Na het bezoek aan het verbazende Cueva de las Manos en het ongeplaveid bergachtig wegje dat er naartoe leidde, maken we ons zorgen over de verder te kiezen route. Niemand kan ons trouwens ook exact zeggen in welke staat de Ruta 40 verderop is en welke delen al dan niet reeds geasfalteerd zijn. Uit vrees voor de gezondheid van ons wagentje, waarvan de bodemplaat door de gravelstenen ondertussen al meer bewerkt is dan het gezicht van Michael Jackson ooit was, besluiten we de veel langere, maar geruststellende geasfalteerde weg langs de oostkust van Argentinië verder zuidwaarts te nemen. Verder dan Puerto San Julian raken we die dag niet meer. Een kuststadje dat vast wel wat plaatselijke strandgangers zal trekken, maar met een op het strand tentoongestelde nagebouwde 'piratenboot' als topatractie ons niet echt kan overtuigen om hier ooit terug te keren. Sterker nog, voor onze piratenbootvrezende Jerie kunnen we er niet snel genoeg terug vertrekken en natuurlijk heeft ze gelijk als ze zegt: 'Die boot hoort daar niet!'

Het asfalt brengt ons veilig en zonder extra blutsen tot de Argentijns-Chileense grenspost nabij El Turbio. Enkel de nogal klein uitgevallen tank van onze Suzuki SuperSwift dreigde daar nog even een stokje voor te steken. Het is raar om te beseffen dat het nog geen maand geleden is dat we op het noordelijkste punt van onze reis hebben verbleven in Jasper, Canada en ons nu dus meer zuidelijker dan ooit bevinden. Een tiental kilometer voorbij de grens kost het ons in Puerto Natales deze keer maar 3 hostelbezoeken alvorens een paar vrije bedden te vinden, dus hebben we die avond de eer om de plaatselijke aanrader van Patagonisch lam te mogen proeven. De teleurstelling dat we geen cordero al palo (opgespiest lam) meer kunnen bestellen, wordt al snel tenietgedaan door de heerlijkheid van het gebarbecued lammetje dat we in de plaats voorgeschoteld krijgen. Er simpelweg over schrijven doet me al terug watertanden. Doe daar dan nog een heerlijk Chileens wijntje bij om te begrijpen dat het een geslaagd avondje was.

Het verblijf in Puerto Natales heeft natuurlijk als hoofdreden een bezoek aan het Torres del Paine National Park, dus de volgende dag wordt de tocht al snel daarheen ingezet. Net buiten Puerto Natales zien we een liftster staan. Aangezien we nu eens niet volgeladen zijn en we natuurlijk gewoonweg vriendelijke mensen zijn, stoppen we om haar een lift tot het park aan te bieden. We hopen ook dat deze daad van barmhartigheid ons eindelijk wat betere karma kan gaan opleveren, want ons geluk zou toch ook eens best mogen gaan keren. Het blijkt een Chileens meisje te zijn dat haar land verder wil ontdekken. Ons gebrekkig Spaans leidt niet echt tot een uitvoerig gesprek. Verder dan: 'Kijk een klein schattig paardje ... lindo caballito hihihihihi!' komt het ook amper. Een diepgaand gesprek had sowieso moeilijk geweest door het ongelooflijke zicht dat we alweer voorgeschoteld krijgen. De weergoden zijn ons goed gezind en dwingen ons meermaals te stoppen om mooie plaatjes te maken van het landschap en zijn opvallende bergtorens. Aan de ingang van het park nemen we afscheid van onze liftster tot grote vreugde van die twee oudjes op de achterbank aangezien zij blijkbaar volgens hen niet de meest aangename geur meedroeg.

In het park kan je gerust een paar dagen op verkenning en ontdekking gaan, maar omdat wij maar 1 dag hebben, moeten we onze verkenning beperken tot het bezoek aan Salto Grande, een paar wonderbaarlijke uitkijkpunten om het natuurschoon te kunnen aanschouwen en een zicht van ver weg op de gletsjer Grey. De koude en harde wind zou uren- of dagenlange trektochten ook zeer onaangenaam gemaakt hebben en we zijn dus best tevreden met het moois dat we op deze manier te zien krijgen. De vele guanacos en nandus die de weg oversteken doen ons ook steeds minder opkijken omdat het ondertussen bijna de normaalste zaak is geworden, maar het is alles behalve dat.

