Op het eerste zicht lijkt onze vlucht uit Ilha Grande vanwege het slechte weer een succes te zijn. Wanneer we aankomen in het busstation van Rio de Janeiro kunnen we onder een vlekkeloos blauwe hemel op zoek gaan naar een taxi. De laatste jaren zijn de prijzen hier de hoogte in geschoten en dat ondervinden we al meteen bij het regelen van ons vervoer. Na een vergeefse poging om te onderhandelen met een taxichauffeur, besluiten we maar om braafjes in te stappen en zijn prijs te betalen.

Even later staan we onderaan onze hostel in Santa Teresa, wat zo'n beetje de artiestenbuurt van Rio is en vanop een heuvel uitkijkt over het centrum van de stad. De golvende kasseibanen en de verouderde, kleurrijke herenhuizen maken het een aangename buurt om te verblijven. De vele trappen en pittige hellingen moet je er wel bijnemen. Goed voor de conditie!

S'avonds zakken we af naar Lapa om het uitgaansleven een beetje te verkennen. We belanden in een gezellig restaurant waar het gonst van de drukte. Vanaf ons tafeltje kunnen we de straten zien waar talloze mensen, jong en oud, staan te drinken, lachen en dansen met elkaar op het ritme van de samba. De sfeer in Rio is magisch! Het voelt goed om na al die jaren terug in onze geliefkoosde stad te zijn.

De volgende dag beginnen we met onszelf een beetje meer vertrouwd te maken met onze 'eigen' omgeving. Een wandeling brengt ons bij de bekende brug in Lapa waar tot voor kort een boemeltreintje (de bondinho) over reed. Na een zwaar ongeluk met 7 dodelijke slachtoffers hebben ze beslist om het ding voorgoed aan de kant te zetten. Van hieruit lopen we verder naar de beroemdstetrap ter wereld,de Escadaria de Selaron. Een excentrieke Chileen houdt zich hier al 20 jaar bezig met het plaatsen van mozaiekjes op een 200-tal treden. Een project dat ik in Stekene of omstreken ook misschien eens moet uitproberen. Ik ben alleszins al aan het experimenteren om een geschikte kunstenaarsmoustache te vinden; zoals je wel al gezien hebt op de foto's. We zijn verbaasd om tussen de 2000 tegels een paar exemplaren uit Antwerpen en zelfs Beveren te ontdekken. Zo zie je maar weer hoeklein de wereld wel is!

Het is opvallend hoe veel veiliger Rio aanvoelt ten opzichte van 7 jaar geleden. Toen werd een uitstapje naar deze buurt nog ten strengste afgeraden; laat staan je geld en camera meenemen. Het is absurd hoeveel politiewagens je dag en nacht op straat ziet patrouilleren. Ze zijn duidelijk grote kuis aan het houden voor het WK voetbal en de Olympische Spelen. Nu kan je zelfs al sommige favela's, de armste en meest criminele wijken, zonder gids bezoeken; iets dat nog niet zo lang geleden gelijk stond met het tekenen van je doodsvonnis. Laat ons hopen dat het zo blijft.

Na de trappen is het weer tijd om wat voorbereidend werk teverrichten. Pff, langdurig reizen is toch zo'n zwaarleven. Omdat een busticket naar onze volgende bestemming bijna even duur is als een vliegticket kiezen we voor het laatste. Het enige probleem om deze goedkope vlucht te kunnen boeken is dat we een soort Braziliaans rijksregisternummer nodig hebben. Met een beetje geluk en wat gefoefel op het internet krijgen we er toch een te pakken en wanneer we op de luchthaven probleemloos onze tickets betalen is Rutger Wuyts officieel een inwoner van Sao Paulo, Brazilie.

Nu dat ook weer achter de rug is, wandelen we vanaf het vliegveld, langs de haven, voorbij het strand van Flamengo tot aan het strand van Botafogo. Een behoorlijk eind! Het weer is beter dan voorspelt, de meisjes drinken een kokosnoot en we kijken vanop het strand toe hoe de aankomende vliegtuigen bijna tegen de zijkant van de berg schuren om te kunnen landen. En dat allemaal onder het goedkeurende oog van het Christusbeeld op Corcovado, 700 meter boven ons. Het leven is goed!

