Christophe heeft Leshan intussen benoemd tot 'stad van de eeuwige depressie', dus in een poging hem wat op te beuren reizen we door naar Emeishan. We hopen dat het weer toch iets aangenamer is dan het grijze en mistige weer dat wein Leshankrijgen. Helaas, we kunnen er maar niet ontsnappen en ook de temperatuur blijft zakken (net zoals ons humeur). Ze gooien er zelfs wat regen tegenaan. Het weer doet meeen beetje aan een typische Belgische zomer denken.

De boedhistische berg die we hier willen beklimmen is onzichtbaar en mensen die er zijn geweest vertellen dat het op de top -12 graden is en er een pak sneeuw ligt. De wandelpaden liggen er spekglad bij en daar zijn we echt niet op voorzien. Het toegangsticket is duur; zeker als je aan elke tempel ook nog eens inkom moet betalen. En als je geen tijd hebt om alles te voet te doen, zoals wij, moet je een kabelbaan en een bus nemen waar je ook extra voor betaalt (vuile profiteurs). Als het weer helder is denk ik dat het wel fantastisch is om te doen. De vele tempels en kloosters (waar je kan overnachten) in het beboste berglandschap en het uitzicht vanop de top zijn vast onvergetelijk mooi, maar niet nu. Onderweg zijn er zelfs stroken waar je wordt aangevallen door apen die je dan weg moet slaan met een stok of ze stelen je eten. Dit lijkt Christophe geweldig! Het is altijd al een droom van hem geweest om een heroisch gevecht te voeren met een bende makaken voor een stuk vlees.

Het enige dat we van hieruit nog kunnen doen is een uitstap naar Ya'an om het onderzoekscentrum voor reuzenpandas te bezoeken. We verkiezen deze plek boven de 'Pandabase' in Chengdu omdat de panda's er in een afgesloten natuurpark verblijven (zoals Planckendael) in plaats van in kooien. De omringende natuur zou ook de moeite moeten zijn, met een ravijn en bamboo bossen zover je kan kijken. Niet ver dus. De mist is weer van de partij en zorgt ervoor dat we de hele busrit zelfs de auto's op het baanvak naast ons niet eens zien rijden. Het doet er toch niet zo veel toe. We halen het onderzoekscentrum niet eens. Eenmaal in Ya'an lijkt het ons een goed idee onze busticketten terug naar Emeishan meteen te boeken. Blijkt de laatste bus terug al om 2 uur te zijn. We zijn ondertussen al 12 uur gepasseerd. Het is dus niet meer de moeite nog af te zakkennaar het pandacentrum. Dit is onze beste uitstap tot nog toe: 4 uur op een stinkende bus, 2 uur in het ijskoude busstation om dan terug 4 uur op de bus te spenderen.

Inonze hostel krijg ik een smsje dat lieve mooie Amy geboren is. Christophe heeft die middag onze laatste belwaarde opgebruikt om zijn mama en Monique een bericht voor hun verjaardag te sturen. Ik besterf het bijna! Gelukkig is er weer super-Rutger die zorgt dat ik bijna meteen weer kan sms-en en toch een beetje kan delen in de vreugde thuis (Ik mis jullie allemaal heel hard).

Terug inLeshan, en na het hele visum-bijna-vervallen-en-geen-geld-meer gedoe, gaan we naar de grootste Boedha ter wereld kijken (71 meter hoog), maar dezeis ook weer amper zichtbaar door de mist . Het begint een beetje frustrerend te worden.

Omdat we de panda's in Ya'an hebben moeten mis(t)sen,bezoeken we toch nog de 'Pandabase' in Chengdu. Tot onze opluchting is het geen zoo en kunnen wede panda'sbewonderen in de openlucht (welliswaar van achter een afsluiting, maar ze zitten dan toch niet in kleine kooien). De panda's zijn de Jerie's van het dierenrijk en nog luier dan de koala. Omdat ze voornamelijk bamboo eten, dat erg weinig voedingswaarde heeft, hebben ze de energie niet om zich zelfs maar te verzetten. Om toch de nodige stoffen binnen te krijgen om te overleven, moeten ze gemiddeld 40 kilo van het goedje naar binnen werken per dag. We zien de volwassen panda's dus weinig anders doen dan eten en liggen. De kleintjes zijniets actiever: ze klimmen in de bomen en liggen met elkaar te rollebollen in het gras. Zo schattig en pluizig!

In Chengdu moeten we ook beslissen hoe we nu verder gaan reizen. We zijn zo een 2-talweken langer dan voorzien inYunnan gebleven (hebben we trouwens absoluut geen spijt van) en het hele visum debacle heeft ons nog een extra week gekost. Ook staat Chinees Nieuwjaar er aan te komen en iedereen waarschuwt ons dat het bijna onmogelijk zal worden om trein- of bustickets te bemachtigen. We kunnen ons origineel plan nog wel volgen en doorreizen naar Jiuzhaigou, Huanglong, Songpan, Xiahe en Langmusi maar dan mag er niets meer fout gaan of we moeten de Chinese muur missen. Mensen in onze hostel vertellen ons dat Jiuzhaigou bijna volledig is afgesloten voor de winterperiode en dat de delen die wel nog open zijn gehuld gaan in een dikke laag mist (nee toch) en dat Huanglong volledig opgedroogd is. Ook zou de sneeuw rondom Songpan en Xiahe ervoor zorgen dat de bussen niet regelmatig rijden. We besluiten het risico niet te nemen en reizen meteen door naar Xian. De provincie Sichuan zal voor een andere keer zijn!

Vanaf nu focussen we ons op de essentiele China bezienswaardigheden en de dingen die je enkel in de winter kan beleven zoals het sneeuw-en ijs festival, het Chinese nieuwjaar en het lantaarnfestival. Ooit keren we nog wel eens terug naar het 'Middle kingdom', maar dan in de herfst of lente.

HOSTEL: Sim's cozy garden