Net zoals in het backpacker spel, waar een foutieve-informatie kaart een beurt overslaan betekende, kan onjuiste of onvolledige informatie je in het echte leven ook veel tijd, moeite en geld kosten.

Het rondreizen is in Chili en Argentinie nog niet echt vlot verlopen. We hebben wel eens geklaagd dat het reizen in ZO-Azie lastig was (vooral in Indonesie) omdat je niet terecht kon bij een echte busfirma, maar aangewezen was op minibusjes bestuurd door mensen de niet altijd het beste met je voor hadden. In Zuid-Amerika is het net het tegenovergestelde, wat ook weer niet goed is. Hier zij het overanbod van busfirma's en keuze uit te veel verschillende route's het probleem. Wanneer je in een grote stad het busstation binnenstapt, heb je zo'n 50 verschillende maatschappijen om uit te kiezen. Onbehulpzame loketbediendes zitten zij aan zij in hun glazen hokjes waarop vaak enkel de naam van de maatschappij staat vermeld. Waar ze naartoe rijden en om hoe laat heb je het raden naar. Er zijn maar twee maatschappijen die een uurrooster op hun website hebben staan, maar deze doen niet alle bestemmingen aan. Wil je dus ergens anders heen moet je loketje na loketje afgaan tot je iemand vindt die vriendelijk genoeg is je verder te helpen. Het Spaans speelt ons ook parten. Christophe spreekt wel wat basis Spaans, maar het Hispo is toch nog iets anders. Sommigen houden hier rekening mee en spreken traag en gebruiken gemakkelijke woorden. De meerderheid vindt echter dat wij ons maar moeten aanpassen omdat we ons in hun land bevinden. Mmm... interessante theorie. Laten we vanaf nu in Vlaanderen ook iedereen die geen Nederlands praat gewoon negeren. Ook al zijn het touristen en zitten wij achter het loket van een internationale busfirma.

Meestal kan je voor informatie ook wel terecht bij de gastvrouw of heer van het hostel waar je verblijft. Helaas zorgt de 'je m'en fous' houding van de Chilenen en vooral van de Argentijnen ervoor dat je vaak met een kluitje het riet in wordt gestuurd. Het is niet dat ze niet vriendelijk zijn; je bent er gewoon niks mee vooruit.

Dan maar ten rade gaan bij onze oude vertrouwde vriend, de Lonely Planet; beter bekend als 'the book of lies'. In China heeft hij ons goed geholpen, maar de info in de Zuid-Amerikaanse versie is zo beperkt en compleet verouderd (ook al hebben we de meest recente versie). Elke keer we de LP hebben gevolgd, zijn we verkeerd terecht gekomen of vast komen te zitten.

De enige manier om aan info te geraken die dan nog overschiet, is het rondvragen bij andere reizigers. We hadden eerder al gezegd dat reizen iets heel subjectief is en het is niet omdat anderen een bepaalde plaats tegen vonden vallen dat wij het daar ook niet leuk of mooi zullen vinden. Maar als het aankomt op van de ene naar de andere plaats geraken, zijn zij vaak de meest betrouwbare bron van informatie.

Dus wanneer een Brit, die in onze hostel logeert, zegt dat het uur vanacht een uur is teruggedraaid, twijfelen we geen moment aan de juistheid van deze info en verzetten we onze klokken. Ook de computer en gsm van Jerie melden dat het uur veranderd is en automatisch werd aangepast. De volgende ochtend blijkt het uur toch niet veranderd en arriveren we 40 minuten te laat aan het busstation. Niemand kan ons vertellen hoe laat het nu exact is. De verschillende klokken geven allemaal een andere tijd aan en zelfs andere reizigers weten het niet meer. Een Colombiaanse jongen beantwoordt onze vraag hoe laat het nu eigenlijk is met 'ergens tussen 10 en 12'.

We reizen door tot in Puerto Montt, een havenstad 10 minuten verderop. Daar hebben we betere verbindingen met de rest van Chili en Argentinie. Helaas, ook daar weer geen geluk en alle bussen voor vandaag zijn volzet. Het maakt ons niet zoveel uit waar we nu juist naartoe gaan, zolang het maar in zuidelijke richting is. Maar geen enkele firma heeft nog plaatsen voor ons; voor sommige bestemmingen bestaat zelfs een 2 weken lange wachtlijst. Er is ook nog een boot die van hieruit Zuidwaards vaart, maar deze vertrekt pas over 2 dagen. We hebben echt geen zin hier op te wachten. Dan maar weer een auto huren?

Het duurt een eeuwigheid voor we het autoverhuurbedrijf vinden (het plan in de LP is niet juist), maar we krijgen dan toch positief nieuws. Er zijn nog auto´s beschikbaar en als we willen kunnen we binnen het uur al onderweg zijn naar Patagonie. We vragen nog even na hoe we nu het best rijden, waarop de loketbediende antwoordt dat de enige weg in Chili die naar Patagonie leidt, de Carretera Austral, is afgesloten wegens stakingen. De enige andere weg, Ruta 40, loopt via Argentinie en het opstellen van de vergunning om met de huurauto de grens over te mogen, duurt een week. Dan maar eens bij een andere firma proberen. Deze beweren dan weer dat de Carretera Austral wel open is, maar je kan deze weg niet op met een gewone auto wegens te gevraalijk; we zouden een 4x4 nodig hebben en die vinden we te duur. Nog een derde firma geeft ons weer heel andere informatie, en zij beweren dat ze de vergunning om Argentinie binnen te mogen op 1 dag rond kunnen krijgen. Mijn hoofd doet intussen pijn en tolt van al de tegenstrijdige info die het vandaag heeft moeten verwerken. We kiezen dan maar voor een huurauto van de laatste firma.

De volgende ochtend blijkt de auto die we gevraagd hadden er niet te zijnen krijgen we een piepkleine Suzuki Swift toegewezen. Even lichte paniek dat dit autootje geen 4 personen en al hun bagage gaat kunnen houden, maar tot onze verbazing is ze erg ruim vanbinnen. Ook de vergunning is in orde geraakt binnen 1 dag zoals beloofd; iets wat de andere firma´s hadden gezegd dat niet mogelijk was. Eenmaal aan de grens zien we echter dat we de papieren hebben meegekregen van een Bruine Mercedes. Gelukkig is de Chileense douaneambtenaar zo vriendelijk een correctie af te printen (ze heeft vast de wanhoop in onze ogen gezien) en zo geraken we toch nog probleemloos de grens over. Eindelijk! Na een hele stroom van foute gegevens en informatie (waardoor we 3 dagen zijn komen vast te zitten) verwerkt te hebben, zijn we op weg naar Patagonie.