moeten ze net iets meer hun best doen. Vergeleken met hun meer toeristische broertjes zijn de mensen in transportsteden vriendelijker, is de service beter, zijn de hostels goedkoper en beter uitgerust en serveren de restaurants lekkerder eten tegen een lagere prijs. Dit zijn het soort dingen die jonge reizigers op budget aantrekken, waardoor in transportsteden vaak hetzelfde sfeertje hangt als in studentensteden.

Het leven gaat er ook meer zijn gewone gang: op straat zittenoma en opahun tijd te verdoen met spelletjes Majong en in het park komen jong en oud samen om te dansen, zingen en muziek te maken. Ook heel aandoenlijk om zien is de manier waarop ze omgaan met hun kindjes. Om de bevolkingsgroei tegen te gaan zijn de Chinezen verplicht het te houden bij 1 baby, en deze verwennen ze rot. Niet alleen mama en papa overladen hunspruit met liefde, maar ook de grootouders lopen het gelukkige kindje constant te knuffelen of zoenen. Het doet deugd dit te zien; zeker na de wantoestanden in Cambodja. De mensen op het Chinese platteland hebben zeker niet meer rijkdom dan de mensen in Cambodja, maar zij zouden hun kindjes nooit op die manier uitbuiten.

We kopen een zak gepofte kastanjes en staan er bij en kijken er naar. We hebben de gele koorts zwaar te pakken.

HOSTEL: Cloudland city hostel

Land of make believe

Omdat ons zelfvertrouwen om in China alles zelfstandig te regelen nog geen 100% is, boeken we ons busticket naar Yangshuo viahet hostel. Ze rekenen iets meer aan, maar het is zo gemakkelijk. Het enige dat we moeten doen is op tijd in het busstation geraken (piece of cake). We vergeten echter dat we in een grote stad zijn en dat het verkeer hier soms kan tegenzitten. Ook een taxi vinden die niet bezet is blijkt moeilijker dan gedacht. Als de verkeerslichten (en dat zijn er veel) dan ook nog eens beginnen tegenwerken, krijg je al snel een 'stressy' situatie. De bus vertrekt om kwart na 3 en wij komen het station om 10 na binnengestormd. Nu moeten we enkel nog het juiste vertrekplatform vinden; geen zorgen het zijn er maar 21. Yirka kiest er 1 uit en het blijkt nog het juiste te zijn ook (hoeveel geluk kan je hebben). Opgelucht stappen we om 12 na 3 op de bus. Volgende keer misschien iets vroeger vertrekken?

Na 5 luttele uurtjes arriveren we al in Yangshuo. In de taxi zitten we allebei te watertanden. Het hostel wordt uitgebaat door een Belg en ze hebben er kroketten op de menukaart staan (en uiteraard ook Belgische bieren). Wanneer we het restaurant binnen komen krijgen we te horen dat de keuken al gesloten is. Dus moet ik genoegen nemen met een blonde Leffe (ook niet slecht natuurlijk). Dan maar met een lege maag in bed kruipen zeker? In de slaapkamer is het ijskoud en er hangt enkel een airco aan de muur. Dat wordt bibberen vannacht.

De volgende dag fietsen we door de valleien van het spectaculaire Karstlandschap. Althans dat hadden ze ons verteld dat het zou zijn. De Chinezen hebben een levendige fantasie als het gaat om het omschrijven van hun trekpleisters. De lyrische benamingen voor de gebouwem, bruggen, heuvels, grotten en rivieren lijken zo uit een sprookjesboek te komen en in de brochures gaan ze kwistig tekeer met superlatieven. De meeste toeristen hebben een heel romantisch beeld van China en daar spelen ze hier maar wat graag op in. Aan lampionnetjesen lantaarns, boogbruggetjes, ramen met het typische houtsnijwerk ervoor, puntige daken, muurgraveringen die idyllische taferelen tonen enkasseibaantjes geen gebrek. Alleen jammer dat het vaak allemaal in scene is gezet. Het is tot in de puntjes perfect gedaan, waardoor het gemaakt overkomt. Het is alsof ze een China-pretpark hebben gecreeerd (zoals je in Bobbejaanland het 'Wilde Westen' hebt) wat nergens op slaat want we bevinden ons in China. De hoofdattractie, namelijk de kalkstenen rotsen die omhoog schieten tussen de rivieren en velden in, gaat verscholen achter een dikke laag mist. De sinaasbomen die groeien op de bergflanken hebben ze beschermd tegen de vrieskou waardoor het lijkt of de heuvels verpakt zijn in een grote plastiek zak. Voor ons ziet het er dus alles behalve magisch uit.

