Een goeie 400km van de verlossende grensovergang worden we net voor aankomst in El Calafate getrakteerd op een adembenemende zonsondergang met ongelooflijke kleurschakeringen boven de Andesbergen. In de hostel kunnen we dan weer direct genieten van een heerlijk deugddoende nachtrust en een dag later dan gepland krijgen we uiteindelijk ook de pracht van de Perito Moreno gletsjer te zien. Het is een van de meest actieve gletsjers ter wereld, die trouwens een van de weinigen is die nog steeds aangroeit in omvang. Wetend dat hij een snelheid van 2m per dag haalt, maar zo goed als op dezelfde locatie blijft liggen, is het begrijpelijk enkel een kwestie van tijd tot je een stuk gletsjerijs ziet afscheuren en in het Lago Argentino ziet verdwijnen. Uren staan we in de aanslag met de camera om dit dan ook zo goed mogelijk vast te proberen leggen. De ijsbrug, die tussen de gletsjer en de oever van het meer gevormd werd door de onderliggende stroming, was jammer genoeg net ingestort terwijl wij nog serieus wat noordelijker in Mendoza zaten, maar het aanschouwen van alle gletsjeractiviteit en het bijbehorende gekraak hield ons zeker ook een tijdje zoet.

We besluiten een tweede nacht in El Calafate te blijven omdat de nachtrust zo zalig was en vertrekken de volgende dag naar de volgende natuurwonders in El Chaltén. Daar aangekomen raadt iemand van de hostel ons aan om de wandeltocht naar Laguna Torre en Glaciar Grande te ondernemen. Een zeer mooie, doch ook zeer vermoeiende wandeling van 5 uur is het gevolg, maar tijd of fut voor een wandeling naar Monte Fitz Roy hebben we daardoor spijtig genoeg niet meer. Gelukkig hadden we onderweg deze tegenhanger van de Chileense Torres al mooi op foto kunnen vastleggen. We trachten hier een tweede maal het fameuze vleesje al palo geserveerd te krijgen, maar moeten genoegen nemen met een typische Argentijnse maaltijd: niets anders dan vlees en gebakken aardappelen. We beginnen de vertrouwde variaties die we in België gewoon zijn toch ook al flink te missen.

De lange afstand die de volgende dag nog af te leggen valt, belet ons niet voor vertrek even te gaan genieten van de plaatselijke waterval genaamd Chorrillo del Salto. Aangezien we door het debacle aan de grens een dag verloren zijn, waren we min of meer genoodzaakt de volledige Ruta 40 op de terugweg noordwaarts te ondernemen. Omdat de onverharde wegen nabij Puerto Natales ook best goed bereidbaar bleken, hopen we dat ons Swiftje het wel zal aankunnen. Schrepend over de gravelweg proberen we die dag zo ver mogelijk te geraken, maar het valt eigenlijk meer tegen dan verwacht. Het had misschien nog niet zo erg geweest, hadden we de oorspronkelijke ongeasfalteerde weg kunnen volgen, maar omdat ze een goeie 1000km aan het voorbereiden zijn om te asfalteren, moeten we ons heel vaak begeven op een alternatief aangelegd wegje dat op zijn minst swiftonwaardig mag genoemd worden. Alle oehs en aahs die we uiten telkens een onvermijdelijke steen tegen de onderkant van ons autootje knalt, beginnen ook in te werken op het humeur van 'rallypiloot' Yirka. Het is dan ook kiezen tussen de pest en de cholera. Ofwel rijden we in de sporen die vorige reizigers met hun trucks, bussen, 4x4's en dergelijks hebben gevormd en waarbij de bodemplaat constant al dan niet licht contact maakt met de grond. Of we sturen de wielen op de opgehoopte gravelstenen, die de hierboven vernoemde voertuigen ook hebben achtergelaten en katapulteren zo nog meer losliggende stenen omhoog. Bij deze tweede optie heb je tevens nog amper grip en moest er iets foutlopen, sta je hoogst waarschijnlijk meteen dwars of ervaar je nog zelfs riskantere gebeurtenissen. Er duiken dan ook nog meer dan eens diepe putten op, die we met de overladen auto best kunnen ontwijken en we moeten ook altijd opletten voor overstekende schapen of andere in overvloed aanwezige beestjes, die we op deze wegen voorrang moeten verlenen.

