Na de nachtbus naar Hoi An stonden we niet meteen te popelen weer op zo een ding te kruipen. Maar de rit naar Hanoi duurt 22 uur, dus opnieuw de nachtbus nemen is onvermijdelijk. Onze gastvrouw zegt dat ze een super-de-luxe nachtbus kan boeken voor slechts 3 Dollar per persoon meer. Ik vertrouw haar niet zo. Ze had ons gisteren aan de bushalte staan opwachten met flyers van haar hotel. Omdat we niet wisten waar anders naar toe, en omdat ik Christophe dringend moest instoppen (hij heeft sowieso al een ochtendhumeur, dus na zo een nacht is hij helemaal niet te genieten), zijn we maar met haar meegegaan. De kamers zien er natuurlijk helemaal niet uit als op de foto's; geloof nooit, maar dan ook nooit de foto's. Onze kamer heeft in plaats van een raam, een gat in de muur met een gordijntje ervoor.

Ik denk dat Belgen daarom wereldwijd graaggeziene gasten zijn: wij zwijgen en ondergaan. We maken hooguit eens een opmerking. Alle Australiers en Amerikanen die deze ochtend mee met ons van de bus zijn gekomen staan al rel te schoppen omdat ze om 6 uur 's ochtends nog niet in hun kamer kunnen; dit terwijl check-in tijd normaal maar om 2 uur 's middags is. Wij zijn al blij dat we om 8 uur de sleutel van onze ondermaatse kamer krijgen en dat we niet hoeven te wachten tot 2 uur deze namiddag.

Omdat het uiteindelijk maar om 6 Dollar gaat en omdat we te lui zijn en ander kantoor op te zoeken, boeken we toch de bus via haar. Een oude gammele legerbus komt ons later die dag oppikken. We hadden het kunnen weten.

Gelukkigblijktdeze maar to Hue te rijden, waar we worden overgeladen in wat inderdaad een heel degelijke nachtbus lijkt. Al denk ik dat het vooral was omdat we deze keer welgoede plaatsen aangewezen kregen. De volgende ochtend in Hanoi komt een Duits meisje van achterin de bus gekropen, vloekend op alles wat beweegt. Ze hadin 1 van de onderste 3 bedden achterin gelegen en omdat de bus overboekt was, waren ze daar maar mensen blijven bijproppen. Ze had samen met 6 Vietnamezen op die 3 smalle bedjes gelegen. Het hoeven niet altijd dezelfde te zijn.

We hebbenheel verschillende meningengehoord over Hanoi. Iedereen die we ontmoet hebben enhier al geweest is, vond het ofwel geweldig, of kon niet snel genoeg terug weg zijn. Het is erop of eronder. Wewillen van hieruit ons visum voor China regelen, wat betekent dat we hier 7 dagen vastzitten.

Gelukkig vallen we meteen voor Hanoi. Het is een gekke stad. Er bestaat geen ander woord om dit te beschrijven. Het oude centrum is nog het gekst. Elke straat heeft een ander thema. Je kan in een straat wandelen waar niks anders dan kerstversiering verkocht wordt en de hoek omgaan en in een straat komenmet alleen maar keukengerei. Winkel naast winkel naast winkel die allemaal exact hetzelfde verkopen. Het is onmogelijk hier te verdwalen. Om van onze vaste eetplek terug naar onze hostel te geraken, moeten we eerst door de DVD straat, dan linksaf door de straat met naai benodigdheden (knopen, garen, linten, stoffen), het kruispunt over naar de straat met speelgoed en dan langs de schoenenwinkels door naar de straat waar ze grafzerken verkopen. Simpel.

Doordat de winkels zich in een soort van patio voor het huis bevinden, liggen de meeste waren gewoon op de stoep uitgestald. Ook in de straat met brommergarages en die met metalen rekken, wordt de stoep gebruikt als werkvloer of lasatelier. Daardoor ben je verplicht op de rijbaan te wandelen, wat niet altijd even veilig is. Er rijden hier meer auto's (waaronder dure Porches en Ferrari's) en brommers dan de smalle straatjes aankunnen. We vragen ons meermaals af hoeveel keer je op 1 dag bijna kan worden aangereden.

Het hele leven speelt zich hier trouwens af op straat. Wanneer de winkeltjes sluiten, wordt de stoep vrij gemaakt om dan opnieuwte worden ingenomen, deze keer door detalrijke eetkraampjes. Het kookvuur wordt op straat gerold en tafels en stoelen neer gezet (de kleinste tafeltjes en stoeltjes die je ooit hebt gezien).Al die tijd blijft het verkeer even druk en chaotisch, maar daar trekken ze zich niets van aan.

In Hanoi spreken we ook terug af met Graham, de Canadese jongen die we in Koh Samui hebben ontmoet. Hij is niet te spreken over Hanoi. We gaan een avond samen uit, maar dan beslist hij dat het welletjes is geweest en neemt hij de eerste nachttrein door naar Hoian. Hij nodigt ons wel nog uit hem te komen opzoeken in Calgary. Iets waar we nu al naar uitkijken.

HOSTEL: Hanoi backpacker's