We hebben een nieuwe nummer 1 'meest verschrikkelijke busreizen ooit'. Onze eindstop vandaag is een klein dorpje op het platteland, nabij de grens met Laos. Het ligt maar 150 km verderop, maar toch zal de bus er 12 uur over doen.

We zijn al een 3-tal uur later wanneer we Kunming eindelijk uitrijden. Wanneer we de snelweg verlaten komen we terecht op voornamelijk zandwegen die we delen met tractors, brommers, ezels met kar en talloze vrachtwagens. Waar die allemaal naartoe moeten via deze landweggetjes is ons een raadsel. De stroom voertuigen komt steeds opnieuw vast te zitten, gewoon omdat er teveel weggebruikers zijn en omdat de Chinezen geen geduld hebben, en al zeker niet in het verkeer.Alles moet constant vooruit gaan. Wachtenis tijdsverlies. Zo stoppen ze zelden voor een rood licht of zebrapad en ze zetten nog liever de hele straat vast dan voorrrang te verlenen. Chauffeurs zullen op straat geparkeerde auto's voorbij steken zonder te kijken of er een auto uit de andere richting komt. Er is dan niet genoeg plaats om beiden te passeren en in plaats van te wachten of terug een beetje achteruit te rijden, kruipen ze allemaal dichter tegen elkaar aan tot er geen uitweg meer is. En dan begint het toeteren. Dat vervloekte eindeloze getoeter. Tot overmaat van ramp valt de bus nog in panne in een stuk niemandsland en zo verliezen we weer enkele uren.

Maar wat de busrit zo ondragelijk maakt zijn onze medepassagiers. Ze smijten al hun afval (etensresten, verpakkingen, snotdoeken, ...) gewoon op de vloer. Onze bus ziet er na de rit klaar uit voor het stort. De De-lijn Gestapozou heel wat boetes hebben kunnen uitschrijven vandaag. Onze buren, een vrouw en haar kleinzoon,zijn nog het ergst. De bus was nog niet vertrokken of ze was hem al noedels aan het voederen. Nog geen uur later zit het ventje over te geven op oma's arm. In plaats van haar mouw en zijn mond met een doekje af te kuisen en hem wat water te geven, schudt ze de kots letterlijk van zich af op de grond naast ons en begint ze een appelsien te pellen, die hij opeet en bijna meteen weer uitspuwt. Wanneer we stoppen aan een soort van wegrestaurant, loopt hij ons voorbij knabbelend op kippeboutjes, die we natuurlijk opnieuw zien verschijnen van zodra de bus terug vertrekt. Deze keer is oma net op tijd de vuilbak erbij te halen. Deze plaatst ze naast de 2 vorige hoopjes kots, die ondertussen al deel uitmaken van het tapijt, en voor Christophe zijn voeten.

Ik heb ondertussen mijn sjaal moslima-gewijs rond mijn hoofd en voor mijn neus gebonden om zo vooral mijn eigen geur te kunnen ruiken. I-pod in en ogen toe en op naar lala-land.

We hadden gedacht rond de middagaan te komen, een slaapplek te zoeken, derijstvelden te gaan bezichtigenen dan de volgende ochtend de bus terug naar Kunming te nemen. Omdat het al laat op de avond is wanneer we eindelijk arriveren en geen idee hebben waar naartoe, volgen we het Zwitserse meisje dat bij ons op de bus zat (een beetje hetzelfde scenario als toen in Sihanouckville). Het gasthuis dat zij heeft geboekt ligt op nog een uur rijden van de bushalte. We betalen een taxi om ons te voeren, maar halverwege houdt hij het voor bekeken en laadt hij ons over in de auto die voor ons in de file staat (een dorpmet hooguit een honderdtalinwoners eneen weg die enkel een paarberggehuchten met elkaar verbindt, entoch nog file. Only in China!). Onze nieuwe chauffeur weet het gasthuis niet zijn waardoor we nog een extra uur in rondjes rijden.

Het gasthuis is niet meer dan een schuur in een dorp waar de varkens nog mee in de living slapen. We lijken wel honderd jaar terug in de tijd gegaan.

De dag erna is het alsof de zon niet eens de moeite heeft gedaan op te komen. Het is mistig en donker en van de rijstterrassen valt niks te zien. Die helse busrit mag niet voor niks geweest zijn dus we boeken nog een nacht bij en hopen op goed weer voor morgen. De volgende ochtend is de mist nog dikker en zien we zelfs geen meter meer voor ons uit. Dan nog maar een extra nacht blijven zeker? Helaas is het ook de volgende dagmeer van hetzelfde.Omdat het intussen al de dag voor Kerstmis is en we dit liever niet vieren op een stinkende bus, besluiten we nog wat langer te blijven.