Met de juiste wagen zou dit een ultieme road trip kunnen wezen, maar voor ons had het een stuk beter geweest als de wegenwerken al afgerond waren. Naar het schijnt zou de Chileense versie (Carretera Austral) nog mooier landschap moeten aandoen, maar zich zelfs nog in slechtere staat bevinden, waarbij je dus zeker over een 4x4 moet beschikken. Men had ons trouwens ook verteld dat die weg voor ons geen optie kon zijn omdat hij ofwel afgesloten zou worden of de aanliggende dorpjes niet voorzien zouden worden van brandstof wegens stakingen.

Aangezien ons kleine tankje het risico op stranden in the middle of nowhere diep in Argentijns Patagonië nogal groot maakt, moeten we dan ook nog eens 120km omrijden om een godvergeten dorpje aan te doen om bij te tanken. We schieten dus amper op en zijn maar al te blij dat er al af en toe een afgewerkte strook asfalt opduikt. We geraken dan ook maar net tot in het gevreesde dorpje Perito Moreno, maar laten deze keer wijselijk de cabañas van de plaatselijke camping links liggen voor een eigenlijk niet zo veel betere versie voor bijna dubbele prijs.

De dag erop moeten we in Bariloche zien te geraken omdat we anders de deadline van inlevering van de auto nooit kunnen halen. Eenmaal het laatste onverharde stuk gepasseerd prijzen we onszelf gelukkig dat we het zonder al te veel kleerscheuren hebben overleefd, enkel het brandend waarschuwingslichtje van de ABS maakt ons enige zorgen. Na goed doorrijden komen we aan in Bariloche, wat op het eerste zicht een vrij gezellig stadje lijkt, maar waar we echter niet verder van kunnen genieten dan onze zeer gesmaakte hostel. Een korte, maar zalige nachtrust later vertrekken we terug richting Puerto Montt en al vlug merken we dat de deadline zeer moeilijk haalbaar zal zijn, omdat we de af te leggen afstand erheen toch iets hadden onderschat. Aan de grensovergang willen ze dan ook nog eens dat we al onze rugzakken uitladen, maar gelukkig houdt het oponthoud daarbij op.

We komen wel ongeveer een uur later dan toegelaten aan bij de verhuurlocatie. Volgens Zuid-Amerikaanse normen dus ruim op tijd. Aangezien er een auto voor de ingang van de parking is geparkeerd, willen we 10m verderop even op straat parkeren om te vragen of ze die wagen kunnen verzetten zodat wij de parking opkunnen. Dat is het moment waarop die ene kerel wakkerschiet en zijn kans ziet om zijn job alle eer aan te doen. Deze job mag zonder twijfel meteen genomineerd worden in de categorie meest nutteloze en belachelijke job ter wereld, want hij staat namelijk in voor het 'helpen' van mensen bij parkeren op straat. Hij toont hen dus met andere woorden de overduidelijke lege parkeerplaatsen aan en zegt vervolgens hoe ze er in kunnen rijden of andersom naar welke kant je het stuur moet draaien om terug te vertrekken en of de straat vrij van verkeer is op dat moment. Volgens mij doen wij dit in België en omstreken al jaren zonder deze ultra-professionele assitentie, maar ik begin mij al sterk af te vragen of het leven op aarde verder zal kunnen evolueren zonder hen. We leggen hem dan ook uit dat we op de parking van de verhuurmaatschappij moeten zijn en dat we dus maar even daar willen staan om te vragen om de oprit vrij te maken. Allemaal goed en wel tot we een minuutje later weer willen vertrekken en hij ons een volledig uur parkeergeld op straat aanrekent.

Met deze omweg raken we dus uiteindelijk toch op de parking en houden onze adem al in voor de nakeuring van ons Suzuki Swiftje. Gelukkig had hij op voorhand al gerust wat blutsen en builen, maar er zijn er zeker wel een aantal bijgekomen en ook het ABS-lichtje zou wel eens voor een onvoldoende op onze test kunnen zorgen. Wanneer we te horen krijgen dat we met vlag en wimpel geslaagd zijn, rest ons enkel nog te klagen over het verknoeide papierwerk en de verloren tijd bij de grensovergang in Zuid-Patagonië. Omdat we het autootje toch ook veel hadden aangedaan, konden we ons gerust vinden in de compensatie van 1 gratis dag huur. Na de hele road trip ervaring heb ik trouwens gezworen nooit meer te lachen met een Suzuki Swift, want dat beestje heeft gezien de omstandigheden voortreffelijk werk geleverd!

Dan maar op naar het busstation om voor een zoveelste, maar ook laatste keer, een bus naar Santiago te nemen, van waaruit we de bus naar onze volgende bestemming zullen nemen: Buenos Aires.