We gaanvan het ene uiterste naar het andere: waar je in Saigon zelfs op het voetpad overhoop gereden wordt door brommers, is het hier in Mui Neeen pak rustiger! Wanneer we s' avonds aankomen hebben Ralph en de meisjes al een kamer voor ons gereserveerd (vielen Dank).

Omdat het de laatste dagen zijn voor Sylvie terug naar Zwitserland gaat, zijn we overeengekomen om in (iets of wat) luxe af te sluiten. Het hotel staat vlak aan het strand en we hebbeneen eigen kamer (zonder kakkerlakken); er is zelfs elektriciteit!

Mui Ne is eerst en vooral een surfspot: kitesurfen, windsurfen en ja hoor zelfs golfsurfen ishier mogelijk. De volgende morgen sta ik te popelen om op zoek te gaan naar de golven. We huren een brommer om de kust af te rijden totdat we surfers vinden. Na een uur cruisen wordt het duidelijk dat er van golven geen sprake is. Blijkbaar loopt het golfsurfseizoen eind november af en hebben we het net gemist! Ik zal nog een paar maanden geduld moeten hebben. Op de 2e dag wakkert de wind aan en is het duidelijk wat iedereen hier komt doen: kitesurfen. Yirka raakt helemaal gehypnotizeerd door al die kites en wil het ook leren. Misschien in Zuid-Amerika, als we tijd hebben.

We gaan dan maar eens kijken naar het lotusmeer en de reusachtige witte duinen. Het is een uitzicht dat je in Vietnam niet zou verwachten. Ook de rode zandweg ernaartoe lijkt eerder op iets wat je in Australie zou vinden. In de duinen kun je met een quad rijden, of op een struisvogel (waarom is een raadsel), of zandboarden op een stuk plastic. Als je het aangenaam vindt om 3 dagen met zand in elke lichaamsopening rond te lopen is dat laatste zeker een aanrader!

Andere bezienswaardigheden in Mui Nezijn de rode duinen, die een stuk minder spektaculair zijn, en de 'fairy stream': een kloofmet rode en witte zandsteen waardoor een ondiep riviertje stroomt. Het is enorm verfrissend om blootsvoets door het water te kuieren terwijl je rondkijkt naar het bizarre landschap gevormd door moedertje natuur.Twee Vietnamese jongetjes tonen ons de weg. Na 5 minuten houden ze het voor bekeken om naar school te gaan, maar niet vooraleer we hen 100000 dong geven! Sorry knaapjes, maar mensen wijzen op een steen die in het water ligt maakt je nog geen tourgids en 5 minuten met iemand rondwandelen maakt ons nog geen ouders. We sturen de 2 driftkikkers weg met 20000 dong (na Cambodja zijn we een stuk harder geworden). Hopelijk beschadigen ze onze brommers niet!

De rest van de dagen vullen we zoals we dat in Sianouckville deden: met een boek op het strand liggen, pootje baden in de zee, mensen kijken en ETEN.Tot nog toe heeft de Vietnamese keuken me nog niet echt kunnen bekoren, maar in het gezelschap van Sylvie en Noelle kun je gewoon niet anders dan eten! Het duurt niet lang vooraleer we hun gewoonte overnemen om voor- en hoofdgerecht te nemen. Hun eetlust blijft me verbazen! Vooral Noelle en ik lijken op dat vlak enorm op elkaar. Yirka begint zich al een beetje zorgen te maken! Dat is echt niet nodig; onze relatie is puurprofessioneel. Tijdens het eten praten we vaak over onze favoriete gerechten van thuis. Ze zijn erg geinteresseerd in onze frituren en de all-you-can-eat restaurants. We nodigen hen uit om na onze reis Belgie te bezoeken en hen een gastronomische rondleiding te geven, waar ze maar al te graag op ingaan. Na de maaltijd beginnen ze meteen aan een dessert te denken. Tot overmaat van ramp vinden we een ijssalon, wat een nieuwe vaste stek wordt.

Daarna trek ik er met Ralph op uit om het nachtleven te verkennen, dat in Mui Ne jammer genoeg bijna onbestaande (of onvindbaar) is. De eerste avond keren we uit pure miserie al na 3 pinten terug. Onderweg naar het hotel vraagt iemand ons of hij ons een lift op zijn brommer kan aanbieden. Nee, dank je. Of misschien wat drugs? Nee, ik wil niet in de gevangenis belanden! Ah ik weet het, een 17-jarig meisje? Pardon? (een dag uit het leven van een brommertaxichauffeur)

De volgende avond loop ik tijdens een spelletje biljart (de meisjes zijn ijsjes gaan eten) een Canadees meisje (Randy) tegen het lijf (letterlijk). Wanneer ik haar vertel dat ik van Belgie ben springt ze van blijdschap in mijn armen. Omdat ze met haar vriend exact dezelfde route als ons doet maar dan omgekeerd, lijkt het me interessant om nog even verder te praten. Het wordt me al snel duidelijk dat persoonlijke ruimte voor haar een onbekendconcept is. Tijdens ons gesprek beland ik meermaals tussen haar rijkelijk voorziene boezem (een Canadese gewoonte misschien?) waar haar vriend op staat te kijken. Omdat ik weet dat Yirka haar 'ruimte' nodig heeft, zeg ik Randy dat als ze het goed met mij kan vinden, ze zekermet Yirka zal overeen komen. Van zodra Yirka binnenkomt, stormt Randy op haar af en springt rond haar nek. Ze weet totaal niet wat haar overkomt. Ik lach me een breuk wat me al snel een vernietigende Van-Poucke blik oplevert. Randy is het type dat een beetje te nadrukkelijk aanwezig is en het duurt niet lang vooraleer Yirka afhaakt omdat ze zich niet goed voelt worden. Even later stoot Randy me tegen de borst door te zeggen dat skien veel moeilijker is dan snowboarden en dat ik niet weet waarover ik praat. Ik vind het welletjes geweest en alsof afgesproken komt Yirka terug de bar in met koorts (het was nog waar ook dat ze zich niet goed voelde) en heb ik het perfecte excuus om met haar mee te gaan. Randy had ons nog om ons e-mail adres gevraagd; dat ben ik toch wel vergeten geven zeker.

Intussen hebben we ook afscheid genomen van Sylvie die terug naar huis is vertrokken. Omdat Noelle zich een beetje onwennig voelt zonder haar beste vriendin verder te reizen, besluiten we om haar de volgende dag te vergezellen naar Nha Trang.

HOSTEL: Hiep Hoa