Na de Chileense grenspost en de ellende met het papierwerk neemt Yirka het stuur voor haar rekening. Het is een afdaling met veel scherpe bochten die elkaar snel opvolgen en dat is een kolfje naar de hand van de rallyrijder in Yirka. Als een echte racepiloot duikt ze naar beneden en af en toe kan je de arme bandjes onder de Suzuki Super Swift bijna horen piepen. Ik ben het intussen gewend geraakt en ze heeft al veel ervaring opgedaan op zulke wegen in Australie en Nieuw-Zeeland (en toegegeven, ze is er zelfs vrij goed in). Onze nieuwe/groene medereizigers daarentegen zijn iets minder gerust op een goede afloop. Het is opvallend stil op de achterbank en zo nu en dan zie je de kleur van hun gezichten wegtrekken. Zolang er maar geen kotszakjes aan te pas komen is voor mij alles goed, maar toch probeer ik Yirka Swift wat in te tomen. Na 20 minuten op de achtbaan te hebben gezeten, hebben we de Argentijnse grenspost nog steeds niet bereikt en rijst er twijfel of we onze stempel voor Argentinie niet aan het eerste kantoor hadden moeten krijgen. Ik ben er zeker van dat je niet zo eenvoudig illegaal hun land binnenkomt, dus rijden we gewoon verder. Even later halen we opgelucht adem wanneer we het douanekantoor zien verschijnen en zonder verdere problemen mogen doorrijden in onze 'bruine Mercedes'.

Van hieruit zijn het nog 300 km naar onze eindbestemming voor vandaag, El Bolson. Onderweg passeren we enkele gezellig-uitziende dorpjes geflankeerd door magnifieke bergtoppen en reusachtige meren die liggen te schitteren in de namiddagzon. Bij sommige uitkijkpunten kunnen we het gewoon niet laten om even te stoppen en foto's te nemen. Het is al donker wanneer we in het hippiedorpje El Bolson arriveren. We hebben een beetje problemen om een hostel te vinden omdat de mensen hier blijkbaar te tam zijn om borden met straatnamen te plaatsen. Uiteindelijk vinden we hostel Joy, dat er wel ok uitziet. We dumpen onze rugzakken in de kamer en gaan snel iets eten. We werken de maaltijd vlotjes binnen met een zelfgebrouwen flowerpower-biertje. Daarna willen we zo vlug mogelijk gaan slapen want morgen hebben we weer een lange weg te gaan.

In de gang staat een stroomgenerator ofzo te ronken en we lachen nog dat dit echt wel de hippie-manier is om een hostel uit te baten. Onze woorden zijn nog niet koud of het geluid valt weg, maar wordt vervangen door een veel helser lawaai. Het klinkt alsof er een Boeing 747, die opvallend veel naar brood ruikt, staat warm te draaien naast onze deur. We houden de moed erin, roepen slaapwel naar elkaar en proberen toch wat te slapen. Wanneer ze ook nog palletten over de grond beginnen slepen, naar elkaar roepen en zingen, is voor mij de maat wel vol. Ik schiet mij naar de eigenaar en maak hem in mijn beste pissed-off Spaans gemengd met Engels duidelijk dat ik deze herrie echt niet normaal vind. Hij kijkt me dwaas aan en vraagt me over welke herrie ik het heb. Misschien dat Woodstock-festival dat naast ons aan de gang is. 'Oh, dat is de bakkerij en ik vind dat het als klassieke muziek klinkt'. Wanneer hij merkt dat zijn grapje niet echt aanslaat bij mij, stelt hij ons voor om te verhuizen naar een ander gebouw en even, heel even, krijg ik dat warme gevoel vanbinnen dat ik iets goed gedaan heb...

Hij geeft ons 2 aparte kamers voor dezelfde prijs en op het eerste zicht is het hier wel stil. Tot als we ons in bed installeren. Dan begint er een of andere dronkaard een urenlang telefoongesprek te voeren voor het hele gebouw, terwijl hij ons nu en dan laat meegenieten van zijn onkunde op de piano. Ook de hond van de buren vindt dat zijn tijd is gekomen om te schitteren en staat onder ons raam te huilen alsof zijn leven ervan afhangt. Ondertussen heeft de idioot beneden een blokfluit gevonden om onze nachtrust nog meer te beperken en zo gaat het nog even door tot we uit pure miserie in slaap vallen. De volgende ochtend staan we met bloeddoorlopen ogen de auto in te laden, wanneer de eigenaar ons tegemoet komt om ons een kaartje te geven zodat we zijn hostel kunnen aanbevelen aan andere mensen. Dit zou ik mijn grootste vijand nog niet toewensen, dus de kans is klein. Wij zijn vooral dolgelukkig dat we dit dorp ver achter ons kunnen laten.

