Vanuit BA keuze te over om verder te reizen. De bussen rijden van hieruit verder naar elke uithoek in Zuid-Amerika. Je kan zelfs een bus nemen tot in Caracas, Venezuela. Ook al zijn de bussen hier super-comfi (met zetels die volledig plat gaan, kussentjes en dekens, TV's die de laatste nieuwe films spelen en keuze uit verschillende 3-gangen maaltijden die geserveerd worden met aangepaste wijn), 80 uur op de bus zitten, gaat zelfs voor ons te ver (anders krijgt Rutger weer flebitis).

Omdat we eind april in Rio moeten zijn, kiezen we om via Uruguay naar Brazilie te reizen. De boot op en de 'Rio da Prata' over naar Colonia Del Sacramento, een klein havenstadje dat ooit door de Portugezen werd gebruikt om goederen belastingvrij Argentinie binnen te smokkelen. Niemand onder jullie heeft vast al van het gehucht gehoord, maar onder de backpackers in Zuid-Amerika is Colonia een echte hit. Wij begrijpen de hype niet goed. Het lijkt een toevluchtsoord te zijn voor rijke oude mensen die hun dagen vullen met het rondracen in golfkarretjes. Een paar terrasjes, wat gewandeld door de oude stad en een dagje strand; meer hebben we er niet gedaan. Hoewel het heerlijk was om na een maand steden en bergen, nog eens aan het strand te liggen, toch houden we het er na 2 dagen al voor bekeken.

Bij aankomst in de hoofdstad van Uruguay, Montevideo, valt het ons meteen op dat de mensen hier afstandelijker zijn dan die in Argentinie en Chili. Wanneer we inchecken in onze hostel vertelt de eigenaar ons de we de eerste Belgen ooit zijn die er logeren en doet hij een hele uiteenzetting over waarom hij vindt dat Belgie en Uruguay op elkaar lijken. Ook al is het vooral uit beleefdheid dat we blijven staan luisteren, aan het einde van zijn uitleg moeten we toch toegeven dat hij een punt heeft. Zowel Belgie als Uruguay, gesandwiched tussen enkele exotischer klinkende namen, worden door de gemiddelde toerist vaak over het hoofd gezien. Geef toe, Uruguay is niet meteen het eerste land waar je aan denkt bij een reis door Zuid-Amerika, vooral niet als je keuze hebt uit landen als Brazilie en Argentinie. Belgie staat ook niet meteen hoog op het lijstje van reizigers door Europa (hebben we een beetje tot onze spijt moeten ontdekken). Als ze ons dan al met een bezoekje willen vereren, gaat het vaak om niet meer dan een dagje Brugge, en dan alleen maar omwille van de film 'In Bruges' en de handige ligging tussen Amsterdam en Parijs in. In het begin van onze reis vond ik het jammer te moeten horen van andere reizigers dat ze absoluut geen enkele interesse hadden in ons landje, en had ik mezelf daarom de taak van ambassadrice opgelegd. Na een tijdje heb ik dan maar weer ontslag genomen omdat ik niet alleen mijn gesprekspartner ging vervelen, maar vooral ook mezelf (als ik nog 1 keer moet uitleggen dat we in Vlaanderen geen Duits spreken...). It´s their loss.

In Montevideo is toevallig net een Gaucho festival aan de gang. De Gaucho´s zijn de Zuid-Amerikaanse versie van de cowboys, die vooral in Uruguay nog alom tegenwoordig zijn. In Chili en Argentinie hebben we wel enkele Mate-slurpende kerels gezien met een platte strooien hoed en met hun broek in de enkellaarsjes gestopt, maar deze zagen er eerder komisch uit dan stoer. In Uruguay krijgen we nog ´the real deal´ te zien. Het festival, met z´n kraampjes vol prullen, traditionele BBQ, ouderwetse kermisattracties en natuurlijk rodeo, is dan ook geweldig. Simpel en gezellig samen genieten van lekker eten en drinken.

Omdat we in Colonia zo hebben genoten van het strand (en omdat er gewoon niet veel anders te beleven valt), kiezen we er voor nog een andere strandbestemming in Uruguay aan te doen. We laten Punta Del Este, populair geworden omdat de kinderen van 1 van de prinsessen van Monaco hier enkele jaren geleden zijn komen overwinteren, links liggen en trekken meteen door naar het kleinschaligere La Paloma. Ondertussen is ook de gevreesde ´Semana Santa´aangebroken. Er is ons verteld dat je reizen tijdens de Zuid-Amerikaanse paasvakantie maar beter kan vermijden: overvolle bussen, hostels die hun prijzen meer dan verdubbelen, weinig kans op een degelijk bed en een onaangename drukte van jewelste. In La Paloma vinden we niks van dit alles; een betere plek om deze week te spenderen hadden we ons dus niet kunnen wensen.

