Tijdens ons verblijf in Cambodja en Vietnam hebben we al verschillende keren luxe nachtbussen zien voorbij rijden waarin je een bed hebt in plaats van een stoel die je maar een beetje achteruit kan laten zakken. Om een of andere reden hebben we er altijd net naast gegrepen, maar in Nha Trang gaat onze wens eindelijk in vervulling. De reis naar Hoi An zal 12 uur duren en we kijken er naar uit om om deze te spenderen in een degelijke slaapbus.

Eerst moeten we nog afscheid nemen van Noelle, die het 14 dagen met ons heeft uitgehouden en zo dus officieel het record van Gareth breekt. Tschus halbi fufi, we zullen je missen!

Netvoor ons vertrekbegint het te stort regenen dus wanneer de bus arriveert haasten we ons om er als eerste op te zitten. Geen goede zet zo blijkt want we worden helemaal naar achteren geleid naar de bovenste 3 bedden vlak naast de WC. Ik heb zo een donkerbruin vermoeden dat dit niet de beste plek is. De meeste andere bedden staan afzonderlijk van elkaar en lijken iets breder te zijn. De bus is volzet dus in het derde bed waarvan ik dacht dat het het mijne was, komt ook nog iemand te liggen waardoor ik in het middelste 'bed' terecht kom, tussen Yirka en een Australier in. Alle anderen hebben een soort omhulsel waar ze hun benen in kwijt kunnen, behalve ik natuurlijk. Ik heb een opening waar mijn benen half over uit steken. In het begin is het allemaal nog wel grappig. We horen de kerel onder ons klagen: 'leuk, ik heb betaald voor een bed en ik krijg een matje op de grond.' Het is leuk te weten dat je toch niet de enige bent met een rotplek.

Wanneer de eerste (van vele) het toilet gebruikt, wordt het duidelijk dat deze toch niet optimaal werkt. De stank is niet te harden en al snel ligt iedereen in het achterste gedeelte te kokhalzen. We binden de deur toe met een touwtje en hangen een papier met 'out of order' op de deur. Blijkbaar hebben Vietnamezen een blaas ter grootte van een pindanoot want het zijn steeds dezelfde die blijven terugkomen. Ze weten de deur terug te openen, maar na gebruikterug sluiten is blijkbaar te moeilijk.

Ondertussen gaat het op mijn plekje van kwaad naar erger. Ik kan me amper bewegen en heb geen steunpunt voor mijn voeten, dus telkens de bus in een put rijdt, zak ik iets verderweg in de opening waaronder andere mensen liggen te slapen. Volgens mij bevinden we ons op een baan die nog niet hersteld is na de bombardementen door Amerika want ik moet constant terug naar boven schuiven om niet in de opening te belanden. Soms is het zo erg dat het lijkt alsof de bus temidden van de velden rijdt. In het midden van de nacht wordt ik een paar keer een halve meter de lucht in gekatapulteerd omdat de bus over een grote bult knalt. Ik kom met een smak neer en moet me vastgrijpen waar ik kan om geen verdieping lager te eindigen. Wanneer ik terug op mijn plek lig, begeeft de berg valiezen het, die achter ons bed liggen opgestapeld, waardoor ik wordt bedolven onder de tassen. Deze busrit komt net niet in de top 10 beste busritten ooit!

Wanneer we ingechecked zijn in ons hotel, val ik half gebroken in slaap. Ik denk dat ik echt te oud ben voor deze onzin. Ik wou dat we het vliegtuig hadden genomen.