We fietsen tot aan Moon Hill, die we beklimmen met een oud vrouwtje in ons kielzogdie ons drankjes en postkaarten probeert aan te smeren. We versnellen beetje bij beetje om ze op die manier kwijt te spelen. Maar het mens is nog kwieker dan we dachten en blijft ons moeiteloos volgen (als dit een wielerwedstrijd was, zou ik haar er zeker van tussen halen om eens in het potje te plassen). De trappen lijken wel eindeloos en uiteindelijk is het Yirka dietoegeeft. We kopen een blikje cola van haar en eerlijk is eerlijk, ze heeft het verdiend. Wanneer we zwetend en puffend de top bereiken, ver achter mevrouwtje EPO, zien we door de mist amper iets van de omgeving. Het 'maanvormig' gat in de heuvel is zichtbaar en daarmee is de kous ook af.

Na de afdaling zetten we onze fietstocht verder. De bedoeling is om langs de Yulong rivier te fietsen, over de 600 jaar oude drakenbrug en dan enkel oude dorpen te passeren. In plaats daarvan eindigen we temidden van een akker, ergens weet ik veel waar. Het plan dat we meegekreken hebben is niet echt duidelijk. Ze hadden ons net zo goed met een wereldkaart op pad kunnen sturen. En om het wat amusanter te maken, heb ik nog een platte band ook ( en nergens een fietspomp te bespeuren natuurlijk). Na veel gesukkel vinden we uiteindelijk een ' brug' die in het midden onderbroken is. Hun briljante oplossing hiervoor is een bamboovlot in de rivier leggen dat de bres moet helpen overbruggen. Maar wat doe je met de fietsen? Ze in het water gooien en hopen dat ze naar de overkant drijven? Ik kruip over het vlot naar de andere kant van de brug en zo proberen we elkaar de fietsen door te geven. We eindigen allebei met natte voeten. We laten de rest van het schema dan maar varen en besluiten terug te fietsen naar het hostel. Al kun je bij mij allang niet meer spreken van fietsen, het is eerder voorthobbelen. Yirka moet constant op mij wachten. Stel je voor!

'S avonds is het tijd voor de langverwachte feestmaaltijd. Ik bestel biefstuk met friet en Yirka gaat voor 3 verschillende Chinese 'hapjes', zoals zij dat noemt. Ze trekt maar een raar gezicht wanneer ze met 3 volwaardige schotels komen aanzetten. Geeft niet, meer eten voor mij!

We ontdekken dat de airco op onze kamer ook een warmeluchtblazer is (dat heb je dan met die afstandsbedieningen in het Chineus), dus gedaan met kou te lijden.

De volgende dag huren we een brommer omdat we een druk programma hebben: een theeplantage, Shangri-la en Xingping, een dorp aan de Li rivier dat afgebeeld staat op de 20 Yen briefjes. Yirka is natuurlijk in haar nopjes op de theeplantage. Eerst doen we een theeceremonie waarbij we 3 verschillende soorten 'proeven'. Het enige dat ik proef is warm water met een flauw smaakje (bah). Wat wel interessant is zijn de sierlijke armbewegingen waarmee ze de thee klaarmaakt en uitschenkt. We leren ook dat als je dank u wil zeggen, je met je vinger(s) op tafel tikt. Met 1 vinger tikken betekent dat je nog vrijgezel bent, met 2 vingers ben je getrouwd en als het een geheim is gebruik je er 5. Daarna krijgen we een rondleiding op de plantage. Hier kan ik niet veel over vertellen want ik wordt afgeleid door een wasdraad die volhangt met spek! Het is wel mooi (de spekkies).

