In Vancouver waren we de dag na onze aankomst Tim nog tegen het lijf gelopen, 1 van de jongens waarmee we in Auckland het begin van de wereldbeker rugby zijn gaan vieren.Hij is na een jaar Nieuw-Zeelanden 4 dagen Canadaklaar om terug naar huis te vertrekken. Het is vreemd om mensen te ontmoetentijdens de verschillende fases van hun avontuur. Je gedrag verandert naarmate de reis vordert. Het is nogal moeilijk uit te leggen.

Toen we 6 maanden geleden vertrokken zijn, hadden we een duidelijk idee van wat we wilden doen en zien. Wanneer we meer ervaren reizigers tegen kwamen, begrepen we niet altijd over wat zij het hadden. Als we er nu op terug kijken, waren we echt wel groentjes. We haastten ons van de ene plek naar de andere, zonder echt stil te staan bij wat er allemaal rondom ons gebeurde. Zolang we maar die 'postkaart foto' hadden. Nu nemen we vaak onze camera niet eens meer mee. Het doet er niet meer toe. In plaats van reizen om de bezienswaardigheden van ons lijstje te kunnen schrappen, doen we het nu trager aan en genieten we meer van de gewone dingen. We hebben ons tempo ondertussen gevonden.

Het zal raaraanvoelen wanneer Jerie en Rutger er bij komen. Ik ben natuurlijk heel blij ze terug te kunnen zien na een half jaar, maar ze worden er echt halverwege ingesmeten. Ze krijgen de kans niet om alles op hun eigen manier te ontdekken. Een deel van wat reizen zo leuk maakt is er achter komen hoe alles in zijn werk gaat, deels door fouten te maken en er uit te leren. Ik vind dit heel jammer voor hen. Ik denk dat de enige manier om dit te doen lukken zal zijn dat wij ons tempo terug aanpassen zodat zij kunnen bijbenen.

Nadat we afscheid hebben genomen van Graham, nemen we de bus terug de Rockies in naar Golden, een gehucht (met authentiek en niet al te snugger 'mountain folk') in 'Kicking horse country' waar naar het schijnt de beste poedersneeuw van Canada kan gevonden worden. Het ligt ook op de weg van Vancouver naar Jasper; de ideale plek dus om met Jerie en Rutger af te spreken. Het komt nu wel erg dichtbij.

Maar voor we hen terug zien, hebben we eerst nog de gebruikelijke portie tegenslag. Net wanneer ik aan de automaat geld sta af te halen, valt het hele dorp zonder verbinding (telefoon en internet). Ik krijg nog wel een bonnetje dat er 350 Dollar is afgehaald, maar het geld komt er niet uit. In de bank schepen ze mij af met het excuus dat ik dit maar met mijn bank thuis moet regelen. Geen geld, dus ook geen snowboarden vandaag. De volgende ochtend werkt gelukkig alles terug prima en staan we volledig uitgerust klaar om de bus naar de pistes te nemen, die een half uur verderop liggen. Komt er een minibusje langs dat volzet is en ons dus gewoon voorbij rijdt. De chauffeur roept nog van achter zijn raampje dat we de volgende bus over 3 uur maar moeten nemen. Dan is het de moeite niet meer, vind ik. Omdat we het niet meer aankunnen nog een volledige dag in onze rothostel te moeten spenderen, schrijven we Rutger en Jerie een mail met de vraag of ze ons zo snel mogelijk uit Golden willen komen redden.

Uren gaan voorbij, maar geen Jerie en Rutger. Ik besluit dan maar terug te wandelen naar het internetcafe om te kijken of ze misschien nog een mailtje hebben gestuurd. Halverwege zie ik plots 2 handjes vanuit een super-de-luxe jeep naar mij wuiven.Ik geloof mijn ogen niet. Rutger had in zijn laatste mail gesproken over het huren van een auto en had daarvoor een richtprijs opgegeven. Als ze deze klassebak hebben meegkregen voor die prijs, hebben ze een goede zaak gedaan. Ik denk nog even: die 2 hebben toch altijd geluk.

Blijkt het niet zo te zijn. Als ze me de prijs vertellen die ze betaald hebben voor deze auto, moet ik even slikken. Wij zijn voor de helft van dat bedrag door Cambodja gereist met 2 personen. We zeggen er niets van omdat Rutger er duidelijk mee in zijn maag zit en we willen het weerzien, waar we zo lang naar hebben uitgekeken, niet verpesten. Toch hangt er de eerste uren een nerveus sfeertje. We lijken wel totale vreemden.

Onze hostel is gelukkig heel mooi. We zijn niet meer tot in de supermarkt geraakt en er blijken geen restaurants te zijn in de buurt, maar 1 van de gasten is zo vriendelijk zijn voorraad met ons en de gastheer te delen. We eten met z'n allen aan de grote tafel in de keuken. Wij zijn dit soort dingen ondertussen al gewoon, maar Jerie en Rutger zijn duidelijk niet op hun gemak. Ze voelen zich er niet goed bij gratis eten aan te nemen en ook de 'small talk' tijdens het eten met volslagen onbekenden hoeft voor hen niet. Ik begrijp hen wel; wij waren enkele maanden geleden ook zo. Het zal allemaal wel in orde komen zeker? We zijn ten slotte toch 'the fearsome foursome'.

HOSTEL: YHI Castle mountain