Ah, wie denkt er niet aan de verboden stad en het Tian'anmenplein bij het horen van de naam Beijing/Peking. Sommige mensen trekken er 2 dagen voor uit om het keizerlijke paleis te verkennen. Andere, cultuurbarbaren zoals wij, racen er op anderhalf uur door. De reden daarvoor is hoofdzakelijk het ijskoude weer. Het zonnetje schijnt en de lucht is blauw, maar door de snijdende windzakt de gevoelstemperatuur makkelijktot -20 graden.Ik kan je verzekeren, niet echt motiverend om veel foto's te nemen of om het model te gaan uithangen (ook al is het dan metde nieuwste aanwinst van mijn homofanclub. Hij wil mijn handje vasthouden op de foto, maar zo'n dingen daar begin ik nietaan bij een eerste ontmoeting). En al helemaal niet op een open vlakte zoals het Tian'anmenplein. Blijkbaar is dit het grootste plein ter wereld (en de grootste nachtmerrie voor alle agorafoben) met zijn 440000vierkantemeter. Het is hier dat Mao China tot republiek heeft uitgeroepen en af en toe worden er ook bescheiden parades gehouden van 1000000 mensen. Maar Tian'anmen is vooral wereldberoemd geworden doorrellen. In '89 zijn er tanks en soldaten nodig om het plein te ontruimen van de betogers voor democratie. Tot zover de geschiedenisles en hetsnoozefest.

Het beste in Beijing is ongetwijfeld het metronetwerk dat met de komst van de Olympische Spelen in 2008 werd uitgebreid en spotgoedkoop is. Voor 2 Yen (=25 cent) rij je naar de andere kant van de stad. Het is waarschijnlijk ook de enige plaats in heel China waar je van de vloer kunt eten. De metro brengt ons in recordtempo naar het 'Temple of heaven park' en de 'Lama temple'. Deze laatste is veruit de mooiste Tibetaans-Boedhistische tempel die we in china gezien hebben. We krijgen meteen spijt dat we, uit noodzaak, de Tibetaanse dorpen overgeschoten hebben. Maar de kans was gewoon te groot dat we, omwille van het Chinees Nieuwjaar, daar ergens vast gingen komen te zitten en daardoor niet op tijd in Shanghai zouden geraken.

Dan is het grote moment aangebroken, de reden van de volksverhuis, Chinees Nieuwjaar. Rond 6 uur liggen de straten van Beijing er verlaten bij. Zelfs de meeste restaurants sluiten hun deuren. Het hostel heeft ergens take-away besteld en het lijkt ons wel gezellig om met een hele bende samen te zitten. Het eten dat we voorgeschoteld krijgen zijn vast overschotjes want in sommige bakjes liggen de hersenen, de ogen en zelfs de snavel van een kip!

Omdit feestmaal door te spoelen stel ik voor om de stad in te trekken naar een bar waar ze 40 verschillende Belgische bieren hebben. Jammer genoeg kan ik de bar niet vinden (ik presteer niet onder druk)en begint onze groepte zeuren. We gaan over naar plan-B, een ander cafe waar ze gelukkig ook weten wat goed bier is. Om middernacht is het net alsof de hele stad ontploft van het vuurwerk. In China is er blijkbaar geen groot vuurwerk dat door de overheid georganiseerd wordt en zijn demensen hiervoor op zichzelf aangewezen. Daar hebben ze echter geen probleem mee. Overal worden op straat kraampjes opgericht waar je massa's vuurwerk in alle formaten kan kopen. Langs de kant van de weg staan auto's geparkeerd met een koffer vol vuurwerk. Veiligheid is wel het laatste waar ze aan denken. Sommigen staan zelfs pijlen onder hoogspanningskabels af te steken. Als je even niet oplet staat er plots een grote kartonnen doos met 20 vuurpijlen achter je rug te branden. Je moet hier voortdurend wegrennen en dekking zoeken of je krijgt een vuurpijl in je achterste. Het duurt niet lang vooraleer hetgeluid van ambulances en ziekenwagens zich verspreid over de stad. De Chinezen steken vuurwerk af om boze geesten af te schrikken (maar vooral omdat ze het gewoon leuk vinden denk ik). Ook daarom hebben alle Chinese deuren een houten drempel om geesten tegen te houden. Wanneer we enkele uren later terug naar 'huis' gaan is het afschrikfeest nog steeds aan de gang. De straten zijn volledig bedekt met lege hulzen en andere rommel. Dit zal zo nog een week doorgaan!

De volgende dag gaan we, op Yirka's verzoek, naar een temple fair wat een beetje te vergelijken is met onze jaarmarkt. Behalve dat het hier aan een tempel is en veel drukker (en ook zonder alcohol). Met een beetje chance kan je een leeuwendans zien, maar het enige dat wij te zienkrijgen zijn mensen verkleed als koeien vergezeld door 2 boeren die constant hun tekst vergeten.

Een laatste must-do is natuurlijk Peking-eend gaan eten. De laatste avond spreken we met onze uitsluitend uit Amerikanen bestaande bende, Jessica, David, Karey en Ana, af om in bekend restaurant dat hierin gespecialiseerd is, afscheid te nemen (Dao dong). Pas wanneer we binnengaan zien we dat het een luxerestaurant is. Alle 6 gekleed als schooiers kunnen we er gewoon niet harder uit de toon vallen. We laten ons hierdoor niet afschrikken en bestellen 3 eenden, waarop de ober ons vreemd aankijkt enzegt dat wemaar anderhalve eend kunnen krijgen. OK dan maar zeker. De 1,5 eend wordt met veel show aan onze tafel in stukken gesneden en daarna komt een meisje ons uitleggen hoe we peking-eend moeten eten. De buitenkant met het vel wordt met suiker gegeten (lekker; smaakt als wentelteefjes). De rest moet je ofwel tussen een soort pannenkoek of een holle pistolet steken met sojasaus of looksaus en wat groenten. Ik had wel nog 1,5 eend extra kunnen eten! Het was een beetje een vreemde ervaring, maar wel een gepaste afsluiter van Beijing.

Aan iedereen een gelukkig Chinees Nieuwjaar of zoals de Chinezen zeggen: gung hay fat choy (= dat je proper mag worden). Ik zou hen echt niks beters kunnen toewensen!