Aangekomen in Vancouver. De vlucht was wel aangenaam en ik had een beetje kunnen bijslapen, wat altijd goed is, want een uitgeslapen Jerie is een happy Jerie. Sowieso was ik al blij om weg te zijn uit het ongure, kleurloze en onvriendelijke New York.

Ik voelde me zelfs al op de luchthaven in Vancouver meer op mijn gemak dan ik mij ooit in New York zou gevoeld hebben. Geen schreeuwende mensen en uren aanschuiven aan de douane deze keer, terwijl de Stars and Stripes fier wapperend wordt getoond en een Disney-achtig deuntje en een vriendelijke stem 'Welcome to the United States of America' op de achtergrond weerklinkt. Zeer tegenstrijdig als je het mij vraagt... Nee, deze keer waren er een kalmerende waterval en vriendelijke mensen die ons lachend begroeten. Hier zou het Disney deuntje misschien wel meer van toepassing zijn geweest. Ahhh zalig... I love Canada already.

Maar dat gevoel zou niet lang standhouden. We hadden namelijk een auto gehuurd... Not our finest moment. De auto, die eerst redelijk geprijsd was, werd door de 'verkoopster' snel van tafel geveegd en er werd een voorstel gedaan om een mooiere, grotere en vooral ook duurdere wagen te huren. Aangezien ik nogal enthousiast was, (ik hou van mooiere, grotere en duurdere auto's met GPS) zag de verkoopster natuurlijk een kans om ons deze aan te smeren. Ik ben dan ook wijselijk aan de andere kant van de kamer gaan staan, maar het kwaad was geschied. Ze wou geen neen meer horen en Rutger kon dan ook geen neen meer zeggen, aangezien we ook al een hotel hadden geboekt 4u verderop. En ja, ik vond de auto geweldig, ook al werkte de GPS niet. Er zat zelfs zetelverwarming in! Ahh, de luxe, I love it! Later bleek het dan toch ook nog niet zo'n slechte keuze om voor een stevige auto te gaan

Eindelijk konden we op weg. Rutger was redelijk stil onderweg. Hij was er echt niet goed van. Ik had er minder erg in en genoot van de zetelverwarming. Eerst zijn we nog gestopt om een wegenkaart te kopen aangezien de GPS niet werkte, maar ik ontpopte me tot de perfecte copiloot en loodste Rutger probleemloos naar Kamloops. Ja, sommige vrouwen kunnen kaartlezen, maar aangezien er maar 1 snelweg is naar Kamloops was het niet echt een uitdaging. Daar hebben we overnacht in een hotel. Een laatste keer fancy doen. Bye bye luxe, ik ga je missen!

De dag erna zijn we vroeg vertrokken naar Golden om Yirka en Christophe op te halen. Yirka had ons de dag ervoor een mail gestuurd om hen te redden uit hun hostel. Daardoor het vroeg vertrekken natuurlijk. De uren die we gewonnen hadden door het vroeg vertrekken, werden al snel teniet gedaan. Nee, we waren niet verkeerd gereden, GPS Jerie werkte nog goed. We werden tegengehouden omdat er lawinegevaar was. Nooit bij stilgestaan dat je hiervoor aan de kant kon gezet worden. Redelijk onrealistisch. Nog meer onrealistisch was dat hoe verder we reden, hoe mooier Canada werd. Een mooie blauwe lucht tegen besneeuwde bergen zover je maar kon kijken. Echt prachtig!

Aangekomen in Golden, zien we een redelijk verwaaid persoon aan de kant van de weg. Bleek Yirka te zijn! Wij begonnen te zwaaien, terwijl zij verdwaasd stond te kijken naar de wagen. Je zag ze echt kijken van: What The Fuck.. hoe zijn zij aan zo'n auto gekomen? Na het hallo zeggen, is ze in de auto gesprongen. Snel naar de hostel Christophe oppikken en dan doorrijden voordat de 'managers' van de hostel terugkwamen. Op weg naar de volgende hostel in Castle Mountain is GPS Jerie gefaald. We waren te ver gereden. Lap, nu is mijn verantwoordelijkheid geslinkt tot het niveau van Christophe: mond houden en vooral niets zeggen of een eigen mening durven hebben. Mijn enige troost: ik was sowieso op dat niveau beland... het was gewoon vroeger dan verwacht.

Eenmaal aangekomen in de hostel, zag het er wel gezellig uit, maar toch voelde ik er me niet echt goed bij. De small talk met mensen die je niet kent. Hoe gedraag ik me? Help ik mee? Ik was echt blij dat Yirka haar echt op haar gemak voelde en ik probeerde haar als voorbeeld te nemen. Toch, er bleef een rare sfeer hangen. Ik denk dat dat vooral aan de wereldvreemde man lag die de hostel openhield. Het was een weirdo die je waarschijnlijk ooit in het nieuws gaat zien met als titel: Man vermoordt backpackers, snijdt ze in stukjes en eet ze dan op. Zo een type zag hij eruit en hij gedroeg zich ook zo. Als elke hostel zo gaat zijn... Pooh dan weet ik niet of dat ik dat ga volhouden. Ik heb me echt al in eeuwen niet zo ongemakkelijk gevoeld, maar ik heb mijn zus terug en natuurlijk ook mijn schoonbroer en ik lig te slapen in een blokhut in een goed bed in the one and only Rockies. Dat maakt me toch wel gelukkig!