Het is niet louter om budgettaire redenen dat we besluiten om terug te keren naar Chili. Tijdens de heenreis naar Mendoza werden we omvergeblazen door de pracht van het Andesgebergte. We vonden het echt jammer dat we zo´n mooie streek slechts vanop de bus hebben zien voorbijflitsen. Daarom maken we nu van de gelegenheid gebruik om er onderweg te overnachten zodat we wat meer tijd kunnen doorbrengen in dit ruwe berglandschap.

We laten ons door de buschauffeur (die deze keer wel zo vriendelijk was ons mee te nemen) afzetten aan een hostel ergens in the middle of nowhere. Het eerste dat ik bij het uitstappen zie is een smeulende BBQ afgeladen met heerlijk vlees en er verschijnt meteen een glimlach op mijn gezicht. Deze hostel is geweldig! Mijn blijdschap is echter van korte duur wanneer ik verneem dat het lekkers niet voor ons bestemd is. De uitbater vindt dat hij met ´Nee, er is niet genoeg´ voldoende uitleg heeft gegeven en verdwijnt weer. Terwijl ik eigenlijk wel zou willen weten of er dan iets anders op het menu staat dat we kunnen eten. Even later wordt ook deze vraag beantwoord met een njet. Zelfs de hongerige puppyblik werkt niet bij deze koele kikker. Er is echt helemaal niets, wat onbegrijpelijk is voor een hostel die zo afgelegen is. Hij was nochtans op de hoogte dat we vandaag kwamen. Ik krijg het vermoeden dat deze gast niet mijn beste vriend gaat worden. Omdat we niet willen toekijken hoe andere mensen genieten van dit feestmaal, zit er niets anders op dan met een grollende maag naar onze kamer te gaan. Het is pas 9 uur! Gelukkig kunnen we nog wat lachen met de klank- en lichtshow van Steamboat Jerie ofwel Jerie con gas die zelfs een stoomtrein omver zou blazen en ook de doven waar voor hun geld geeft. Zo vergeten we onze honger toch een beetje en laten onze jaloezie varen tov. diegenen die wel eten hebben. Ik hoop alleen dat ze morgen de diarree van hun leven krijgen en dat ze een lange busreis voor de boeg hebben.

De volgende dag storten we ons als en meute hongerige wolven op het onbijt. Nadat ik ervoor gezorgd heb dat we vanavond zeker een Argentijnse BBQ (asado) krijgen, willen we een fietstocht maken en vragen de uitbater of we bij hem fietsen kunnen huren. Zoals gewoonlijk is hij weer zijn spraakzame zelf. ´Ja, dat kan´. Vervolgens springt hij op zijn mountainbike om 2 uur te verdwijnen naar het dichtstbijzijnde dorp. Ik heb het vast niet goed verwoord... Tijdens het lange wachten speel ik wat met een van de vele honden van het hostel. Hij ziet mij als zijn baasje of toch alleszins dom genoeg om steeds weer zijn geliefkoosde steen weg te gooien. Toch iemand die mij als packleader ziet en mijn leiderscapaciteiten weet te apprecieren. Ook al kwijlt hij en ruikt hij niet al te fris, ik beschouw ´perro´ als een van mijn volgelingen.

Wanneer de eigenaar zijn langverwachte rentree maakt, vragen we hem nogmaals of we zijn fietsen dan nu kunnen huren. ´Dat is geen enkel probleem. Ik heb er wel maar 2. Anders moet je 6 Km naar het dorp wandelen en ze daar huren´. Pfff. Ik begin stilaan te vrezen dat we hier te maken hebben met 3e generatie inteelt. Dat had hij een paar uur geleden wel eens kunnen zeggen. Nu is het de moeite niet meer. Het zou me zelfs niet meer verbazen als hij ons vanavond een vegetarische BBQ voorschotelt. We houden het dan maar op een wandeling langs de rivier en we nemen zijn hond mee als gijzelaar. Ik heb het beest nog nooit zo gelukkig gezien en hij blijkt nog een goede gids te zijn ook. S´avonds komt de geur van gegrilld vlees ons tegemoet en we kunnen al snel aan tafel gaan. Het ziet er dik in orde uit met brood en groentjes, maar vooral met veel vlees. Ik moet toegeven, hij kan er wat van en na de maaltijd ben ik zijn vreemde gedrag allang vergeten.

De volgende dag reizen we verder naar Santiago. Ik laat perro nog enkele keren achter zijn steen rennen en dan is het tijd om afscheid te nemen. Geen nood, we hebben dogbookadressen uitgewisseld zodat we elkaars avonturen kunnen blijven volgen. Op het minibusje worden we onmiddellijk aangesproken door een jonge Chileen die onze hulp vraagt om 10 of 20 sloffen sigaretten het land binnen te smokkelen. Waarom zou je in godsnaam zoveel sigaretten willen meenemen naar een land waar ze even duur zijn? We wijzen zijn aanbod vriendelijk af. Dat hij zijn plan ermee trekt. Door al deze onzin missen we bijna de machtige Aconcagua die met zijn 7000 meter ver boven alles op het westelijk halfrond uitsteekt. Spijtig dat je zoiets van achter glas moet zien. De grenscontrole verloopt voor iedereen zonder problemen en even later zijn we terug in de Chileense hoofdstad, waar we meteen bustickets kopen naar Puerto Varas en van waaruit onze rondreis door Patagonie van start zal gaan.