Omdat ons zelfvertrouwen om in China alles zelfstandig te regelen nog geen 100% is, boeken we ons busticket naar Yangshuo viahet hostel. Ze rekenen iets meer aan, maar het is zo gemakkelijk. Het enige dat we moeten doen is op tijd in het busstation geraken (piece of cake). We vergeten echter dat we in een grote stad zijn en dat het verkeer hier soms kan tegenzitten. Ook een taxi vinden die niet bezet is blijkt moeilijker dan gedacht. Als de verkeerslichten (en dat zijn er veel) dan ook nog eens beginnen tegenwerken, krijg je al snel een 'stressy' situatie. De bus vertrekt om kwart na 3 en wij komen het station om 10 na binnengestormd. Nu moeten we enkel nog het juiste vertrekplatform vinden; geen zorgen het zijn er maar 21. Yirka kiest er 1 uit en het blijkt nog het juiste te zijn ook (hoeveel geluk kan je hebben). Opgelucht stappen we om 12 na 3 op de bus. Volgende keer misschien iets vroeger vertrekken?

Na 5 luttele uurtjes arriveren we al in Yangshuo. In de taxi zitten we allebei te watertanden. Het hostel wordt uitgebaat door een Belg en ze hebben er kroketten op de menukaart staan (en uiteraard ook Belgische bieren). Wanneer we het restaurant binnen komen krijgen we te horen dat de keuken al gesloten is. Dus moet ik genoegen nemen met een blonde Leffe (ook niet slecht natuurlijk). Dan maar met een lege maag in bed kruipen zeker? In de slaapkamer is het ijskoud en er hangt enkel een airco aan de muur. Dat wordt bibberen vannacht.

De volgende dag fietsen we door de valleien van het spectaculaire Karstlandschap. Althans dat hadden ze ons verteld dat het zou zijn. De Chinezen hebben een levendige fantasie als het gaat om het omschrijven van hun trekpleisters. De lyrische benamingen voor de gebouwem, bruggen, heuvels, grotten en rivieren lijken zo uit een sprookjesboek te komen en in de brochures gaan ze kwistig tekeer met superlatieven. De meeste toeristen hebben een heel romantisch beeld van China en daar spelen ze hier maar wat graag op in. Aan lampionnetjesen lantaarns, boogbruggetjes, ramen met het typische houtsnijwerk ervoor, puntige daken, muurgraveringen die idyllische taferelen tonen enkasseibaantjes geen gebrek. Alleen jammer dat het vaak allemaal in scene is gezet. Het is tot in de puntjes perfect gedaan, waardoor het gemaakt overkomt. Het is alsof ze een China-pretpark hebben gecreeerd (zoals je in Bobbejaanland het 'Wilde Westen' hebt) wat nergens op slaat want we bevinden ons in China. De hoofdattractie, namelijk de kalkstenen rotsen die omhoog schieten tussen de rivieren en velden in, gaat verscholen achter een dikke laag mist. De sinaasbomen die groeien op de bergflanken hebben ze beschermd tegen de vrieskou waardoor het lijkt of de heuvels verpakt zijn in een grote plastiek zak. Voor ons ziet het er dus alles behalve magisch uit.

We fietsen tot aan Moon Hill, die we beklimmen met een oud vrouwtje in ons kielzogdie ons drankjes en postkaarten probeert aan te smeren. We versnellen beetje bij beetje om ze op die manier kwijt te spelen. Maar het mens is nog kwieker dan we dachten en blijft ons moeiteloos volgen (als dit een wielerwedstrijd was, zou ik haar er zeker van tussen halen om eens in het potje te plassen). De trappen lijken wel eindeloos en uiteindelijk is het Yirka dietoegeeft. We kopen een blikje cola van haar en eerlijk is eerlijk, ze heeft het verdiend. Wanneer we zwetend en puffend de top bereiken, ver achter mevrouwtje EPO, zien we door de mist amper iets van de omgeving. Het 'maanvormig' gat in de heuvel is zichtbaar en daarmee is de kous ook af.

