Deze hele treinrit voelt aan als een laatste test van alles wat we in China gezien en geleerd hebben; Een soort eindexamen al het ware. Noem iets op en het zit hier in verwerkt: het omgaan met de drukte, het constante rochelend geluid, de fluimen en het afval op de grond, de stank van het eten en sommige mensen, de krijsende , overgevende baby’s met de scheur in hun broek, enz. Eerlijk waar, ik ben ervan overtuigd dat apen zich beschaafder gedragen dan de bende die op deze trein zit. Het enige wat ze met hun opponeerbare duim kunnen, is het opendraaien van een warmwaterkraantje om hun pot noodles te vullen (en zelfs daar hebben sommigen al moeite mee) en het gebruiken van een briquet om hun sigaretten aan te steken. Je zou eens moeten zien wat ze op een uur tijd met een warmwaterapparaat kunnen doen. Het ding is gewoon onherkenbaar geworden van het vuil dat er aanhangt en de berg afval eronder groeit met de minuut.

Yirka zit intussen als een hoopje ellende ineengezakt te slapen in haar hoekje naast een vent die uren in de wind stinkt naar bloemkolen ofzo. Ik hoor haar 2 uur geleden nog zeggen met gebalde vuist: ik zal eens laten zien wat een Van Poucke allemaal afkan. Ik hang nog steeds op mijn vaste plek en daar blijf ik ook staan; 13 uur lang (zonder mijn i-pod was ik gek geworden).

Dan stoppen we aan een halte waar heel veel mensen afstappen en er komen zowaar zitplaatsen vrij. Daar moeten we geen moment over nadenken. ‘S middags is de trein zo leeg dat we zelfs languit kunnen liggen. Wie had dat nog durven denken! ‘S avonds laat is de pret weer voorbij en loopt de trein terug bomvol. Noodgedwongen moeten we onze plaatsen weer afstaan. Hoewel Chinezen soms zo irritant kunnen zijn dat je hen met plezier naar de keel zou willen springen, komen ze af en toe zo verrassend lief en vriendelijk uit de hoek dat je al het vorige gewoon vergeet. Wanneer we terugsloffen naar onze vaste stek komen ze ons halen om bij hen te gaan zitten. Twee mensen geven zonder morren hun plaats voor ons op. En probeer niet te weigeren, je zal neerzitten! Zo overleven we de laatste 6 uren. Een meisje verwittigt ons wanneer we moeten afstappen en dat klinkt als muziek in onze oren.

Het is half 4 ‘s morgens en we verlangen allebei naar een bed (ik heb al bijna 2 dagen niet meer geslapen). Tot onze grote vreugde vinden we na een paar honderd meter stappen een hotel. Ons geluk kan niet op. Wanneer ik mijn kousen uitdoe zie ik pas hoe hard mijn voeten en enkels gezwollen zijn. Mijn grote teen is een grote blein. Maar nu is er geen tijd om me daar zorgen over te naken. Ik wil gewoon slapen! Morgen nog 3 uurtjes met de bus en dan zijn we aan de gele bergen en het dorp waar de film ‘Crouching tiger, hidden dragon’ is opgenomen. We kijken er al naar uit. Slaapwel!

Een paar uur later gaan we terug naar het treinstation. Volgens de LP is ernaast een kantoor waar je bustickets kan regelen. Maar dat kunnen we niet vinden. Vreemd. We wagen een gokje en laten ons aan het westelijk busstation afzetten, aangezien we in die richting zullen reizen. Yirka gaat naar het loket, maar komt teleurgesteld terug. Dan is het mijn beurt om te proberen voor een andere bestemmig in de buurt. Ze bekijken me alsof ik van een andere planeet kom. Misschien zijn we aan het verkeerde treinstation afgestapt en zitten we buiten het stadscentrum? We houden een taxi tegen en vragen hem om ons naar het centrale treinstation te brengen. Geen succes. We proberen het nog 3 keer. Meer vreemde blikken. Ik toon het adres van een hostel hier in de stad waarop de chauffeur lachend zijn armen uitstrekt en een vliegtuig uitbeeldt. Uiteindelijk is er iemand die ons meeneemt naar een gast die een vriendin opbelt die engels spreekt. We vragen haar de weg naar het centrale station uit te leggen aan de taxichauffeur. Algauw rijden we terug op een bekende weg en worden we even later gedropt aan hetzelfde treinstation waar we de dag zijn begonnen. We geven de man een flinke fooi omdat hij ons iets heel duidelijk heeft gemaakt.

We controleren ons vermoeden op het internet en het blijkt juist te zijn. We zijn niet in Hangzou maar Huangzou dat zo’n slordige 800 km van elkaar verwijderd is! In China een begrijpelijke fout (komaan, het is maar 1 letter verschil en beide plaatsen hebben een Westelijk meer als hoofdattractie); in Europa zou het betekenen dat je in Milaan van de trein stapt terwijl je eigenlijk in Brussel moest zijn. Ik moet er geen tekening bij maken zeker dat we meteen een treinticket boeken naar onze eindbestemming Shanghai. Het is genoeg geweest!

FILM: Kungfu panda