Na enkele dagen New York werd het tijd voor ons om die ondertussen 2 volleerde globetrotters te gaan assisteren in de verdere verkenning van de wereld. De avond voor vertrek in New York komen we uiteindelijk te weten dat Yirka en Christophe in Golden zullen verblijven wanneer wij aankomen in Vancouver. Na in totaal een slordige 8000km gevlogen te hebben, zullen we dus ook nog eerst zo'n 700 km in Canada moeten zien te overbruggen alvorens 2 van de 3 zusjes (want als we eerlijk zijn, zijn Christophe en ik niets meer dan veredelde aanhangsels) te kunnen herenigen.

Het ging vroeg dag zijn in New York, want om 4u moesten we de metro halen om zo in Manhattan de bus van 5u naar Newark te kunnen nemen en vervolgens onze vlucht naar Vancouver via Salt Lake City van 7u niet te missen. Canada en de Rocky Mountains verkennen zou makkelijkst en goedkoopst via huurauto gebeuren dus besloten we hiervoor vlug al een boeking te maken de laatste nacht in New York. Na de vlucht nog 9u direct tot in Golden rijden zag ik ook niet helemaal zitten dus planden we nog een overnachting in Kamloops om op valentijn rustig te kunnen ontwaken en de tocht tot in Golden te vervolledigen.

Slaperig, maar vol goeie moed verliep de reis naar Vancouver zonder problemen en meteen voelden we ons meer op ons gemak na vertrek uit de grootstad en ik dacht daarbij ook wat Baz Luhrman ooit zei over New York: 'Leave, before it makes you hard!'
De aankomst in Vancouver was dan ook positief: kleinere, rustige en propere luchthaven met watervalletjes, replica totems enz. en vooral geen roepende en zagende mensen bij de douane, maar rustige behulpzame mensen die er wel voor zorgden dat de zaken goed en vlot vooruitgingen.

Toch komt er blijkbaar zo'n sticker op je voorhoofd vanaf het moment dat je je bagage vasthebt die zegt: ik ben toerist, maak gerust misbruik van het feit dat ik op het moment niet weet wat de beste opties zijn. Dat hebben we dan ook meteen aan de lijve ondervonden bij de verhuurdienst van de auto's. Mijn geplande boeking was niet helemaal in orde aangezien we de staatsgrens zouden oversteken en daarbij was het blijkbaar toch eigenlijk echt wel nodig een hoger en dus duurder model dan gevraagd te huren. Heb dan toch nog een aantal opties kunnen laten wegvallen, maar toch was de prijs veel hoger dan gepland en bij het zien van onze totally-pimped-out-chromed-automobile was het wel overduidelijk dat we als backpackers echt niet zoveel extra's nodig hadden en als groentjes toch wel goed afgezet waren. Deze 'rookie mistake' zal mij hopelijk niet opnieuw overkomen, maar was aan de andere kant ook direct een goeie wake up call dat we nog iets meer moeten uitkijken en zeker nooit akkoord moeten gaan als we weten dat het niet juist aanvoelt.

Met een nogal wrang gevoel, waar vooral ik me echt slecht bij voelde aangezien ons weekbudget met deze actie eigenlijk werd opgesoupeerd, vertrokken we dan maar richting ons geboekt hotel in Kamloops met de hoop en de gedachte dat het gevoel wel zou beteren. Dit werd gelukkig al vlug bijgestaan door de afleiding van de wondermooie natuur onderweg en het feit dat de 4x4 op sommige besneeuwde bergwegen toch enigszins van pas kwam. Het hotel in Kamloops, met lekker Chinees restaurant en vreemd eenzaam ontbijt in een zaal die zowel als ontbijtzaal als lokale conferentieruimte voor bedrijven moest dienen, was wel heerlijk na de alweer lange reis. 's Morgens kwamen we dan te weten dat Christophe en Yirka weer wat probleempjes hadden in Golden zodat ze niet aan geld konden geraken om iets te doen die dag en dan maar wacht zouden houden in hun hostel in de hoop ons daar snel aan te treffen. Bij deze vertrokken we dus zo snel mogelijk om ervoor te zorgen dat ze niet al te lang moesten wachten, buiten natuurlijk de te verwachten tripduur van ongeveer 4u.

Dit was wel buiten de plannen van wat Canadian Mounties, want lawinetesten waren blijkbaar onderweg nodig. Altijd liever een test dan the 'real thing' echt zelf ervaren, maar wel natuurlijk een extra 2 uur wachten voor die andere 2 wat verderop.
Uiteindelijk kwam er dan het grote moment van hereniging, alhoewel we het waarschijnlijk nooit zo hadden verwacht. Yirka troffen we aan op een wegje naast de snelweg, wandelend naar het internetcafé in het dorp om te zien waar we bleven aangezien gsm-netwerken ons niet echt van dienst waren. Na haar op te pikken troffen we het 2e slachtoffer aan in een verlaten hosteltje om al vlug te besluiten alles in de auto te zwieren en direct door te rijden naar de hostel in Castle Mountain.

In mijn ogen was de hereniging eigenlijk wel wat vreemd, het was even of we precies niet wisten wat te zeggen tegen elkaar. We kenden/kennen elkaar wel al goed, maar na een half jaar elkaar niet gezien te hebben en ook beseffen dat beide koppels ondertussen enorm verschillende ervaringen hebben beleefd die ons allen wel wat hebben veranderd, maakte ons precies weer eventjes vreemden. Gelukkig duurde het niet lang vooraleer we weer hervielen in het elkaar bespotten en was het al vlug alsof we de laatste 6 maand gewoon samen beleefd hadden. Na een laatste verlengd autotripje richting Castle Mountain, omdat de Canadezen dit blijkbaar niet de moeite waard vinden om op de afrit van de snelweg te vermelden, kwamen we aan in de plaatselijke hostel. De ietwat vreemde uitbater en weinige gasten, die wel zo vrij waren de spaghetti met gehaktballen met ons te delen, zorgden er tevens voor dat Jerie en ik onze eerste hostelervaring op positieve manier zonder kleerscheuren overleefden, klaar voor de volgende avonturen.