Onderweg naar Shangri-la krijg ik het fantastische idee om even langs de Drakenbrug te rijden, die we gisteren gemist hebben. Volgens een wegwijzer is het slechts 1 km, maar na 10 km over verschrikkelijke wegen bevinden we ons weer in niemandsland en keren we terug. Blijkt dat we er gewoon voorbijgevlamd waren. Ook Shangri-la is even onvindbaar. We passeren dorpjes waar waarschijnlijk nog nooit een Europeaan is geweest. Pas uren later weten we het uiteindelijk te vinden. Het is een dorp gamaakt op maat van de toeristmet mensen in traditionele kostuums, hetzelfde klassieke deuntje dat opnieuw en opneiuw wordt afgespeeld en nieuwe gebouwen opgetrokken in de oude stijl.Tegen dat we er terug buitenkomen begint het al te schemeren en is het te laat om Xingping nog te doen, waarschijnlijk 1 van de mooiste plekken rond Yangshuo. We zullen ooit nog eens terug moeten komen naar hier, maar dan in een ander seizoen.

HOSTEL: Carpe Diem hostel

Talk the talk

We zijn allebei zenuwachtig om de grens met China over te steken. Vraag ons niet waarom, maar we lopen niet te al te hoog op met de Chinezen. In ieder gevalgebeurt de grensovergang in stijl. De bus stopt op een parking waar we overstappen in golfkarren die ons de grens over brengen (wandelen is voor losers). Eerst passeer je de Vietnamese douane waar ze de bagage scannen en je visum afstempelen. Dan voor 200 meter terug de golfkar in. Aan de Chinese kant doen ze exact hetzelfde. Alleen kan je hier de service van de douanebeambte beoordelen door op een knop te drukken met een boos of een lachend gezicht. Ik kan me voorstellen dat als hij je de toegang tot het land weigert, de kans dat hij een glimlachkrijgt sowieso klein is of je moet een complete idioot zijn die kickt op afwijzing!

Van aan de grens is het nog enkele uren tot in Nanning, de provinciehoofdstad van Guanxi. In het busstation zijn we nog op ons gemak. We hebben in Hanoi een plan afgeprint met instructies voor de taxichauffeur. Die zelfverzekerde grijns verdwijnt al snel van ons gezicht wanneer we ontdekken dat Yirka het papier ergens is kwijtgespeeld. Dat begint hier al goed. We proberen het zonder stadsplan uit te leggen maardat blijkt gemakkelijker gezegd dan gedaan.Ik moet toegeven, ze doen echt hun best om je te helpen maar daar schiet je niet veel mee op. We druipen dan maar af op zoek naar een internet-cafe om het plan opnieuw af te drukken. Een uur later duwen we het papier met de aanwijzingen onder hun neus. Aan hun gezichtsuitdrukking te zien hebben ze nog nooit een stadsplan bekeken. Na heel veel vieren en vijven vinden we uiteindelijk iemand die het adres kent.

In de hostel ruilen we 1 van onze boeken meteen in voor eenLonely Planet. Het is gewoon niet te doen om door China te reizen zonder hulp van de 'reizigersbijbel'. Alle plaatsnamen en adressen staan er vertaald in Chinese tekens. Gewoon aanwijzen en klaar is Chinees (flauw, ik weet het wel).

Vanuit Nanning bezoeken we de Detian watervallen, de 4de grootste ter wereld die zich in grensgebied bevinden. Het is een Chinese tour, ook de gids en dus weinig informatief. Het is vast een grappige gozer want iedereen ligt constant in een deuk. Er zijn maar 2 partypoopers op de hele busdie het niet begrijpen en maar wat zitten te scheelogen.Desondanks vinden ze ons geweldig want we worden weer de hele dag op de foto gevraagd. Eerst met de hele groep, dan met iedereen apart (pff het leven van een model is vermoeiend). Als wederdienst voor al ons geposeer, tonenze ons tijdens het middagmaal hoe je met stokjes eet en leren ze ons de uitspraak van een paar basiszinnetjes.

Het Chinees is op dit moment voor ons als, wel Chinees. We kunnen er maar weinig uit opmaken,en zij verstaan geen woord van wat wij zeggen. Zelfs met gebarentaal kunnen we ons niet altijd behelpen. Zo maken ze om getallen uit te beeldeneen hele reeks bewegingen met hun vingers: een volle hand opsteken en 1 vinger van je andere hand is bijvoorbeeld niet 6 zoals bij ons, maar 15. Zes is het rock 'n roll gebaar dat je vaak op concerten ziet (pink en duim uitsteken en de rest van je vingers tegen je handpalmhouden). Ik zorg gewoon dat ik zoveel mogelijk briefjes van 1 Yuan heb en wanneer ik moet betalen en ze beginnen met hun gebaren, geef ik ze gewoon briefjes van 1 tot dat ze stop zeggen. Niet ideaal, maar tot we hun gebarentaal ontcijferd hebben, werkt het wel.