Maar al snel komen er donderwolken onze richting uit. Dedag die we uitgekozen hadden om het Jezusbeeld te bezoeken begint zonnig, dus na het ontbijt haasten we ons met de bus naar Cosme Velho van waaruit je een treintje naar boven kunt nemen. Wanneer we aankomen in het station staat er al een massa volk te wachten op zijn ontmoeting met de Verlosser. Nadat we, tegen onze zin, 25 Euro per persoon neertellen voor een stom treinritje, zit er niets anders op dan een uur aan te schuiven voor de volgende lift omhoog. Ondertussen wordt de lucht steeds grijzer en grijzer en beginnen we stilaan het ergste te vrezen. Maar ja, betaald is betaald natuurlijk.

Halverwege de berg schuiven we in een wolk en begint het zachtjes te regenen. In ons achterhoofd bedenken we dat het weer in Rio bekend staat voor zijn wispelturigheid en dat het dus waarschijnlijk maar een buitje is. Boven gaat het echter van kwaad naar erger. De wind is toegenomen en de regen valt met bakken uit de hemel. De enigen die ermee kunnen lachen zijn de verkopers van regenponcho's die gouden zaakjes doen. Wanneer we de trappen naar het standbeeld omhoogklauteren kunnen we onze ogen nauwelijks geloven. Het enige dat we te zien krijgen van het 30 meter hoge wereldwonder is de sokkel! De rest zullen we er dan maar zelf bijverzinnen zeker. Soms is de wind zo sterk dat je bijna van het platform geblazen wordt en de glibberige tegels maken het er niet makkelijker op. Om de kou te verdrijven gaan we een koffie drinken die toch bijna zo groot is als een vingerhoed. Dat helpt een pak! Daarna druipen we samen met de andere uitgeregende touristen teleurgesteld af. Op het treintje terug probeert een sambabandje de gedachte dat we zoveel geld voor niets hebben uitgegeven wat te verzachten.Hoewel ik denkdat ze nu niet veel geld bijeen zullen rapen.

Beneden zien we een forse Braziliaanse vrouw een verdienstelijke poging doen om haar geld terug te krijgen. Op het loket staat in grote letters dat een plotse weersverandering boven niet vergoed wordt, maar ze houdt niet af. We besluiten om het tafereel nog even vanop een afstand verder te bekijken.Wanneer ze haar verzoeken om naar de achterkant van het gebouwtje te gaan, verhuizen we mee. Daar zien we dat ze 4 nieuwe ticketjes krijgt toegestopt. Omdat ze beseffen dat wij de enige getuigen waren en er 100 meter verder 2 treinstellen kwade en nietsvermoedende bezoekers staan, vallen we ook in de prijzen op voorwaarde dat we onze mond houden natuurlijk. We voelen ons onmiddellijk al een stuk beter.

S' avonds slaan we ons in de drank omdat ons geloof vandaag toch een flinke deuk heeft gekregen. We zijn in het gezelschap van een Nieuw-Zeelands koppel, Gemma en Tim, en een Duitser die we op Ilha Grande hebben leren kennen. Samen belanden we in een lokale sambaclub. Boeiend om de cariocas (inwoners van Rio) eens aan het werk te zien op de dansvloer. De razendsnelle danspassen en heupbewegingen lijken voor hen wel vanzelf te komen. Wanneer iedereen even later naar een andere club wil verhuizen hou ik het voor bekeken. Het heeft niets met de leeftijd te maken. Ik word gewoon niet graag door een buitenwipper met een dikkenek afgeblaft vooraleer je dan in die club geld gaat spenderen. Dan gooi ik het nog liever op straat. Trouwens ik wil morgen niet met eenkater rondlopen wanneer mijn ma,Willy, Yannick en Tom op bezoek komen. Daar kijkik nu toch al een tijdje naar uit.

De volgende dag gaan Jerie en Yirka shoppen terwijl Rutger en ik onsverstoppen op het strand van Ipanema. Gewoon met een biertje van al dat sportief geweldzitten genieten. Vooral het voetvolley blijft me verbazen. Bijna de helft van het kilometerslange strand is gereserveerd voor mannen en vrouwen, jong en oud,die met alles behalve de handen de bal in de lucht proberen tehouden. Verder zou ik hier heel graag surfen maar tussen al die ervaren surfers en de sterke onderstroming zou ik er toch waarschijnlijk maar belachelijk uitzien.

Dus blijft het bij kijken. Tegen dat de shopaholics ons terugvinden wordt het voor Yirka enmij stilaan tijd om, een beetje zenuwachtig, af te zakken naar het hotel waar we de Belgische delegatie zullen verwelkomen...