Welkom dames en heren bij de uitreiking van de eerste jaarlijkse 'Dirties', de awards gecreeerd om de meest walgelijke dingen in China in de kijkerte plaatsen. We in hebben in de voorgaande verhalen reeds enkele winnaars in andere categorien vermeld, maar vandaag is het de beurt aan de catergorie 'lichaamsvloeistoffen'. Met trots stellen we de 3 genomineerden aan jullie voor.

Onzeeerste kanshebber op een 'Dirtie' zijn 'de vuile-poep-babies'. Deze kleine kindjes dragen geen pampers zoals bij ons, maar hebben een scheur achterin hun broek en als ze hun behoefte moeten doen, doen ze dat gewoon. Waar ze zich ook bevinden. Denk maar niet dat mama of papa hun poep afkuisen of het 'pakketje' opruimen. Wanneer we in het station op onze trein zitten te wachten, is er een oude vrouw die mijn glimlach uit beleefdheid, ze blijft maar naar ons wuiven, opvat als intresse in de vuile-poep-baby die ze op haar arm heeft. Ze blijft maar proberenhet ding op mijn schoot neer te zetten. Ik zet vlug mijn tas op mijn schoot, en al de rest van onze spullen in mijn onmiddelijke nabijheid, om dit te voorkomen en blijf Christophe, die het zelf bijna in zijn broek doet van het lachen,maar om hulp roepen. De baby heeft evenveel schrik van mij als ik van hem en hij begint te huilen. Oef. Saved by the bell.

'Het constante gerochel en snuiten van hun neus zonder zakdoek' (zoals de wielrenners dat doen; 1 neusgat dichtknijpen en blazen maar) zijn ook bij de gelukkigen die een nominatie in wacht hebben weten slepen. Het gerochel gaat altijd gepaard met een vreselijk geluid dat door merg en been gaat. Ik denk dat het nog het best te vergelijken is met het overdreven geluid dat slechte acteurs in een B-film maken wanneer hun personage net werd neergeschoten en bloed aan het ophoesten is. Je krijgt dit geluid de hele dag doorte horen (gelukkig is het in sommige grote steden iets beter). Ik ben er nog niet over uit wat nu het vuilst is: de groen-gele fluimen overal op de grond (ze rochelen net zo goed binnen in gebouwen als op de trein en bus) of de neusbeesten die ze na het vangen aan het deurportaal smeren. Ik ben heel blij dat het nu winter is en dat ik stevige botjes en handschoenen aanheb. Met al die babypoep en -plas, rochels en snottebellen had ik hier niet op mijn sandalen willen rondlopen.

De toiletten in China zijn onze laatste genomineerde voor vanavond. We waren de Franse WC (een gat in de grond) al eerder tegengekomen in andere landen in Azie, maar zo erg als in China is het tot nu toe nog niet geweest. In Indonesie was er een overjaarse hippie die beweerde dat de Aziatische WC'shygienischer waren dan de Westerse omdat je lichaam de pot niet raakt. Misschien moest hij maar eens stoppen met jointjes roken. Mannen hebben trouwens makkelijk praten. Voor hen maakt het niet zoveel uit of ze in een pot plassen of ineen gat in de grond. Voor een meisje is het een pak lastiger. In de rest van ZO-Azie viel het nog wel mee omdat de paar Franse WC's die we zijn tegengekomen altijd (redelijk) proper waren, maar in China hangen vaak niet alleen de pot, maar ook de muren en deuren vol stront (soms hangen er zelfs gebruikte maandverbanden aan de muur geplakt). Hoe mensen zich zonder houvast boven een gat in de grond kunnen balanceren en er tegelijkertijd in slagen niet op hun schoenen te plassen, weet ik niet. Ik ga het alvast niet proberen uitzoeken.

Gelukkig waren er Westerse WC's in alle hostels en hotels waar we totnu toe in hebben gelogeerd. De enige keren dat we dus te maken krijgen met de vieze soort is tijdens het reizen met de bus of trein.In de grote stations zijn vaak nog Westerse WC's aanwezig voor de gehandicapten, maar deze zijn meestal op slot of worden door de kuisvrouw gebruikt als materiaalkot. Ik smeek de stationschef liever om de sleutel van deze WC's dan me te wagen aan de gore toestanden in de vrouwentoiletten. Wanneer de deur van de gehandicapten WC trouwens niet op slot is, staat de bril vol schoenafdrukken. De Chinese vrouwen weten blijkbaar niet hoe eenWesterse WC te gebruiken en gaan alsnog gehurkt bovenop de pot zitten. Soms improviseren ze een Westerse WC door een stoel met een gat in boven de Franse WC te plaatsen.

Wanneer we lang moeten reizen (in een groot land als China is een treinrit van 15 uur niet abnormaal), zorg ik dat ik zo weinig mogelijk eet en drink om een toiletstop te kunnen vermijden. Dit werkt meestal, maar 1 keer heb ik pech: onze bus valt, na eerst uren in de file te hebben gestaan, in panne en we moeten nog eens uren wachten op het vervangstuk. Ik moet dringend en ga daarom het gebouw met de WC's binnen. Ik wou dat ik dit niet had gedaan. De 'WC' was 1 grote ruimte met in het middeneen lange geul en hierboven zitten ze allemaal op een rijtje achter elkaar hun behoefte te doen. Geen privacy (hun gezicht zit op centimeters van de kont van de persoon voor hen) en geen mogelijkheid door te trekken waardoor alles op een hoop komt te liggen. Ze schamen zich niet voor dit soort dingen (scheten laten en boeren ook niet). Dit vinden ze menselijk; de natuurlijke gang van zaken.

En de winnaar is...(tromgeroffel)... de toiletten. Unaniem verkozen door onze vakkundige jury tot het meest vieze, vuile, gore aspect van China. Proficiat!

Nogal een geluk dat de mensen zo ontzettend lief zijn of ik denk dat we de eerste vlieger het land uit hadden genomen. China zou ondragelijk geweest zijn zonder de zorgzaamheid van de Chinezen. Ze zijn heel begaan met je en niets is hen teveel. Ze behandelen je als een koning en koningin: ze geven je gratis dingen, staan hun plaats af voor jou op de trein, komen altijd meteen vragen of je hulp nodig hebt, dragen je rugzak voor je, en ga zo maar door. Ze laten je echt welkom voelen in hun land, en wij zijn nog steedsmaar wat blij hier tekunnen zijn.