Wat kan ik vertellen over Chengdu? Bitter weinig eigenlijk. Het is een miljoenenstad zoals zovele in China, een betonnen jungle waar natuurlijke elementen ver te zoeken zijn. Waanzin is het beste woord om het verkeer hier te omschrijven (of het nu dag of nacht is, de stad komt nooit tot rust). Het weer is, zoals nu, voor het grootste deel van het jaar grijs en grauw. Tijdens onze wandeling door het centrum van Chengdu is het enige dat de moeite waard is om te vermelden het 'River viewing pavillion park', waar 150 verschillende soorten bamboo staan (leuk als je een panda bent). Touristen komen vooral naar hier om theehuizen te bezoeken en om de trots van China te bezichtigen, de reuzenpandas.

Wij zijn hier vooral om door te reizen naar Leshan, waar het het makkelijkst is om een visumverlenging aan te vragen. Ze hebben ons wijsgemaakt dat ze er niet moeilijk over doen en dat het binnen 2 dagen geregeld is, terwijl het op andere plaatsen een week kan duren. We zorgen ervoor dat we donderdagmorgen in Leshan aankomen zodat onze aanvraag voor het weekend verwerkt is en kunnen verderreizen. In het kantoorvan de PSB denken ze daar echter andersover. Vandaag is het 6 januari. Ons huidig visum is tot 14 jan. geldig, maar blijkbaar vervalt die datum vanafhet moment dat je de aanvraag voor een verlenging doet (een verlenging geeft je 30 dagen extra). En omdat jan. 31 dagen telt krijgen we slechts een visum tot 3 februari. Dat is allemaal heel leuk, maar onze vlucht naar Canada vertrekt 5 feb. en is natuurlijk al geboekt. Yirka heeft nochtans lang getwijfeld of we de vlucht van de 3e of de 5e zouden nemen. Anders was er geen enkel probleem geweest. Nu zit er niets anders op dan maandag terug te komen, wat betekent dat we hier 6 dagen vast komen te zitten.

Omdat er buiten de grote Boedha en wat tempels niet zoveel te beleven is in Leshan en ook omdat een hotelkamer duur is (geen hostels hier), beslissen we om naar Emei Shan te reizen. Het is slechts anderhalf uur rijden met de bus en er is een degelijk goedkoop hostel volgens de LP.We verdoen onze tijd daar maar wat, maar later meer daarover. Na het weekend is het tijd om terug te keren naar Leshan.

Onze rentree begint alvast veelbelovend. De weg naar het centrum is onderbroken door wegenwerken. Dus we kunnen de 4 km naar het hotel te voet doen met onze rugzakken. We checken in in het hotel en gaan meteen geld afhalen om het gedoe met die visum zo snel mogelijk achter de rug te hebben. Maar de bankautomaat in onze straat neemt onze kaarten niet aan. Geen probleem; dit is wel al meer gebeurd en banken zijn er in China genoeg. Dus we proberen het nog eens in een andere bank. En nog eens, en nog eens! Na 20 mislukte pogingen begint de paniek toch redelijk toe te slaan. Dit is niet meer normaal. We hebben hier de eerste keer probleemloos geld kunnen afhalen. Na alle mogelijkheden te hebben overlopen(misschien zijn de automaten wel leeg omdat Chinees Nieuwjaar er aankomt en mensen abnormaal veel geld afhalen) is er 1 die overblijft. Het hotel in Emei Shan had magnetische sleutelkaarten en als je die in de buurt van je bankkaart steekt kan dat vervelende gevolgen hebben (ik denk niet dat ze zoiets vanuit Belgie kunnen oplossen). Als dat het geval is dan zitten we serieus in de problemen. Onze kredietkaarten hebben we niet meer (gestolen in Thailand) en nu laten onze gewone bankkaarten het allebei tegelijk afweten. Het is goed mogelijk dat onze beslissing om geld te besparen in Emei Shan uiteindelijk onze ondergang wordt. We hebben nog maar 200 Yen en een overnachting in het hotel kost ons 150 Yen, dus we moeten dringend een oplossing vinden. Er kan iemand van ons heen en terug naar Chengdu reizen om te kijken of onze kaarten daar wel werken. Als die dan met lege handen terugkomt, staan we op straat. Allebei naar Chengdu reizen is ook geen optie, want een visumverlenging daar duurt minstens 5 dagen en onze huidige visum vervalt over 4 dagen (overschrijding van die termijn kost 500 Yen per dag en anders is er nog altijd gevangenis in China; ook altijd al een droom geweest, maar geen goede). We kiezen voor nog1 nacht in het hotel en de volgende dag alles op alles te zetten.

Ondertussen hebben we een mail gestuurd naar onze banken. Wanneer ik s'avonds een beetje gekalmeerd ben, vindt mijn bank het nodig om mijn dag helemaalte vergallen. Een of ander groentje belt me op de GSM met de boodschap dat een gewone bankkaart niet werkt in het buitenland. Onmogelijk! Wel, dan leef ik vast al 5 maanden in een droomwereld want hiervoor werkte ze perfect. En als het dan toch zo onmogelijkis, waarom betaal ik dan in godsnaam extra om mijn kaart te laten activeren in het buitenland! Dan stelt ze voor dat ik het anders eens moet proberen in mijn eigen bankfiliaal in Stekene. Ik zit verdomme in China! Dit informatieve gesprekje kost ons 15 Euro. Ik sta echt op ontploffen nu. Bedant KBC.

De volgende dag nog steeds niks. Er is nog een laatste mogelijkheid: via Western Union kan je vanuitBelgie geld over het internet sturen naar elke bank in China die er bij aangesloten is. We schrijven onze beschermengel Rutger hier voor aan. 'Snachts krijgen we het verlossende bericht dat alles geregeld is. Nu moeten we enkel nog het geld ophalen en we zijn gered.Het bankfiliaal waar we het geld naar toe hebben laten sturen weet natuurlijk weer van niets. Ze verwijzen ons naar hun hoofdfiliaal aan de andere kant van de stad. Daar gaan onze laatste 20 Yen aan een taxi! Hier spreken ze gelukkig wel Engels. Ik moet een formulier invullen met mijn gegevens en die vanRutger. Ze checken deze in hun computer en er blijkt inderdaad geld gestort te zijn (oef). Er ontbreekt slechts 1 klein detail op het formulier. Blijkbaar heeft Rutger zijn 2e voornaam ook vermeld en die weten we niet meer. We zijn zeker dat het een Duitse naam is en dat we er ooit eens hard mee hebben gelachen. Naar huis bellen levert niets op; Het is 3 uur s'nachts in Belgie. Dit kan gewoon niet waar zijn. We zijn er zo dichtbij! Uiteindelijk krijgtde vrouw die ons helpt medelijden en zegt ons de naam. Gelukkig want ik stond op het punt over haar bureau te springen om het scherm te bekijken. Damn you Rutger Herman Wuyts(duizendmaal dank, maar toch ga je voor ons vanaf nu door het leven als Herman)! Ik ben zo blijdat we hier weggeraken en dat we uiteindelijk toch ons visum hebben kunnen regelen.

Onze excuses voor de lange verhalen de laatste tijd, maar in China is alles nu eenmaal groot!

HOSTEL: Teddybear Emeishan