Onze eerste Braziliaanse tourbus maakt duidelijk dat deze niet kunnen tippen aan de Chileense, Argentijnse of Uruguayaanse, maar brengt ons wel veilig tot in de miljoenenstad Sao Paulo, vanwaar we direct een bus richting Paraty nemen. Bij aankomst volgen we na enkele pogingen blindelings de aanwijzingen naar de hostel en besluiten direct het comfort van ons bed te ontdekken, na de korte nachtrust op de bus vorige nacht.

's Morgens vinden we een overheerlijk ontbijt en zien we pas echt hoe relax en gezellig deze overnachtplaats is. Jerie, de kleine, kan er maar niet genoeg van krijgen en besluit nog wat bij te slapen (voor zij die het vergeten waren: een uitgeslapen Jerie is een goed gezinde Jerie) terwijl Christophe, de oude, Yirka, de super-ongelooflijk fantastisch geweldige en mezelf, de ongehoorde, verkiezen het dorpje wat verder te gaan verkennen. Al vlug bevinden we ons langs een kanaal, waar we genieten van de omgeving in het idyllische Paraty. We belanden zo aan het strand, waarbij wat we te zien krijgen een adembenemend voorbeeld van de Braziliaanse natuur is, met een baai vol tropische eilandjes. Ook al is het amper 11u nuttigen we aldaar onze eerste caipirinha's op het strand. Tsja, ze zeggen nu eenmaal: 'When in Brazil,...'

Via de oude stad, die een bezoek meer dan waard is, keren we terug naar de hostel waar een goed gezinde Jerie ons al aan het opwachten is. We genieten nog wat van onze nacho's met onheerlijke (wegens vreemd smakende advocado's) zelfgemaakte guacamole in de tuin van de hostel terwijl we omringd worden door rondfladderende kolibries.

Wegens de alombekende Van Poucke-nonchalance en resulterende kapotte slippers, gaan we (niet geheel zonder dwang) op jacht naar nieuwe, die blijkbaar de naam Havaianas moeten hebben. Na een uurtje zoeken zijn de vrouwen gesteld en voel ik me al gauw in het nauw gedreven als enige niet-havaiana-slipper-dragende reiziger, maar ik weiger de kudde te volgen en zweer getrouwheid aan mijn O'Neills. Toch ben ik blij dat Jerie al slippers gevonden had alvorens we een grotere Havaiana's-winkel aantreffen, waar ze volgens eigen zeggen de 'slippers van haar dromen' ziet staan. Zelfs de 90 euro die ze kosten zouden voor haar nooit een bezwaar kunnen betekenen, maar vindt de rest van de groep er toch wat over voor een stuk plastieken schoeisel.

We verkennen de stad verder langsheen straten die geregeld onder water komen te staan en het typerende kerkje en de haven. Jerie maakt daarna kennis met een typisch Braziliaans drankje: agua de coco. Met deze opengekapte kokosnoot in de hand lopen we terug via het water naar de hostel. Zalig! De overheerlijke zelfgemaakte lasagne van de uitbaters en bijhorende caipirinha's maken het tot een zeer geslaagde avond, enkel de glimp van de sfeer ter plekke, die we de dag eerder hadden opgemerkt, ontbreekt vandaag en dus keren we vrij vlug terug naar onze bedjes.

De nabijgelegen watervallen en cachaça-distilleriën staan de volgende dag op het menu om verkend te worden en we kiezen ervoor dit met de fiets te ondernemen. De fietsen mogen we gaan ophalen bij een andere hostel wat verderop, maar bij aankomst op de plek zien we enkel een gesloten deur zonder hendel of bel. De zoektocht naar andere ingangen blijkt al snel vruchteloos, maar na een klein en grondiger onderzoek kunnen we het raadsel van de ontoegankelijke hostel oplossen. We moeten blijkbaar Indiana Jones-gewijs aan een mini-koordje in het midden van de deur trekken, alvorens toegang verleend te krijgen. De 'verhuurder' die we daar aantreffen stelt enkele gedateerde city- en mountainbikes ter beschikking en geeft wat uitleg over waarheen we kunnen gaan. Wanneer hij zegt dat een bepaald stuk zeer moeilijk is en mogelijks te voet zal moeten gedaan worden, worden wenkbrouwen even gefronsd en hadden we moeten weten dat het geen lachertje zou worden.

