We zijn allebei zenuwachtig om de grens met China over te steken. Vraag ons niet waarom, maar we lopen niet te al te hoog op met de Chinezen. In ieder gevalgebeurt de grensovergang in stijl. De bus stopt op een parking waar we overstappen in golfkarren die ons de grens over brengen (wandelen is voor losers). Eerst passeer je de Vietnamese douane waar ze de bagage scannen en je visum afstempelen. Dan voor 200 meter terug de golfkar in. Aan de Chinese kant doen ze exact hetzelfde. Alleen kan je hier de service van de douanebeambte beoordelen door op een knop te drukken met een boos of een lachend gezicht. Ik kan me voorstellen dat als hij je de toegang tot het land weigert, de kans dat hij een glimlachkrijgt sowieso klein is of je moet een complete idioot zijn die kickt op afwijzing!

Van aan de grens is het nog enkele uren tot in Nanning, de provinciehoofdstad van Guanxi. In het busstation zijn we nog op ons gemak. We hebben in Hanoi een plan afgeprint met instructies voor de taxichauffeur. Die zelfverzekerde grijns verdwijnt al snel van ons gezicht wanneer we ontdekken dat Yirka het papier ergens is kwijtgespeeld. Dat begint hier al goed. We proberen het zonder stadsplan uit te leggen maardat blijkt gemakkelijker gezegd dan gedaan.Ik moet toegeven, ze doen echt hun best om je te helpen maar daar schiet je niet veel mee op. We druipen dan maar af op zoek naar een internet-cafe om het plan opnieuw af te drukken. Een uur later duwen we het papier met de aanwijzingen onder hun neus. Aan hun gezichtsuitdrukking te zien hebben ze nog nooit een stadsplan bekeken. Na heel veel vieren en vijven vinden we uiteindelijk iemand die het adres kent.

In de hostel ruilen we 1 van onze boeken meteen in voor eenLonely Planet. Het is gewoon niet te doen om door China te reizen zonder hulp van de 'reizigersbijbel'. Alle plaatsnamen en adressen staan er vertaald in Chinese tekens. Gewoon aanwijzen en klaar is Chinees (flauw, ik weet het wel).

Vanuit Nanning bezoeken we de Detian watervallen, de 4de grootste ter wereld die zich in grensgebied bevinden. Het is een Chinese tour, ook de gids en dus weinig informatief. Het is vast een grappige gozer want iedereen ligt constant in een deuk. Er zijn maar 2 partypoopers op de hele busdie het niet begrijpen en maar wat zitten te scheelogen.Desondanks vinden ze ons geweldig want we worden weer de hele dag op de foto gevraagd. Eerst met de hele groep, dan met iedereen apart (pff het leven van een model is vermoeiend). Als wederdienst voor al ons geposeer, tonenze ons tijdens het middagmaal hoe je met stokjes eet en leren ze ons de uitspraak van een paar basiszinnetjes.

Het Chinees is op dit moment voor ons als, wel Chinees. We kunnen er maar weinig uit opmaken,en zij verstaan geen woord van wat wij zeggen. Zelfs met gebarentaal kunnen we ons niet altijd behelpen. Zo maken ze om getallen uit te beeldeneen hele reeks bewegingen met hun vingers: een volle hand opsteken en 1 vinger van je andere hand is bijvoorbeeld niet 6 zoals bij ons, maar 15. Zes is het rock 'n roll gebaar dat je vaak op concerten ziet (pink en duim uitsteken en de rest van je vingers tegen je handpalmhouden). Ik zorg gewoon dat ik zoveel mogelijk briefjes van 1 Yuan heb en wanneer ik moet betalen en ze beginnen met hun gebaren, geef ik ze gewoon briefjes van 1 tot dat ze stop zeggen. Niet ideaal, maar tot we hun gebarentaal ontcijferd hebben, werkt het wel.

Hun schrift leren begrijpen zal nog een pak moeilijker worden. Ze hebben zo een5000 verschillende gangbaretekens die ofwel een betekenis uitbeelden (origineel was het Chinese schrift pictografisch: het woord berg werd geschreven door de tekening van een berg) ofwel een klank. Een woord bestaat bijna altijd uit minstens 2 tekens: een hoofdteken en een klankteken. Dit klankteken bepaalt de uitspraak van het woord en verandert de betekenis van het hoofdteken. Denk dus niet dat het voldoende is een paar hoofdtekens te memoriseren: eenzelfde teken kaneen tientalverschillende betekenissen hebben, afhankelijk van de andere tekens waarmee het gecombineerd wordt. Om het nog wat ingewikkelder te maken heb je ook nog een traditioneel en vereenvoudigd schrift. Omdat het behoorlijk arbeidsintensief is de traditionele tekensneer te schrijven (sommige symbolen hebben meer dan 10 aparte streepjes), hebben ze een vereenvoudigde versie uitgevonden met minder streepjes. De tekens worden door elkaar gebruikt, dus vergelijken wat er op de borden staat met de LP (die in het vereenvoudigd schrift is), helpt ons ook niet altijd vooruit.

Ze hebben wel het Pinyin uitgevonden; een vertaling van de Chinese tekens naar ons schrift. Dit maakt het voor ons gemakkelijker om bepaalde woorden te herkennen en onthouden, maar toch biedt het geen volledige oplossing voor ons communicatieprobleem. Meer dan 30% van de Chinezen beheerst het Pinyin niet eens. We moeten dus gemiddeld 3 Chinezen afgaan voor we iemand vinden die onze zorgvuldig voorbereide briefjes met instructies kan lezen.

De briefjes aan hen voorlezen is voorlopig nog onbegonnen werk. Hoe je een woord uitspreekt bepaalt de betekenis ervan (het geschreven woord 'ma' kan mama betekenen of paard, afhankelijk van de klemtoon die je legt). Wanneer we toch een poging wagen, staan we gewoon compleet voor idioot.

Andersom is dit trouwens ook het geval. De borden die in het Engels vertaald staan, zijn op z'n zachtst gezegd nogal verwarrend. Het is zo letterlijk vertaald dat het vaakronduit hilarisch is. We worden misschien niet wijzer van hun 'Chinglish', maar het is wel grappig (zie foto's).

Een ding is wel overduidelijk: reizen zal hier niet makkelijk worden!

HOSTEL: Nanning city hostel

BOEK: A consice Chinese-English dictionary for lovers - Guo Xiaolu