Op naar Harbin, een stad nabij de Russische grens. De thermometer geeft -30 aan; leuk als je een ijs -en sneeuwfestival organiseert, iets minder voor ons. Het is zo koud dat het snot in je neus bevriest. Ik heb van Jessica, het meisje dat we ontmoet hebben in Beijing, wat hotpacks meegekregen; iets waar ik haar eeuwig dankbaar voor zal zijn.

De koude werkt vooral op ons gemoed. We hebben in Harbin een paar China off-days. De gele koorts is voorbij; daar zijn we van genezen. In plaats daarvan hebben we allebei een zware verkoudheid, en keel -en oorpijn. We kampen ook met een groot slaaptekort. We hebben wallen onder onze ogen die zo hardnekkig zijn dat ze niet meer verdwijnen na een verfrissende ochtenddouche.

Toch laten we ons hoofd niet hangen, en zakken we af naar het ijslantaarn festival, dat begint na de zon is onder gegaan (nog kouder dus). We krijgen bouwwerken te zien opgetrokken uit grote blokken ijs waarin kleurijke lampen zijn verwerkt. Het is veruit het meest bizarre schouwspel dat we ooit hebben gezien. Je kan je met een koets laten rondvoeren of met botsautootjes (zonder bumper) rondrijden op een bevroren meer. Sommige van de gebouwen hebben glijbanen uit ijs waarlangs je naar beneden kan glijden. De Chinezen smullen echt van dit soort zaken.

Harbin zelf is een grote industriestad; buiten een paar kerken is er niets te zien. Ze zeggen dat 9 van de 10 zwaarst bevuilde steden zich in China bevinden, en Harbin is er zeker 1 van. Niet alleen de koude zorgt ervoor dat je bijna geen lucht krijgt, maar ook de vervuiling door steenkool. Je loopt hier de hele dag rond met een as-smaak in je mond.

Het beste wat je in deze omstandigheden kan doen is gewoon gezellig binnen blijven en een theetje drinken voor de open haard.

HOSTEL: Kazy YHI