In het begin valt het nog mee, enkel het humeur van Jerie 'ik-haat-fietsen' Van Poucke is al tot een zekere diepte gedaald. Wanneer we dan echt de steile hellingen voorgeschoteld krijgen, neemt die frustratie al gauw ergere vormen aan. Na een nodige adem- en huilpauze en verdere inspectie van Jerie's fiets constateren we dat het lachertje voor haar erger blijkt dan gedacht. Ze is zonder twijfel met een fiets opgezadeld die dit traject onwaardig is. De beklimming is daarnaast ook nog zo zwaar dat de muur van Geraardsbergen jaloers zou worden. Ik probeer de city bike van Jerie dan maar zelf verder naar boven te loodsen en merk al snel dat je enkel met behulp van een stok de lage versnellingen kan bereiken. Het versnellingsapparaat twijfelt dan ook nog vaak even of hij wel van versnelling zou veranderen wanneer je hem dat opdraagt. Daarnaast blijken beide banden niet al te goed opgepompt te zijn en zowel voor- als achterwiel tegen de remmen aan te slepen.

Meer dan uitgeput bereiken we dan ook onze eerste, maar gelukkig ook hoogste stop nabij de watervallen van Penha. Deze 'waterval' bestaat eigenlijk uit een grote rots waar wat water overloopt zodat je er kan afglijden alsof het een echte glijbaan was. De locals geven dan weer een geheel nieuwe betekenis aan de term surfen, aangezien ze hieronder het rechtopstaand afglijden van de rots verstaan. Dit was natuurlijk behoorlijk spectaculair om zien, zeker wanneer ze er nog wat sprongen over obstakels tussensteken. Christophe en ik houden het wijselijk bij het traditioneel zittend glijden, want het risico op verwondingen zou anders veel te groot zijn. Dat mag mijn evenwichtsorgaan al vlug ondervinden, wanneer ik bij het oversteken van de rivier op een zeer gladde plek zonder echte intentie op mijn donder ga. Gelukkig kunnen we toch zonder erg verder genieten van glij- en zwempartijtjes achteraf in het koude rivierwater, terwijl de vrouwen de veilige oever verkiezen. (Hoor ik daar nu geen kip kakelen?)

Aan de andere kant van de straat bevindt zich zeer praktisch een cachaça-distillerie genaamd Engenho d´Ouro, waar we een kleine proefsessie ondernemen en ook een flesje artisanaal gemaakte cachaça op de kop tikken. De een al wat meer beschonken dan de ander dalen we volop remmend een deel terug bergafwaarts om via een iets minder steil wegje tot een volgende distillerie te geraken, die we deze keer wijselijk links laten liggen. Een kort woudwandelinkje later komen we aan bij de waterval met de naam Tarzan, waar je verrassend tarzansgewijs met een touw boven de rivier kunt schommelen alvorens er al vallend een frisse duik in te nemen. Christophe leeft zich helemaal uit met de bedoeling een ideale foto van zijn kunnen te verkrijgen, maar Yirka's fotograafkwaliteiten laten hem eerst wat in de steek. Ook ik en na wat overtuiging Jerie wagen een schommelpartijtje boven de rivier, enkel Yirka blijft het droge verkiezen. (Nu is die kip daar precies weer met haar gekakel?)

Een laatste fietsonderneming later komen we in 'licht' bezweette kledij terug aan in Paraty. Het avondeten nuttigen we weer in onze hostel, maar nog voor alles op is, valt de gezellige avond en de plannen voor een eventueel bezoek aan de plaatselijke beach party letterlijk in het water.

Het slechte weer houdt ook de volgende dag aan, dus grijpen we de langverwachte en nodige kans om verhalen voor de blog bij te werken en een verdere planning uit te werken. 's Avonds klaart het een beetje op en gaan we nog uit eten bij de plaatselijke Turk, maar kruipen daarna bij gebrek aan beter alternatief maar terug in onze kamer. De vrouwen zitten er dan een beetje mee verveeld dat buiten mensen aan het socializen zijn met elkaar terwijl wij de vreemde onpopulaire eend in de bijt lijken op onze kamertjes. Het is niet leuk om zo een beetje de outcast te zijn, maar met sommige mensen klikt het gewoon niet al te goed en dan heb je echt geen zin om voor de zoveelste keer uit te leggen waar je vandaan komt en hoelang je reist en wat je al gezien hebt of nog plant te zien enz. Die vragen zijn op zich logisch en we stellen ze zelf ook, maar soms ben je zo blij dat je ze niet moet vragen en/of beantwoorden.

Die avond horen we dan ook een kerel opscheppen over zijn koordgeschommel boven de rivier wat hij als levensgevaarlijk doet uitschijnen omdat je echt bijna tegen rotsen wordt gekwakt en daarna zeker een val van 7 meter tot in het rivierwater moet ondergaan. Volgens ons bengel je echter met de beste wil nog geen 2 meter boven het wateroppervlak en moet je hemel en aarde verzetten om met die koord de overkant van de rivier te bereiken. Zo'n mensen doen ons dan toch ook weer gelukkig voelen dat we daar niet buiten zaten om die onzin een hele avond te moeten aanhoren.

De weersvoorspelling voor de volgende dagen in het gebied geven ons ook niet al te mooie vooruitzichten, dus besluiten we de volgende dag door te reizen naar Ilha Grande in de hoop daar toch iets beter weer aan te treffen.