Rapha is terug naar Rio, en Timbo en postman Pat hebben plannen een auto te huren om de kuststrook verder af te rijden, dus dit lijkt ons een goed moment om ook eens terug in beweging te komen. We kiezen voor Mendoza in Argentinie als volgende halte. Het zou in Argentinie makkelijker zijn om door te reizen tot in Patagonie en vooral ook goedkoper. Onze dag verloopt als een typische reisdag: de bus op tot in Santiago, enkele uren wachten in het busstation om dan de bus tot aan de grens te nemen, weer enkele uren wachten om de grens over te mogen, om dan terug de bus te nemen tot in Mendoza. Vroeg in de ochtend vertrekken om pas 's avonds laat compleet uitgeput toe te komen. Jerie en Rutger herhalen enkele keren hoe erg ze het reizen zelf (van het ene punt naar het andere geraken) hebben onderschat.

Christophe en ik hebben ondertussen de gewoonte gekweekt niks op voorhand meer vast te leggen; ook onze slaapplaats niet. Op een of andere manier heeft deze manier van reizen altijd voor ons gewerkt. Maar is het nu omdat je in Azie meer opties had (als een hostel volzet was, kon je nog steeds op hotel gaan; in kost was dit toch niet zo'n groot verschil) of omdat met 2 onaangekondigd binnen wandelen toch nog steeds met 2 man minder is dan met 4, in Zuid-Amerika lijkt het maar niet te lukken last minute aan een degelijk bed te geraken tegen een goede prijs. Doe daar dan nog eens bij dat in Mendoza dit weekend blijkbaar het jaarlijkse wijnfestival plaast heeft, waardoor het halve centrum en daarmee ook de straat waarin de meeste hostels zich bevinden is afgezet, en je kan al raden dat ook deze keer het vinden van een slaapplek niet vlot is verlopen.

Na een uur verloren gelopen te zijn in de straten van Menzoda, belanden we plotseling ten midden van het feestgebeuren, jammer genoeg nog steeds beladen met onze loodzware rugzakken. Ik weet niet wat de meesten zich voorstellen bij een wijnfestival, maar het zal alvast niet zijn wat wij te zien kregen op dat moment: een twintigtal praalwagens versierd met bloemen en vooral veel glitter rijden door de hoofdstraat. Erop staan Argentijnse beauties in een baljurk (die zelfs Barbie jaloers zou maken) te wuiven naar het publiek, terwijl rond de wagen haar 'happy helpers' de mensen overladen met geschenkjes en confetti in de kleuren van de Argentijnse vlag. Plezier voor het hele gezin dus en de hele stad lijkt te zijn afgezakt naar het centrum om een feestje te bouwen. Voor ons is het iets minder leuk ons door de mensen massa te moeten wringen met heel ons hebben-en-houden op onze rug om dan te moeten beseffen dat we op geen enkele manier de straat waar we moeten zijn, kunnen bereiken.

We zien ons geen ander alternatief dan af te zakken naar een er verdacht uitziend gasthuis van een dame die gasten aan het ronselen was aan de bushalte. Dankzij enkele vriendelijke 'locals' vinden we deze keer wel de weg en kunnen we na een half uur onze ogen eindelijk toedoen. Dat we in stapelbedden in de garage van een oude vrouw liggen, lijkt niemand van ons te deren.

De volgende dag krijgen we te horen dat door de inflatie in Argentinie de prijzen in het laatste jaar zijn verviervoudigd en dat het dus eigenlijk veel goedkoper was om vanuit Chili naar Patagonie te reizen. Ook blijken de meeste wijnbodega's gesloten voor het weekend, waardoor het even lijkt of we helemaal voor niks naar hier gekomen zijn. Gelukkig is het lekker weer (hot, hot, hot) en overal in de stad bevinden zich mooie parken, dus genieten we maar van een beetje 'park life' in de zon. In Pichilemu hadden Tim en Pat tevergeefs aan Jerie de regels van cricket proberen uitleggen (ze had al de slappe lach toen Pat nog maar zei dat je een ´stick´en ´ball´nodig hebt om het spel te spelen), wat Christophe en Rutger inspireert tot een geimproviseerde match van wat de saaiste sport ter wereld moet zijn.

'S avonds op een terras in de stad nog een glaasje wijn gaan drinken. In tegenstelling tot gisteren avond liggen de straten er maar verlaten bij. Waneer we terug in onze 'hostel' arriveren begrijpen we waarom. Deel 2 van de misverkiezing vindt vanavond plaats en de meeste inwoners van Mendoza zijn naar het stadium gegaan om de kroning van ´La Reina Nacional De La Vendimia´ live mee te maken. Onze gastvrouw zit aan haar tv-toestel gekluisterd en komt Christophe (de enige die met haar een conversatie kan voeren) enthousiast uit onze kamer halen elke keer de missen van kostuum veranderen of een belachelijk dansje opvoeren. We wisten dat Argentinie bekend staat om z´n vlees. We hadden alleen niet gedacht dit soort vlees.

Die maandag ochtend gaan we toch nog een bodega bezoeken, vlug voor we vertrekken. Het zou zonde zijn niet op z´n minst 1 wijngaard te hebben bezocht. We kiezen voor Alta Vista. Niet omdat we als echte connaisseurs weten dat ze daar goede wijn serveren, maar omdat de website er fancy uitziet en omdat ze een romantische picknick lunch serveren.Voor we hier van mogen genieten moeten we echter eerst nog door een stressmoment . Eerst slagen we er niet tickets voor de juiste bus te vinden omdat iedereen ons maar een ander perron blijft aanwijzen, en eenmaal op de bus zegt iemand dat we op de verkeerde bus zitten (wat niet zo is, blijkt achteraf) en maar beter aan de eerst volgende halte kunnen afstappen. Afgestapt en een taxi in gesprongen, die ons 500 meter verderop al aan de poort van de wijngaard afzet. Dit is zo een moment waarop je dan eens diep ademhaalt en jezelf motiveert er toch nog een leuke dag van te maken.

Onze gids doorheen de kelder is gelukkig geweldig en het is verfrissend over wijn bij te leren in een omgeving die helemaal niet blase overkomt (onze aanrader deze keer: Single vineyard Temis 2008). De picknick wordt ook door iedereen goed gesmaakt en een beetje tipsy van de combinatie wijn en brandende zon, verliezen we de tijd wat uit het oog. Omdat we na onze aankomst in Mendoza collectief besloten hadden terug wat meer gepland te reizen, hebben we onze tickets naar Uspalatta reeds geboekt en moeten we voor 4 uur terug in het busstation zijn. Geen taxi te bespeuren waardoor we maar op de lokale bus stappen, die tergend traag lijkt te rijden en natuurlijk aan elke halte moet stoppen. Pff diep ademhalen...

We komen 10 minuten te laat aan op ons perron. De bus naar Uspalatta staat er nog en de chauffeur zien we net nog een cigaretje opsteken. Een meevaller, denken we. De chauffeur is echter even vriendelijk dan de gemiddelde Lijn-chauffeur en weigert ons nog op de bus te laten. Hij vertrekt uiteindelijk 20 minuten te laat, zonder ons.