De weg naar Perito Moreno, ons doel voor vandaag, is lang en intussen heeft het prachtige berglandschap plaatsgemaakt voor 1000 km steppe, droge grasvlaktes waar hier en daar een lama staat te grazen. Gelukkig liggen de wegen er hier nog goed bij zodat we lekker opschieten. Enkel het laatste stuk hebben we geen andere keus dan de 'Ruta 40' te nemen. Een onverharde grindweg die varieert van middelmatig slecht tot rampzalig en die onze Suzuki tot het uiterste drijft. Doordat ons autootje zo zwaar overladen is en door de diepe sporen van de camions sleept de bodem regelmatig eens over de grond. In het begin stoppen we telkens als dit gebeurt om te kijken of er iets beschadigd is. Na verloop van tijd gaan we steeds sneller rijden en leggen ons erbij neer dat we enkel kunnen hopen dat er niets belangrijk geraakt wordt door een steen (een lekke benzinetank zou katastrofaal zijn). Gelukkig rijden we na 50 km terug op asfalt, zonder onderdelen kwijt te raken.

Bij gebrek aan degelijke hostels proberen we in Perito Moreno eens in een cabana (soort bungalow) te overnachten. Na veel rondvragen vinden we er een op een camping die beschikbaar is. De meisjes zijn niet echt te spreken over de douches en toiletten, dus besluiten we om eens te gaan kijken hoe het bij de mannen zit. Het eerste dat ik zie wanneer ik de deur openduw is een kerel die temidden van een hoop bouwafval gitaar zit te spelen en de geur die ons tegemoet komt is ook niet bepaald uitnodigend. Toen had ik eigenlijk al genoeg moeten weten. Bij nadere inspectie van de WC blijken er 2 van de 3 toiletpotten te ontbreken, terwijl de laatste voor 3 kwart gevuld is met een bruine substantie die ik niet verder ga beschrijven. Fijn geregeld. De douches durf ik zelf niet meer te bekijken. In vergelijking met onze puinhoop is de vrouwenbadkamer een luxe-spa. En ook onze cabana is, op z'n zachtst gezegd, basic te noemen en niet echt proper. Tot nu toe zijn onze verblijfplaatsen in Patagonie nog geen voltreffers geweest. Maar laten we het positief bekijken en zeggen dat het er vanaf nu enkel beter op kan worden.

Weer een dag verder en weeral bijna goed geslapen, dankzij een gast die ons vannacht uitvoerig heeft laten kennismaken met de hedendaagse Latino-muziek (waarvoor dank). Op het programma vandaag staat, buiten een paar honderd kilometer rijden, een bezoek aan 'cueva de los manos'. Deze grot bevat schilderkunst (als je het zo al kan noemen), die tot 9000 jaar terug werd gedateerd. De site wordt door niet zoveel toeristen bezocht, wat waarschijnlijk te wijten is aan de ligging. De weg er naartoe is in extreem slechte staat en enkel geschikt voor Jeeps. Onze auto hangt zo laag dat Rutger en ik geregeld moeten uitstappen om stenen te verplaatsen omdat onze auto er anders niet over geraakt. Moesten we niet afgeleid worden door de schoonheid van de omgeving en zijn bewoners zouden we wel eens kunnen denken dat dit geen goed idee was geweest. Tussen het gras en de heuvels zien we paarden, guanaco's (soort lama), nandu's (soort struisvogel) en zorro's (soort vos) in het wild voorbij lopen. Aan het einde van de weg blijken we ons bovenaan de verkeerde kant van een grote canyon te bevinden. We moeten dus te voet verder: eerst naar beneden, dan verder langsheen de rivier die over de bodem van de canyon loopt tot aan een hangbrug en dan terug omhoog langs de rotsen. Een vermoeiende karwei, maar de grot is het harde werk zeker waard.