In de lobby van het hotel op Copacabana worden we maar scheef bekeken door de security. Nog nooit backpackers in levende lijve gezien zeker. Na meer dan 2 uur te zitten scheelogen en ons te verstoppen achter een krant zijn we het wachten beu en besluiten we om morgen gewoon terug te komen. Ik sta nog net buiten een sigaret te roken wanneer ze uiteindelijk toch aankomen. De verrassing is een beetje verpest maar we zijn blij dat ze er geraakt zijn. Hetis welwat raar om na al die maanden terug bij familie te zijn. Maar als we even later bij een drankje verhalen zitten uit te wisselen is het ijs gebroken en besef je dat je ze toch nog meer gemist hebt dan gedacht. We maken het niet te laat zodat ze kunnen gaan genieten van een welverdiende rust na de lange reis.

De volgende dag laten we hen eerst en vooral kennismaken met het openbaar vervoer in Rio. Hier is een ritje met de bus een avontuur op zich en kan je het best vergelijken met de achtbaan in een pretpark. Maat dat hoort er nu eenmaal bij en het is trouwens de goedkoopste manier om de stad te verkennen. We stappen af in Ipanema en wandelen langs het strand naar een restaurant dat bekend staat voor zijn heerlijke caipirinhas.

Jerie en Rutger zijn er niet bij. Er is vandaag namelijk een belangrijke voetbalwedstrijd tussen 2 rivaliserende ploegen uit Rio (Vasco en Botafogo) en dat is voor hen een ideale gelegenheid om de Zuid-Amerikaanse voetbalgekte eens te ervaren. Voetbal is hier niet zomaar een sport; het is een manier van leven (en in sommige gevallen van sterven). Het lijkt me geweldig moesten we het WK 2014 hier kunnen bijwonen. Als onze Rode Duivels terug met hun voeten op de grond komen en eindelijk eens als een team gaan spelen natuurlijk. We hebben nog steeds een appeltje te schillen met Brazilie (denk maar aan het WK 2002 in Japan en Zuid-Korea) en hetzou fantastisch zijn als we hen voor eigen publiek zouden kunnen vernederen. Maar zover zijn we bijlange nogniet.

Na de late lunch nemen we hen mee naar onze wijk, langs de trappen van Selaron en zo via een steile helling naar onze hostel waar we onze dorst lessen en later een hapje gaan eten in de buurt. Tenslotte met de bus terugnaar Copacabana en het einde van een al bij al geslaagd debuut als tourgidsen denk ik.

De volgende morgen bij het openen van de slaapkamerdeur merken we dat het aan het stortregenen is en zien onze planning voor vandaag letterlijk in het water vallen. We kunnen niet veel meer doen dan in de bar van het hotel zitten. We proberen nog een bus naar het koopcentrum te nemen maar de regen is zo hardnekkig dat we al na 10 minuten terug op onze vaste stek in de bar hangen. De dag erna vergaat het ons exact hetzelfde. We beginnen ons toch een beetje schuldig te voelen dat ze zover zijn gekomenom ons te bezoeken om dan hetzelfde hondenweer als in Belgie te krijgen. De weersvoorspellingen zijn al helemaal om gefrustreerd te raken. Blijkbaar valt er over heel Brazilie geen regendruppel te bespeuren, enkel Rio krijgt een ware zondvloed te verwerken.

S'middags krijgen we gelukkig de eerste stukjes blauwe lucht in dagen te zien en kunnen we eindelijk de botanische tuin gaan bezichtigen. Na veel te lang op een bus te moeten wachten die volgens mij zelfs niet bestaat, nemen we uit frustratie nog een verkeerde bus ook. Na veel vieren en vijven komen we toch nog in de tuinen terecht. Onze tickets zijn nog maar net betaald of de regen is alweer spelbreker. Tussen 2 buien door ploeteren we vlug eens door het park langs de met water oververzadigde wandelpaadjes om daarna zo snel mogelijk envoor de zoveelste keer met natte klerenin de bar te belanden. Een mens zou voor minder aan de drank geraken!