Onze hostel ligt in de duinen, waarachter zich langgerekte witte surfstranden bevinden. Jerie en ik hebben het surfen ondertussen al opgegeven (het is echt saai om met tientallen andere beginners op die paar degelijke golven te moeten liggen wachten), maar Christophe en Rutger zijn nog steeds gemotiveerd . Wanneer ze na de eerste dag overenthousiast terug komen, overhalen ze mij en Jerie het surfen de volgende dag toch nog een kans te geven. Het verstand van onze ´surf guide´is vast al een beetje aangetast door de liters Mate die hij dagelijks naar binnen werkt, want hij dropt ons bij een strand waar enkel pro´s bezig zijn, om dan te verdwijnen en niet meer terug te komen.

Jerie, Rutger en Christophe zijn moedig en proberen toch nog voorbij de branding te geraken, maar ik hou het op een dagje zonnen en lezen. Omdat Jerie constant haar bikini broek dreigt te verliezen, wandelen zij en Rutger terug naar onze hostel om een short te gaan aandoen. Wanneer ze 2 uur later terug arriveren is de zon al aan het ondergaan. Wanneer de zon bijna volledig onder is, en we nog steeds niet opgepikt zijn, lopen Christophe en ik het volle uur tot aan onze hostel terug om te vragen waar de auto blijft. De hostel is volledig verlaten op de vader van onze gastheer na, die er maar niet in slaagt zijn zoon, Santi, te bereiken. Jerie en Rutger zitten ondertussen nog steeds in de duinen te wachten met de 4 surfplanken, dus ik besluit terug te wandelen en Christophe wacht in de hostel voor het geval er Santi zou terugkeren. Terug op het strand zie ik nog net de maan opkomen boven de horizon (zoals de zon), een moment waar ik maar even van kan genieten omdat enkele minuten later de domheid van mijn actie me overvalt. Het is pikkedonker en het strand akelig verlaten. Ik slaag er maar niet in de duinen terug te vinden waar Jerie en Rutger zitten en loop volledig verloren.

Santi had die middag Jerie en Rutger in de hostel zien lopen en was er van uitgegaan dat we op eigen houtje waren terug gekomen. Niet dus. Wanneer hij terug in de hostel arriveert en Christophe hem vertelt dat Jerie en Rutger in de duinen zitten te wachten met onze planken en dat ik via het strand ben teruggewandeld, springt hij meteen in zijn auto om ons te gaan zoeken. Helaas valt zijn auto na 1 straat al zonder bezine. Dan maar proberen met zijn scooter. Hoe hij gedacht had die vier planken en ons drieen daar op te passen is me nog steeds niet duidelijk, en we zullen het ook nooit te weten komen: het ding houdt het na enkele straten ook voor bekeken. Terwijl Santi bij een vriend vervoer gaat regelen, worden Jerie en Rutger afgezet aan de hostel. Iemand had de stickers op de huurplanken herkend en had hen een lift gegeven.

De volgende dagen proberen we een manier te vinden om vanuit La Paloma naar Brazilië over te steken. Aangezien iedereen ons afraadt zelf de grensovergang in Chuy te proberen zoeken we dus een lijnbus rechtstreeks naar Porto Alegre om van daaruit naar Foz do Iguaçu te kunnen doorreizen. Het kleine busstation in La Paloma biedt echter geen tickets aan en we vragen Santi om hulp. Hij voelt zich nog schuldig over het misverstand van de dag ervoor en probeert zijn uiterste best om tickets te regelen. Vanuit het nabijgelegen Rocha zou het mogelijk moeten zijn om te vertrekken en in La Paloma zijn een aantal 'kantoren' waar je via via wel tickets kan bestellen voor een dag later, enkel zijn deze gesloten in dit paasweekend. Santi regelt het voor ons via telefoon en geeft onze gegevens door, maar later krijgen we te horen dat de boeking toch niet gelukt is. Santi heeft wel nog een kennis in Montevideo die tickets zou kunnen boeken, maar dan moesten we geld overschrijven naar deze onbekende om vervolgens in Rocha te gaan wachten langs de weg op een bus waar we waarschijnlijk wel op zouden mogen en dat zien we niet echt zitten. Een laatste poging ondernemen we op dinsdag in het kantoor, waar we alweer al onze gegevens doorgeven, maar 's avonds krijgt Santi dan bericht dat het internet systeem voor de boekingen heel de dag plat heeft gelegen, waardoor er geen tickets besteld konden worden. Dit is blijkbaar de gang van zaken in Uruguay volgens Santi, waar mensen liever niet werken en waar men zeker qua toerisme niet echt voorbereid is op behulpzaamheid.

Na 3 dagen maar wat doelloos te verblijven in La Paloma (er zijn natuurlijk ergere plekken om gestrand te zitten) besluiten we dan toch maar via een serieuze omweg naar Foz do Iguaçu te reizen, waarbij we terug keren naar Montevideo om van daaruit via Argentinië op onze gewenste bestemming trachten te geraken.