Hun schrift leren begrijpen zal nog een pak moeilijker worden. Ze hebben zo een5000 verschillende gangbaretekens die ofwel een betekenis uitbeelden (origineel was het Chinese schrift pictografisch: het woord berg werd geschreven door de tekening van een berg) ofwel een klank. Een woord bestaat bijna altijd uit minstens 2 tekens: een hoofdteken en een klankteken. Dit klankteken bepaalt de uitspraak van het woord en verandert de betekenis van het hoofdteken. Denk dus niet dat het voldoende is een paar hoofdtekens te memoriseren: eenzelfde teken kaneen tientalverschillende betekenissen hebben, afhankelijk van de andere tekens waarmee het gecombineerd wordt. Om het nog wat ingewikkelder te maken heb je ook nog een traditioneel en vereenvoudigd schrift. Omdat het behoorlijk arbeidsintensief is de traditionele tekensneer te schrijven (sommige symbolen hebben meer dan 10 aparte streepjes), hebben ze een vereenvoudigde versie uitgevonden met minder streepjes. De tekens worden door elkaar gebruikt, dus vergelijken wat er op de borden staat met de LP (die in het vereenvoudigd schrift is), helpt ons ook niet altijd vooruit.

Ze hebben wel het Pinyin uitgevonden; een vertaling van de Chinese tekens naar ons schrift. Dit maakt het voor ons gemakkelijker om bepaalde woorden te herkennen en onthouden, maar toch biedt het geen volledige oplossing voor ons communicatieprobleem. Meer dan 30% van de Chinezen beheerst het Pinyin niet eens. We moeten dus gemiddeld 3 Chinezen afgaan voor we iemand vinden die onze zorgvuldig voorbereide briefjes met instructies kan lezen.

De briefjes aan hen voorlezen is voorlopig nog onbegonnen werk. Hoe je een woord uitspreekt bepaalt de betekenis ervan (het geschreven woord 'ma' kan mama betekenen of paard, afhankelijk van de klemtoon die je legt). Wanneer we toch een poging wagen, staan we gewoon compleet voor idioot.

Andersom is dit trouwens ook het geval. De borden die in het Engels vertaald staan, zijn op z'n zachtst gezegd nogal verwarrend. Het is zo letterlijk vertaald dat het vaakronduit hilarisch is. We worden misschien niet wijzer van hun 'Chinglish', maar het is wel grappig (zie foto's).

Een ding is wel overduidelijk: reizen zal hier niet makkelijk worden!

HOSTEL: Nanning city hostel

BOEK: A consice Chinese-English dictionary for lovers - Guo Xiaolu

The idiots are taking over

Het gevaar van samen met andere mensen in een dorm te slapen is dat je soms bij 'vreemde snuiters' terechtkomt. De kans dat er een of meerdere snurkers in de kamer liggen is redelijk groot, vooral als er (goedkope) alcohol in de buurt is. Ik zal die ene ronker in Nieuw-Zeeland nooit vergeten!

Dan is er het soort reizigers die gewoonweg geen schaamte kennen. Zo was er enkele dagen geleden in Hanoi een gluiperd die het niet kon laten om in het midden van de nacht een meisje mee te brengen en een spelletje 'liggende wip' te spelen. En dat terwijl er 7 andere mensen (waaronder wij) in die kamer lagen te slapen. Er verschijnt nog steeds een glimlach op mijn gezicht als ik aan het Hollandse meisje terugdenk die in onze dorm lag. Ze begon met het licht van haar GSM te schijnen naar het koppel vogelliefhebbers. 'He, viespeuken, ik zie wel wat jullie aan het doen zijn. Neem in het vervolg een prive-kamer' (die Nederlanders toch, altijd recht voor de raap)!