Die avond kan de gezonde, vegetarische maaltijd in het speciaal door Yirka uitgekozen gezellig restaurantje bijna tippen aan het Patagonisch lam. Behalve voor Christophe, waarbij de vegetarische moussaka reeds een verdrongen herrinnering is geworden. Vervolgens duiken we al snel vermoeid in bed en lang duurt het niet alvorens we in dromenland vertoeven. Wisten wij veel dat het nog een bewogen nachtje zou worden, want een korte tijd daarna worden we alweer gewekt. Een koppel, dat in de kamer naast Jerie en mezelf is komen plaatsnemen, denkt dat ze alleen zijn in de wereld en al snel vallen we uit dromenland tot op het niveau dat we hun Spaans gedubte film bijna kunnen meevolgen. De zware basstem van de kerel en het schel gegiechel van zijn wederhelft geeft ons dan ook direct de indruk dat ze vast een ongelooflijk `interessante´ conversatie hebben. Een geïrriteerde Jerie besluit dan maar naar haar mp3-speler te luisteren om zo terug de slaap te kunnen vatten. Jammer voor haar mist ze op die manier de geweldige samenzang met hun favoriete nummers van onze 2 nieuwste lievelingsburen. Een uurtje later ben ik net te laat om bisnummers aan te vragen, want ineens hoor ik een deur dichtslaan en een ongelooflijk irritante stilte zorgt ervoor dat ik terug in slaap val. Een aantal uur en vast een heel gezellig uitje later worden we echter opnieuw getrakteerd op Spaans televisie- en ander geleuter met als gevolg dat we door onze ´neighbours from hell' voor de rest van de nacht geen oog meer hebben moeten dichtdoen.

De dag erna willen we eigenlijk gewoon niet opstaan, maar we moeten wel, want er wacht ons nog een drukke reisdag richting El Calafate, waar we die dag nog de Perito Moreno gletsjer wilen gaan aanschouwen. Niets is minder waar. Na de Chileense grensovergang gepasseerd te hebben, staan we klaar om een tweede maal met de huurwagen Argentinië in te gaan. Alles was geregeld tot een powertrippende Argentijnse douanierster in uniform besluit dat de correctie voor de autopapieren, die we bij de eerste grensovergang hadden gekregen, nu niet meer volstaan. De auto mag dus deze maal Argentinië niet binnen en er is geen bereidbare weg in Chili om ons terug te brengen tot de plaats waar we de auto in dienen te leveren. De vraag of we niet kunnen bellen naar de verhuurmaatschappij om het nodige te regelen is blijkbaar al helemaal verkeerd en GSM-bereikis ter plekke ook helemaal onbestaande. Er zit dus niets anders op dan onze paspoorten, die nog geen 10 minuten geleden een ingangsstempel tot Argentinië hadden gekregen, terug te geven om nog een stel uitgangsstempels aan toe te kunnen voegen. We vragen in het Chileens douanekantoor of ze ons daar niet kunnen verder helpen, maar krijgen enkel een setje ingangsstempels tot Chili en dus een retourtje naar Puerto Natales.

Een eind verderop hebben we terug bereik met de GSM, maar blijken de meegegeven nummers van het verhuurbedrijf niet te kloppen, want we slagen er niet in iemand aan de lijn te krijgen. Moe en moedeloos gaan we dan maar op zoek naar een internetcafé, dat volgens de Lonely Planet in overvloed aanwezig moet zijn in Puerto Natales. Volgens onze eigen ogen blijkt dit echter onbestaand. Een hotel/restaurant met wi-fi is onze laatste hoop om het een en ander geregeld te proberen krijgen, maar reeds op dat moment kunnen we al gerust zeggen dat het de rotste dag van de reis tot dusver is. Karma is toch oh zo fijn.

Wat opzoekwerk op het internet vertelt ons dat onze huurlocatie die zondag gesloten is, maar een kantoor in dezelfde stad is wel geopend. Na het uitproberen van verschillende combinaties van zonenummers en telefoonnummers slagen we er eindelijk in iemand aan de lijn te krijgen. Hij verstaat amper Engels en vraagt ons een mail te sturen waar het probleem in uitgelegd is. We sturen hem dat we in Puerto Montt de papieren hebben gekregen voor een bruine Mercedes Benz met nummerplaat CTKW33 in plaats van deze voor onze grijze Suzuki Swift met nummerplaat CTKV33 en dat de Argentijnse grenscontrole deze keer in El Turbio de correctie niet wil aanvaarden om ons terug door Argentinië te laten rijden. Tien minuten later bellen we nog even terug om te bevestigen of hij de mail heeft ontvangen en krijgen we te horen dat ze er mee bezig zijn en zullen proberen zo snel mogelijk de juiste papieren op te sturen.

De enige andere optie is om onze kans te wagen aan een andere kleinere grenspost een 100km via onverharde wegen noordelijker. We besluiten de verhuurmaatschappij nog 2 uur te gunnen om ons trachten te helpen omdat we anders ook heel laat in El Calafate zouden aankomen. Het moment van de waarheid checken we onze mail nogmaals, maar dan blijkt dat we toch ons eigen geluk zullen moeten beproeven.

Aan deze kleine Chileense grenspost zien ze de wanhoop in onze ogen en doen ze hun uiterste best om voor ons een uittreksel van de juiste papieren te produceren. Na een kwartiertje vingergekruis komen ze met het verlossend bericht dat het gelukt zou moeten zijn. Een derde lading Chileense stempels en even verderop zonder problemen de Argentijnse grenspost binnenspringen, was zonder meer de opluchting van de dag. Duizend maal dank, mensen van de grenspost in Cerro Castillo!!!