We kunnen ons eigenlijk geen betere plek wensen om Kerstmis te vieren dan hier. we zitten op 3200 meter hoogte temidden van de velden in een stal met een rieten dak, rondom een pan met smeulende kolen. Om het helemaal nog wat authentieker te maken, laat de electriciteit het ook afweten. Voeg er nog een os en een ezel en een baby Jebus aan toe en we kunnen spreken van een echt bijbels tafereel. De 3 koningen hebben sterke drank en chocolade met zich meegebracht en een Schots koppel heeft een kerstsurvivalkit bij met kerstballen en andere decoratie. Ze hebben ook firecrackers gemaakt, een soort pakje waarin een trekbommetje zit. Je trekt met 2 mensen aan de uiteindes van het pakje en wie na de ontploffing het pakje nog vast heeft, wint een kroon. Na een maaltijd van rijst en groenten (niet echt feestelijk maar wel erg lekker), spelen we met z'n allen, Jan en Jeremy uit New York, Natasha en Leo uit Scotland, Matt en Josh uit Australie en Regula, nog wat spelletjes.

We spelen ook het spel dat we voor het eerst bij Dinny op een BBQ hebben gespeeld, en dat zo leuk was dat het sindsdien een vaste waarde is geworden. Het doel van het spel is in 3 rondes zo veel mogelijk punten te scoren door de juiste bekende persoon te raden. In de eerste ronde mag je bij het omschrijven van die persoon geen woorden die met een hoofdletter beginnen gebruiken. In de tweede ronde moet je partner de bekende persoon raden op basis van 1 woord en in ronde 3 mag je niet meer spreken, enkel nog uitbeelden. Er is altijd wel iemand bij die het spel waanzinnig grappig weet te maken (Rutger's Kungfu Panda brengt nog steeds een lach op mijn gezicht) en vanavond is die eer weggelegd voor Regula. Tijdens ronde 1 trekt ze Kevin Kostner en begint ze Macaulay Culkin te omschrijven. Ik verwar Home Alone ook altijd met The Bodyguard. In ronde 2 kiest ze 'grote bril' om mister Bean te omschrijven in 1 woord en tijdens de uitbeeldronde probeert ze Super Mario na te doen door als een gek op alle stoelen en tafels te springen. De kat die bij ons in de stal zit schrikt zich te pletter en is bereid 1 van haar 9 levens op te offeren als ze hier maar zo snel mogelijk weg kan geraken. Ze wil door het venster springen, maar dit is gesloten waardoor ze als het ware terug gekatapulteerd wordt en bijna in het vuur belandt. Er is niemand onder ons die niet met de tranen in zijn ogen zit van het lachen.De Kerstman komt die nacht ook nog op bezoek en 's morgens vinden we kleurrijke pakjes met snoep aan de deurklink van onze kamer.

Wanneer we met z'n allen op het dakterras op de zonsondergang staan te wachten, doet er zich een klein kerstmirakel voor. Heel even, enkele minuten maar, klaart het volledig uit en kleurt de lucht paars-roze. Voor de eerste keer in 4 dagen krijgen we de rijstterrassen te zien. We worden er allemaal stil van. Het is adembenemend mooi. Maar dan keert de dikke mist en het wolkenpak weer en dit doet iedereen, behalve ons en Regula ervoor kiezen terug te reizen naar Kunming. Nog 1 dag geven we de zon om tevoorschijn te komen. Omdat we ook al langer dan voorzien in Yangshuo en Kunming zijn gebleven, lopen we al 10 dagen achter op schema (als je al van een schema kan spreken). Langer kunnen we echt niet blijven willen we nog iets van de rest van Yunnan te zien krijgen.

Het blijft nog de hele dag mistig, maar minder dan de voorbije dagen. We huren een taxi voor de middag samen met Regula en een Chinees die deze morgen is toegekomen. Hij is een hobbyfotograaf, verteld hij ons, maar zijn camera's zijn even duur als een ful-option BMW en zijn werk werd al gepubliceerd in verschillende Chinese magazines en zelfs al in de Amerikaanse National Geographic. Wanneer we naast hem foto's staan te nemen met onze kleine prutscamera voelen we ons echte amateurs. We hebben al mooie complimenten gehad op onze foto's maar geloof me, het is niets in vergelijking met de meesterwerken die sommigen weten te produceren.

Die avond krijgen we erg goed nieuws te horen: de baas van het gasthuis rijdt morgen terug naar Kunming en we mogen mee in zijn luxe jeep. De verschrikkelijke busrit niet opnieuw moeten beleven, is het beste kerstcadeau ooit!

HOSTEL: Sunny Guesthouse

FILM: The good earth

BOEK: Three daughters of Madame Liang - Pearl Buck