Eigenlijk is er nog een soort apart die niet echt in het rijtje thuishoren, nl. de weirdo's. Omdat ze niet altijd in een dorm slapen maar toch zo'n spoor van mysterie met zich meebrengen, verdienen ze het om ook vermeld te worden (good for you!). Zoals de gast in Thailand die een prostituee meenam naar zijn kamer, beroofd en in elkaar geslagen werd door de pooier om daarna spoorloos te verdwijnen. Tenminste dat denken we dat er gebeurd is. Het volledige verhaal zullen we nooit kennen. (zie je? mysterie!)

Helaas is er nog een vierde categorie. Ik noem ze de 'buiten! categorie'. Mensen die er moeiteloos in slagen om het luidruchtige en het schaamteloze te combineren. Dit verhaal gaat over onze ontmoeting met deze soort.

Na onze trip naar Halong Bay keren we terug naar Hanoiomdat we nog 2 dagen moeten wachten op onze Chinese visum. We verhuizen van het oude Hanoi Backpackers Hostel naar het nieuwe omdat het centraal gelegen is in het oude stadsgedeelte, maar vooral omdat het eten er stukken beter is. We hebben (alweer) een Canadees in ons gezelschap die we op de 'partycruise' hebben ontmoet. Hij komt uit het mondaine Saskatoon. We hebben het opgezocht en er valt dus in de verste verte niets te beleven (volgens de kaart leven er zelfs nog steeds dinosaurussen). En om eerlijk te zijn is het ook wel een beetje te merken aan deze gast (zzzzz). Dus we drinken er een paar om hem in the mood te krijgen en omdat Yirka blijft beweren dat ze de beste is, spelen we een paar spelletjes darts. Het Backpackers Hostel staat bekend als het 'feestparadijs' dus we kijken een beetje verbaasd wanneer ze om half elf vragen om het laatste drankje te bestellen. Tegen elf uur is de bar gesloten! We beslissen dan maar om vroeg te gaan slapen.

In het midden van de nacht vliegt de deur met een klap open en komen er 2 gasten stomdronken binnengezeild. De ene met een brandende sigaret in zijn mond. De tweede zakt meteen door zijn benen en ligt in het midden van de kamer zoals een vis op het droge te spartelen en te hoesten alsof hij moet overgeven. Dan ziet hij Yirka's handdoek liggen en besluit om deze als zakdoek te gebruiken. Yirka is woedend en eist dat ze gaan slapen. De andere 2 schobbejassen (blijkbaar was er een binnengeraakt zonder dat we het wisten) hebben de tijd van hun leven en hijsen hun maat in het bovenste stapelbed. We vragen hen of ze het wel verstandig vinden om hem daar te leggen. 'Geen probleem, over 5 minuten slaapt hij, zoals altijd.' De lichten gaan uit en er gaan geen 2 minuten voorbij voordat hij met zijn zatte botten naar beneden dondert. Wanneer het licht aangaatom te kijken of hij wel OK is, zien we hem poedelnaakt op de grond liggen. In plaats van hem te helpen beginnen ze hem al lachend te filmen. 'Dit gaat morgen zeker opyou-tube!' Nadat ze genoeg filmmateriaal hebben, steken ze hem dan toch in het onderste bed, waar hij(nog steeds groggy van de duik) meteen in slaap valt. Nadit boeiende voorprogramma begint het snurkconcert!

Om 6 uur s'morgens gaan alle lichten weer aan en beginnen ze op hun doodse gemakje, maar met het nodige lawaai, hun valliezen te pakken. Ze vertrekken op een boozecruise naar Halong Bay. De sierduiker ontwaakt uit zijn coma en kondigt met enige trots in zijn stem aan dat hij in zijnbed heeft gepist (hilariteit alomnatuurlijk!). Hij trekt (nog steeds in vol ornaat) de lakens van zijn bed en gooit zenaast onze rugzakken. Wanneer de andere 2 klaar zijn met inpakken laten ze hun 'maat' in de steek en gaan al naar beneden. Deze begint te bleiten als een klein kind omdat hij denkt dat ze hem hier gaan achterlaten. Een half uur later lukt het hem uiteindelijk om zijn gerief bij elkaar te rapen en verlaat hij snikkend de kamer (boehoe).

Ik weet niet zeker vanwaar deze varkens afkomstig zijn: Schotland, Wales of Ierland. Een kiwi-Canadees, die we in NZ ontmoet hebben, heeft ze nog het best beschreven van allemaal: the island monkeys. Ze leven op een eiland, zijn constant zat en gedragen zich als een bende losgelaten apen! Wat ik wel weet isdat ze een leuke verrassing te wachten staat als ze terugkomen van Halong Bay. We hebben er voor gezorgd dat ze het hostel niet meer binnenmogen. Voor 1 ding moet ik ze wel bedanken: ze hebben ons de nodige motivatie gegeven om naar China te vertrekken!

