We zijn hier natuurlijk vooral om de Angkor tempels te bezoeken. Je kan dit georganiseerd doen door een tourbus met gids te boeken, of door een tuk-tuk met chauffeur te reserveren, maar we kiezen er voor een fiets te huren en de boel op eigen houtje te gaan verkennen. We missen hierdoor de vast heel interessante uitleg van een gids over de gloriedagen van Cambodja, maar we hebben geen zin om de tempels volgens een voorafbepaald schema te bezoeken.

We huren de fiets voor 2 dagen. Op de eerste dag volgen we de rivier de stad uit, langs paaldorpen en rijstvelden. Op de terugweg passeren we toevallig al de inkom naar de tempels. Christophe wil morgen graag op tijd zijn voor de zonsopgang, dus het lijkt ons verstandig eens na te vragen of we zo vroeg al ticketjes kunnen kopen. Het meisje aan het loket vertelt ons fluisterend, alsof het een geheim is, dat we met een ticket voor morgen, vandaag vanaf 5 uur reeds binnen kunnen. We bedanken haar voor de tip en gaan nog even iets eten, om rond 5 uur terug te keren. Wat we dan te zien krijgen is ongelofelijk.

Blijkbaar was het helemaal geen geheim: er staan honderden mensen te wachten om binnen te mogen. Wanneer de klok 5 uur slaat begint de race naar de tempels om het beste plekje voor zonsondergang te bemachtigen. Scooters, busjes en tuk-tuks snorren ons voorbij. Het lijkt geen eerlijke race te worden, maar toch zijn wij de winnaars. In hun haast scheuren ze voorbij het mooiste zicht van allemaal. Het moment waarop je van de hoofdweg de afslag neemt naar de weg die rondom Angkor Wat loopt, is onbeschrijfelijk. De buitenste muur rondom de tempel reflecteert in de metersbrede gracht, van waarop mist omhoog rijst en overal rondom je zijn tropische bossen. Denk de asfaltweg weg en je krijgt het gevoel dat je net een verloren gewaande wereld hebt ontdekt, jammer genoeg tegelijkertijd met zo'n duizend andere mensen. Het zal er in de toekomst niet beter op worden. Er komen steeds meer mensen bij op onze planeet en steeds meer mensen kunnen zich veroorloven ver te reizen, maar er komen geen nieuwe bouwwerken van dit kaliber bij.

Tussen de mensenmassa vinden we toevallig nog de Duitse jongen terug die we eerder al in Krabi hadden ontmoet. Samen met hem en de Deense meisjes waarmee hij verder reist, gaan we 's avonds uit eten. In tegenstelling tot andere backpackers hebben wij nog geen enkele keer van een kraampje gegeten in Azie (buiten wat ongepeld fruit). Meestal wordt het eten niet echt op een smakelijke manier uitgestald. Paarse biefstukken die zonder koeling op een houten plank liggen, terwijl het buiten 30 graden is, doen me niet meteen honger krijgen. Maar hier is het anders: vlees en vis liggen in bakken ijs en er wordt gekookt met water uit Sipwell's. In plaats van vuile plastieken tuinstoelen en uitklaptafeltjes, eet je aan een echte tafel met tafellaken en zit je op normale stoelen (meestal versierd met strikjes). Het is fancy low cost dining.

De volgende ochtend vroeg uit de veren om samen met dezelfde mensenmassa te kijken hoe de zon opkomt. Het tempelcomplex bestaat niet alleen uit Angkor Wat, maar ook nog uit een hele verzameling andere tempels; de ene al indrukwekkender dan de andere. We hebben onze picknick lunch meegenomen die we op een afgelegen plekje tussen de aapjes opeten, de ene al wat vriendelijker dan de andere. Er zijn toeristen die deze aapjes blikjes cola en snoepjes geven zodat ze een grappige foto kunnen maken. Even essentieel als een foto van Angkor Wat bij zonsopgang lijkt een foto van een aapje dat aan een ijsje zit te lekken. Deze mensen verdienen aangevallen te worden door een schuimbekkende aap, aggressief van de 'sugar-rush'.

HOSTEL: The Siem Reap hostel