Op zoek naar het hostel valt het ons direct op dat we hier niet echt het ´Zuid-Amerika-gevoel´ zullen krijgen. Mijn idee van Zuid-Amerika is namelijk chillen, zon, zee en strand, en niet hetgene waar we ons nu bevinden. De mensen lijken Duits, de huizen lijken Duits en er hangen zelfs Duitse vlaggen te wapperen in de wind. Het feit dat de mensen hier Spaans spreken en de felgekleurde huisjes hier en daar verspreid over de stad, is het enige dat weggeeft dat we nog in Chili zijn.

Toch veel tijd om hier over na te denken heb ik niet. Ik heb namelijk iets leukers gevonden om me op te focussen: de voeten van Christophe... Je zal wel denken wat is daar nu leuk aan? Het lijken wel 2 ballonnen en telkens als hij een stap zet zie je het water erin heen en weer klutsen. Arme jongen! Dan drinkt hij eens een glas water en weet zijn lichaam niet eens wat ermee te doen. Of is het misschien de leeftijd?

Aangekomen in het hostel worden we ontvangen door een Uber-Duitser die ons weet te vertellen dat er eigenlijk niet echt plaats is, maar wel een ´efforke´ wil doen voor ons. We worden dus gesplitst. Rutger en ik op de zolder waar er een matras is neergelegd en wat het bed van Rutger moet voorstellen. Yirka in een dorm waar er een kerel bij haar ligt die neurotisch de hele dag zijn kleren steeds opnieuw opvouwt (zo iemand waar je van verwacht dat hij s´nachts je organen steelt om te verkopen of misschien zelfs opeet). En Christophe in zijn eigen prive-suite. Tja, niemand wil bij een persoon slapen die naar natte hond ruikt. Zo komt het dat elke hond hem als ´packleader´ ziet.

Eenmaal gesettled besluit deze hongerige crew iets te gaan eten. Een Italiaans restaurantje aan het marktpleintje voldoet aan onze eisen en we vleien ons neer op hun terras. Het eten is er verrassend lekker en het stilt dan ook goed de honger. Onze eerste dag in Puerto Varas verloopt voor de rest heel rustig. Ik kruip in mijn bed om wat slaap in te halen en de rest gaat een jugo drinken op een terrasje met uitzicht op de meest perfect gevormde vulkaan. Vraag me niet waarom deze vulkaan zo speciaal is maar Yirka zegt dat het zo is, dus ik geloof haar op haar woord, zoals altijd. ´S avonds nog een lekkere zelfbereide broodmaaltijd die we nuttigen samen met de heerlijke Alta Vista-wijn die we in Mendoza gekocht hebben.

Na onze rustdag besluiten we om eens wild te doen en een lokaal busje te nemen naar de Petrohue-watervallen. Hoewel we het weer niet meehebben en het heel mistig is, zijn de watervallen prachtig. Toch zijn ze niet half zo mooi als de bossen, riviertjes en lagunes die er rond liggen. Het zijn Avatar-achtige toestanden en ik heb dan ook enorme spijt dat ik mijn fototoestel niet mee heb en ome Roger dus niet opnieuw trots kan maken. Ondertussen is het avond geworden en gaan we gezellig nog een hongertje stillen. Daarna vroeg in ons bed of, in Rutger zijn geval op zijn matras, want de volgende dag wordt een toppertje. Tegen mijn zin heeft Yirka namelijk besloten om te gaan canyoningen.

Met veel schrik vertrekken we de volgende ochtend naar de watervallen waar we dit gaan doen. We worden hier in veel te spannende outfits gestoken en aangeraden deze nog niet helemaal tot boven toe te ritsen. Al gauw begrijpen we waarom. Om bij de watervallen te geraken moeten we eerst een klim doen van 45 minuten en ook zonder het pak tot boven toe te doen is dit zeer vermoeiend en vooral hot. Ik ben ondertussen in mijn zaag geschoten en vervloek Yirka en de kerel die ons naar boven leidt nu al. Tot we in het water zijn en van de eerste waterval naar beneden tuimelen. Ik weet niet of het de zenuwen zijn of gewoon van plezier, maar ik kan niet stoppen met lachen. Het is alsof alle stress van me afglijdt. Echt waar, het plezantste dat ik ooit gedaan heb! Buiten het gezaag van Christophe dat zijn klokkenspel intussen bijna tot onder zijn oksels hangt, zie ik enkel nog enthousiaste, lachende mensen. Voor de sprong van 10 meter passen Yirka en ik omdat deze ons toch een beetje te gevaarlijk lijkt. Wisten wij veel dat het ergste nog moet komen.

Na alle plezier is het dus tijd geworden voor bittere ernst. Een rappel van 40 meter naar beneden naast een waterval tovert mijn glimlach om in een frons en uiteindelijk bijna in een wenend gezicht. Rutger besluit eerst te gaan en daarna Yirka. Met een klein hartje ga ik ook naar beneden en omdat ik ronddraai aan mijn koord (wat normaal bleek te zijn achteraf) sla ik helemaal in paniek. Ik kan niet anders dan mijn ogen zo hard mogelijk toe te knijpen en af en toe naar beneden te kijken of ik er al niet ben. Eenmaal beneden aangekomen sta ik te schudden op mijn benen en kijk ik naarstig rond om te zien waar het pad loopt om tot bij Rutger te komen. Geen padje te bespeuren. Wat nu? In zijn beste Spanglish probeert de instructeur me te vertellen dat er maar 1 manier is om daar te komen en dat is springen van de 6 meter hoge rots waar we opstaan. Even twijfel ik, maar door de aanmoediging van Yirka en Rutger en de overgebleven adrenaline van het rappellen spring ik dus toch. Rutger verwelkomt me heel trots en ik ben zo blij dat ik het gedaan heb. Echt een toppertje! Nadat iedereen veilig op de grond staat, stellen de instructeurs nog voor om de sprong van 14 meter te doen. En mietjes die we zijn laten we deze netjes aan ons voorbij gaan. Dit is toch iets te hoog!

Omdat deze dag redelijk intensief was, geven we onszelf de dag erna een rustdag. Het wordt een stay-in dagje en omdat het slecht weer is geven we hier niet echt om. Het wordt een dagje met veel gelach, pintjes en het ´Backpackers-spel´. Geen idee wat dit spelletje juist inhoudt want het is zo ingewikkeld dat ik het toch niet zou kunnen uitleggen. Als je het echt wil weten kan je de regels best aan Christophe vragen. Hoewel hij de meester van het spel is, slaagt hij er niet in om te winnen. Tja, dat noemen ze karma of zou het toch de leeftijd zijn?