Na de afdaling zetten we onze fietstocht verder. De bedoeling is om langs de Yulong rivier te fietsen, over de 600 jaar oude drakenbrug en dan enkel oude dorpen te passeren. In plaats daarvan eindigen we temidden van een akker, ergens weet ik veel waar. Het plan dat we meegekreken hebben is niet echt duidelijk. Ze hadden ons net zo goed met een wereldkaart op pad kunnen sturen. En om het wat amusanter te maken, heb ik nog een platte band ook ( en nergens een fietspomp te bespeuren natuurlijk). Na veel gesukkel vinden we uiteindelijk een ' brug' die in het midden onderbroken is. Hun briljante oplossing hiervoor is een bamboovlot in de rivier leggen dat de bres moet helpen overbruggen. Maar wat doe je met de fietsen? Ze in het water gooien en hopen dat ze naar de overkant drijven? Ik kruip over het vlot naar de andere kant van de brug en zo proberen we elkaar de fietsen door te geven. We eindigen allebei met natte voeten. We laten de rest van het schema dan maar varen en besluiten terug te fietsen naar het hostel. Al kun je bij mij allang niet meer spreken van fietsen, het is eerder voorthobbelen. Yirka moet constant op mij wachten. Stel je voor!

'S avonds is het tijd voor de langverwachte feestmaaltijd. Ik bestel biefstuk met friet en Yirka gaat voor 3 verschillende Chinese 'hapjes', zoals zij dat noemt. Ze trekt maar een raar gezicht wanneer ze met 3 volwaardige schotels komen aanzetten. Geeft niet, meer eten voor mij!

We ontdekken dat de airco op onze kamer ook een warmeluchtblazer is (dat heb je dan met die afstandsbedieningen in het Chineus), dus gedaan met kou te lijden.

De volgende dag huren we een brommer omdat we een druk programma hebben: een theeplantage, Shangri-la en Xingping, een dorp aan de Li rivier dat afgebeeld staat op de 20 Yen briefjes. Yirka is natuurlijk in haar nopjes op de theeplantage. Eerst doen we een theeceremonie waarbij we 3 verschillende soorten 'proeven'. Het enige dat ik proef is warm water met een flauw smaakje (bah). Wat wel interessant is zijn de sierlijke armbewegingen waarmee ze de thee klaarmaakt en uitschenkt. We leren ook dat als je dank u wil zeggen, je met je vinger(s) op tafel tikt. Met 1 vinger tikken betekent dat je nog vrijgezel bent, met 2 vingers ben je getrouwd en als het een geheim is gebruik je er 5. Daarna krijgen we een rondleiding op de plantage. Hier kan ik niet veel over vertellen want ik wordt afgeleid door een wasdraad die volhangt met spek! Het is wel mooi (de spekkies).

Onderweg naar Shangri-la krijg ik het fantastische idee om even langs de Drakenbrug te rijden, die we gisteren gemist hebben. Volgens een wegwijzer is het slechts 1 km, maar na 10 km over verschrikkelijke wegen bevinden we ons weer in niemandsland en keren we terug. Blijkt dat we er gewoon voorbijgevlamd waren. Ook Shangri-la is even onvindbaar. We passeren dorpjes waar waarschijnlijk nog nooit een Europeaan is geweest. Pas uren later weten we het uiteindelijk te vinden. Het is een dorp gamaakt op maat van de toeristmet mensen in traditionele kostuums, hetzelfde klassieke deuntje dat opnieuw en opneiuw wordt afgespeeld en nieuwe gebouwen opgetrokken in de oude stijl.Tegen dat we er terug buitenkomen begint het al te schemeren en is het te laat om Xingping nog te doen, waarschijnlijk 1 van de mooiste plekken rond Yangshuo. We zullen ooit nog eens terug moeten komen naar hier, maar dan in een ander seizoen.

HOSTEL: Carpe Diem hostel