Die avond hebben Yirka en ik afgesproken met Rafael, een Braziliaan die in Rio woont en die we in Chili hebben leren kennen. Hij is nog steeds verantwoordelijk voor de beste BBQ die we tot nog toe hebben gehad en stiekem hopen we dat hij wat vlees in huis heeft gehaald om het nog eens over te doen. Helaas gaan vleesgeur wanneer we zijn appartement binnenwandelen. Hij en zijn vriendin nemen ons mee naar een boteca (lokale eetbar) in de buurt die al 3 jaar op rij de wedstrijd van beste barfood inRio heeft gewonnen. Het is een plek waar je nooit zelf zou gaan eten, maar de 'pataniscas' zijn zo lekker dat je er bijna een moordvoor zou begaan! Het ziet eruit als een bitterbal maar is gevuld met kabeljauw en uitjes en wordt gegeten met olijfolie en een pikant sausje. Heerlijk! Rafael blijft me overtuigen om meer teeten, maar dan kent hij mij toch nog niet goed. Nadat we afscheid hebben genomen van elkaar, lappen Yirka en ik de gouden raad van de Lonely Planet om s' avonds nooit een bus te nemen weeral netjes aan onze laars. Blijkbaar gebeuren er dan veel gewapende overvallen maar daar hebben we gelukkig niets van gemerkt.

Onze laatste dag in de 'cidade de Deus' (stad van God) zijn de weergoden ons terug gunstig gezind en schijnt het zonnetje volop. We glippen het hotel van mijn ma binnen zodat we ook kunnen meegenieten van het gratis en enorm uitgebreide ontbijtbuffet. Ze hebben onshier de voorbije dagen al zo vaak gezien dat zedenken dat we gasten zijn. Soms is het echt zo eenvoudig! Met een rijkelijk gevulde maag vertrekken we daarna onmiddellijk naar het Jezusbeeld. Dit keer geen onverwachte weersveranderingen boven, enkel de gebruikelijke touristenmassa met dezelfde idiote fotoposes.

Eerlijk gezegd is het Christusbeeld niet eens zo spectaculair om het een wereldwonder te noemen. Er zijn zeker andere bouwwerken die de titel meer verdienen; zoals bijvoorbeeld Angkor Wat in Cambodja. Maar daar zal 'der Popie Jopie' ongetwijfeld anders over oordelen wanneer hij volgend jaar op bezoek komt. Het uitzicht vanop het platform is dan weer wel de moeite waard. Van daarboven ligt Rio echt aan je voeten. Je ziet het Maracaña (nog steeds een van de grootste voetbalstadia ter wereld), het makkelijk herkenbarePao de açucar (suikerbrood) met daarnaast de wereldberoemde stranden van Copacabana en Ipanema, en ook de favela's die als een kleurrijke lappendeken over de heuvels gespreid liggen (misschien weliets romantischer voorgesteld dan het in werkelijkheid is).

Daarna is er nog net genoeg tijd om nog even op hetstrand te zitten. Samen met Tom trotseer ik, dit keer weliswaar zonder surfboard, de golven. Het is wel leuk om je over te geven aan de enorme kracht van het schuimende zeewater. Voor onze laatste maaltijd samen gaan we naar een kilorestaurant waar je per gewicht betaald, gevolgddoor een paar afscheidsdrankjes.Van daaruit scheiden onze wegen weer. Ook al is het niet meer voor zolang, afscheid nemen is nooit plezant. We hopen enkel dat ze voor de rest van hun verblijf van de zon zullen kunnen genieten.

Na een veel te korte nachtrust vliegen we de volgende morgen over Rio en vraag ik me af hoelang het dezekeer zalduren voor we hier terug zullen komen. Want ondanks het slechte weer en het dure prijskaartje blijft Rio de Janeiro voor ons nog steeds de 'cidade maravilhoso'!