P.S.: Deze wetenschappelijke studie naar vreemde organismen in het dormbiotoop is nog niet afgerond. De mogelijkheid bestaat dat er nog nieuwe specimen ontdekt worden. We houden u op de hoogte. SLAAP VEILIG!!!

Life of the party

De absolute nummer 1 op ieder's lijstje in Vietnam blijft Halong Bay. De letterlijke vertaling luidt 'draak die op het water neerdaalt'. Met veel verbeelding ziet het er zo ook wel uit. Vanuit de verte zie je blauw-groene heuveltjes dicht bij elkaar in het water liggen. Wanneer je dichterbij komt, merk je dat het eigenlijk reusachtige rotsen zijn die metersver uiteen liggen. Het moment dat je van de open zee langs de eerste rotsen vaart, is het net of je door een enorme poort een andere wereld binnengaat.

We hebben gekozen voor wat ze hier een 'middenklasse' cruise noemen. De Zwitserse meiden hadden de goedkope versie gedaan enwaarschuwdenons dat dit niet meer was dan een ordinaire booze cruise waar je de hele dag verplicht werd drankspelletjes te spelen en op het einde van de dag iedereen in elkaars kajuit belandde.

In Pedang Pedang hadden we al eens zo een booze cruise vanuit Kuta zien aanmeren: een bootje vol tieners en oude mannen (die dachten dat ze nog tieners waren). Wanneer de combinatie brandende zon en alcohol z'n werk begon te doen, en het niet leuk meer was elkaar's bikinitopje of zwemshort af te trekken, gingen ze maar over tot het lastigvallen van de andere toeristen: een vers gevangen inktvis van een visser stelen en die op nietsvermoedende zonnebaders gooien of glazen bierflesjes stuk gooien op de rotsen in het water.Een van hen stond klaar een grote kei naar mij te smijten, waarop ik hem vriendelijk heb verzocht zijn 'midlife crisis' ergens anders te gaan beleven. Mijn opmerking werd onthaald op applaus van de andere strandgangers wat de 'party priest' (leider van een booze cruise) deed beslissen zijn schaapjes in de boot te laden en koers te zetten terug naar Kuta. We hebben niet veel zin in dit soort toestanden, en al zeker niet in een prachtige omgeving als die van Halong Bay; hier willen we nuchter van kunnen genieten (misschien enkel een flesje wijn).

Heel ZO Azie is eigenlijk 1 grote party place. De meeste reizigers, vooral Amerikaanse en Australische tieners en prille twintigers, zijn hier enkel voor de goedkope alcohol, die rijkelijk en zonder leeftijdsbeperkingen geschonken wordt. Niet dat we een occasioneel feestje niet weten te apprecieren, maar we zijn met deze reis op zoek naar iets evenwichtigere mix. De feestjes hier kunnen trouwens in de verste verte niet tippen aan die van thuis. Alle Duitsers, Nederlanders en Belgen die we ontmoeten zijn het er over eens: voor goede feestjes moet je bij ons zijn! Ik heb er nooit eerderbij stil gestaan, maar we zijn echt verwend met onze cafe's, clubs en festivals.

Onze middenklasse cruise blijkt een wannabe booze cruise te zijn. Op de zijkant van het busje dat ons komt oppikken staat geschreven: 'No fun, no pay'. Het is meteen duidelijk dat ze niet van plan zijn iemand z'n geld terug te geven aan het einde van de cruisedus proberen ze op elke mogelijkemanier de 'fun' te forceren. Op het busje verveelt de gids ons (in erg gebrekkig Engels) met lagere-school-moppen over ieder's land van herkomst. Hij heeft vast nog nooit Oostenrijkers (Austria in het Engels) ontmoet want tegen hen steekt hij een hele reeks moppen over Australie en kangoeroes af. Wanneer we in de lach schieten enhem er opwijzen dat Oostenrijk een land in Europa is, denkt hij dat we hem aanmoedigen en trakteert hij ons op meer moppen over krokodillen en koala's. Dit is zijn beste grap van het hele weekend.

