Iets wat ons is opgevallen tijdens ons verblijf in China, is dat de ze echte shop-a-holics zijn. De steden lijken 1 groot winkelcentrum. Je kan er het ene uitwandelen en zo het andere binnengaan. De straten rondom deze winkelcentra zijn vergeven van kleinere winkeltjes en op de stoep staan verkopers van talrijke kraampjes hun waren aan te prijzen.

Hoewel ze nog steeds een communistisch land zijn, werd na de dood van Mao zijn propaganda vervangen door de nieuweslogan 'being rich is glorious'. De Chinezen vonden dit beter klinken dan 'no constructionwithout deconstruction'en zijn massaal aan de slag gegaan om dit te verwezelijken. Ze zijn hier zo in opgegaan dat ze 'geluk' gelijk zijn gaan plaatsen aan 'geld'. Er wordt gewoonweg geen onderscheid gemaakt tussen beide zaken.

Met hun welverdiende centjes zijn ze gaan shoppen. De Chinezen (niet de minderheden die in de uithoeken op het platteland wonen) zijn heel begaan met hun uiterlijk, meer nog dan bij ons. Ze zijn geobsedeerd door cremes en andere cosmetica; er zijn hele winkelcentra die onderdak bieden aan niets anders dan parfumeries en schoonheidssalons. Toch is het een hele uitdaging gebleken normale producten te vinden. Deo, bodylotion, douchegel ..., hebben bijna allemaal 'whitening' op de verpakking staan en moeten er voor zorgen dat hun huid zo bleek mogelijk blijft. De flesjes en tubes die dat niet uitdrukkelijk vermelden, durf ik niet te kopen; je weet maar nooit. Nu ik eens een bruin kleurtje heb, wil ik het ook zo lang mogelijk kunnen houden. De Chinezen, en andere Aziaten, denken daar heel anders over; een bruine huid vinden ze lelijk. Bij de minste zon lopen ze rond met parasols, en zelfs bij 30 graden dragen ze handschoenen en kousebroeken.

Maar de meeste aandacht gaat uit naar hun kledij. Ze zijn dol op mode, wat overigens niet automatisch wil zeggen dat ze daarom ook stijl hebben. Je kan hen het best vergelijken met de Spice Girls. Er is Sporty spice die, nogal voor de hand liggend, joggingbroeken en trainingsvesten draagt. Het is een populaire stijl in China. Als je door een winkelstraat loopt, heb je een Adidas winkel, ernaast een Nike winkel, daarnaast terug een Adidas winkel, afgewisseld door misschien eens een Puma winkel, en dan weer een Nike winkel. Verder heb je ook nog Baby spice. De winkels waar zij haar kleren koopt lijken op de speelkamer van een 5-jarige: snoepjeskleuren (met een duidelijke voorkeur voor elke tint roze), kant, bloemenmotiefjes, pompons, parels, glitter, strikjes, strikjes en nog eens strikjes en knuffelberen (tassen met een beresnuit, wanten met een pluchen konijn opgenaaid, mutsen met oortjes,...). De laatste groep zullen we om het netjes te houden maar Posh spice noemen, al zien ze er eerder uit alsof ze het oudste beroep ter wereld beoefenen: laklederen hotpants, blinkende leggings, nep-bonten jasjes, knielaarzen met torenhoge hakken, tijgerprints en dit alles afgewerkt met een overdaad aan gouden studs. We zullen het er maar op houden dat smaken verschillen en stijl iets persoonlijk is. Het maakt toch niet zo veel uit: al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding. De Chinezen zijn geen mooie mensen. Af en toe zie jeiemand knap of stijlvol iemand over straat wandelen, maar bij de overige 1,3 biljoen is de stok hard tekeer gegaan. Heel hard.

Winkelen zit er voor mij dus niet in. Niet alleen zijn demeeste kleren dus ondraagbaar, ze zijn ook nog eens nep (en real girls don't do fake, he Din).Je hebt de duidelijke namaak die verkocht wordt vanop kraampjes op straat. Het is gemaakt in dezelfde stijl als het originele merk en ook wordt het juiste logo en lettertype gebruikt, maar de kwaliteit is zeer slecht en de merknaam is dikwijls fout geschreven (een greep uit het aanbod: Morco Polo, Vars, G-stra, H&C en Dier). Maar je hebt hier ook degelijke namaak. Je ziet amper het verschil. Alles lijkt te kloppen; de kleren worden zelfs verkocht in winkels waar officiele reclame posters hangen. En toch is het nep. De beste manier om het te merken is de prijs. Wanneer de prijs goedkoper is of gelijk aan die bij ons, is het fake. Gegarandeerd. Winkels die het echte werk verkopen, rekenen meer dan het dubbele voor kledij van bij ons. Dit is zelfs het geval voor voedselwaren in de supermarkt. De nep m&m's (die er volledig hetzelfde uitzien, maar anders smaken) liggen voor 4 Yuan aan de kassa; de echte liggen achter slot en grendel te koop voor 20 Yuan.