Hoe dan ook, voor ons kan de cruise nu al niet meer stuk. Blijkbaar hebben al onze medepassagiers meer dan $ 100 betaald voor hun plekje op deze boot, en wij maar $ 60. We beginnen het eindelijk te leren! Een Fransoos merkt nog op dat hij zoveel heeft betaald omdat hij zeezicht wilde. We bevinden ons op een boot; het hele dingbiedtzicht op zee.

Vanaf we in de haven aan boord gaan, wordt door onze gids een 'funtastic' schema gehandhaaft: van 12 tot 1 - lunch en inchecken, van 1 tot 2 - genieten van zon op hetbovendek en foto's nemen, van 2 tot 4 - beklimmen van een rots en plezier maken op het strand. Omplezier te maken op het strand krijgen we de keuze tussen voetbal of touwtrekken. We willen geen van beiden. We willen gaan zwemmen. Onze gids verandert van kleur bij het uitspreken van deze woorden en wanneer Christophe en Matthias dan ook daadwerkelijk het water induiken, weet hij niet meer waar hij het heeft. De jongens worden streng aangemaand onmiddelijk uit het water te komen en we krijgen allemaal een touw in onze handen gestopt. De prijs voor de winnaar is 1 blikje bier; we spelen in teams van 4.Trekken maar! Het zijn de meisjes die weten te winnen van de jongens dankzij de afleidende grappen over Randy en haar boezem (is onze ontmoeting met haar toch nog ergens goed voor geweest). Watblijkt? Onzegids heeft niet 1, maar 4 blikjes bier voor de winnaars. De grapjas.

Normaal stond van 4 tot 5 uur kajakken op het programma, maar we zijn tijdens de beklimming van de rots ongemerkt de Fransoos kwijtgeraakt waardoor de gids terug omhoog moet om hem te gaan zoeken. Er schieten uiteindelijk nog maar 20 minuten over om te kajaken, maar dit lappen we collectief aan onze laars. Hierdoor komen we te laat terug op de boot voor de 'sunset party'. De zon is alonder gegaan terwijl we nog in de sloep op weg naar de boot zaten. Niet schitterend mooi, maar het was wel interessant om de mensen die in het park wonen zich te zien klaarmaken voor de (ijskoude) nacht. Sommigen wonen in kleine hutjes drijvend op plastiek en isemo, en anderen wonen in een sloep zonder dak of enige andere vorm van bescherming. We passeren een sloep waarin een jong meisje een pasgeboren baby in een heleboel dekens aan het wikkelen is.

Terug op de boot krijgen we nog een kwartier voor een hapje en een drankje. Na stipt 15 minuten worden de halfvolle glazen en schotels alweer weggehaald en worden we terug naar binnen geloodst voor het avondmaal.Na het etenis het tijd voor karaoke (oh jawel), maar omdat hier niemand van de passagiersvoor te vinden is, zijn het uiteindelijk de crew die stomdronken de hele avond liedjes staan te kwelen. We genieten nog even van de knalrode maan(nog nooit eerder gezien) met een biertje en een glaasje wijn en gaan dan maar noodgedwongen naar bed.

Het programma is de volgende ochtend gelukkig een pak minder gevuld. We leren nog loempia's maken en dankrijgen we2 uur 'vrije tijd'. Onze gids vertelt ons dat de vulling het belangrijkste is bij het maken van loempia's. Op de vraag wat er in de kant-en-klare vulling zit die op tafel staat, kan hij niet antwoorden. Onze kookles houdt dus in dat we de vulling op een vel rijstpapier mogen scheppen en dan het ding leren dichtrollen. Dit is moeilijker dan we dachten: die van mij is niet genoeg gevuld en ik proef alleen maar rijstpapier; die van Christophe is te rijkelijk gevuld waardoor die openspat bij het bakken.

We spenderen onze vrije uren zonnebadend op het dek. Het is heerlijk in de zon. Blijkbaar zijn warme zonnige dagen zeldzaam deze tijd van het jaar. Onze gids zegt dat ik geluk heb omdat ik een varken ben in de Chinese horoscoop. Hij zegt dat varkens gelukkig worden geboren. Zo voel ik me ook op dit moment: heel gelukkig.

MUZIEK: What a wonderful world - Louis Armstrong