We moeten vanuit Chiang Mai terug via Bangkok om in Cambodja te geraken. We twijfelen even er nog enkele dagen te blijven omdat we de laatste keer dat we er waren niet verder zijn geraakt dan het paleis, maar dan bedenken we ons dat we in Cambodja, Vietnam, China en Japan waarschijnlijknog genoegtempels zullen zien, wat ons doet besluiten onmiddelijk door te reizen.

We gaan deze keer de grens over met de bus. Een land via de luchthaven binnenkomen is heel gemakkelijk: je geeft aan het loketje gewoon de papieren af die ze je tijdens de vlucht al hebbenlaten invullen en je krijgt een stempel. Dan jebaggage door de scanner laten gaan en dat is het zowat. Via land de grens over is blijkbaar veel moeilijker; iets waar we tot nu toe nog niet hadden bij stil gestaan omdat je binnen Europa zo vlot van het ene naar het andere land kan reizen. We krijgen staffe verhalen te horen hoe gevaarlijk de grensovergang Thailand - Cambodja welis en iedereen waarschuwt ons goed op te passen. Het valt al bij al nog mee. De mensen die deze verhalen hebben verspreid, zijn vast nog nooit in Indonesie geweest. Daar hebben we veel ergere dingen gezien en meegemaakt.

De reis tot aan de grens verloopt vlot (we hebben eindelijk een degelijke bus waarop we niet berooft worden) tot we weer aan een louch kantoortje afgezet worden. Wanneer ze ons ticket vragen, trekken ze meteen een bezorgd gezicht. Oei, jullie hebben de lokale bus tot in Siem Reap geboekt, delen ze mee, die is niet comfortabel doet er 5 uur over waardoor jullie pas 's nachts in Siem Reap zullen aankomen. Ik ben er nochtans zeker van dat we betaald hebben voor de luxe mini-bus die er maar 2 uur over doet. Geen probleem, zeggen ze met een glimlach tot ver achter hun oren, we kunnen bijbetalen en dan mogen we alsnogop de mini-bus. Hier gaan we weer!

We proberen ons visum zelf geregeld te krijgen, maar de grensovergang is te chaotisch: een zandvlakte volgebouwd met uit afval opgetrokken kraampjes uitgebaat door vrouwen die je iets willen aansmeren, loslopende kippen, spelende kinderen die nodig in bad moeten, gemeenuitziende mannen die je allemaal willen 'helpen', maar dan de verkeerde kant uitsturen. We zien ons geen andere keuze dan met de gids van het kantoortje mee de grens over te gaan. We betalen 60 Euro voor ons visum, dat er normaal maar 20 kost.

Ondertussen word ik nog uitgemaakt voor kapitalist door een Belg die mee met ons de grens over gaat omdat ik moeilijk doe over het betalen van die extra 40 Euro. Wij hebben zo veel en zij zo weinig, zegt hij, en dan stelt hij nog voor om onze afzetters een pint bier te trakteren om mijn excuses aan te bieden. Ik ben geen kapitalist (ik ben waarschijnlijk een van de laaste Belgen die nog steeds gelooft in ons sociaal systeem); ik word gewoon niet graag bedrogen. Denkt hij nu echt dat onze centen naar de arme kindjes gaan? Deze mensen zijn niet arm. Er stoppen hier zo'n 10 mini-busjes per dag, met elk ongeveer 10 mensen aan boord, die bijna allemaal 40 Euro te veel betalen. Reken zelf maar eens uit wat zij op een dag verdienen. Hij is trouwens een grote hypokriet. Na getrouwd geweest te zijn met een Thaise en een Filipijnse is hij in Cambodja op zoek naar gewillige bruid nummer 3. Hij nodigt ons nog uit om 's avond iets met hem te gaan eten. We zijn niet komen opdagen.

Eenmaal de grens over blijft onze gids aandringen bij te betalen voor het mini-busje. Het kan me niet schelen dat we 5 uur in de brandende zon moeten wachten op een gammele lokale bus; ik betaal niet nog eens extra. Hij schakelt zelfs onze medepassagiers, die wel al bijbetaald hebben, in: hun busje vertrekt pas wanneer wij betalen. Aan hen dus om ons te overtuigen. Na een klein uurtje geeft onze gids het op en laat hij ons op het busje. Eindelijk trekken we aan het langste eind. Score: Azie 257 - Christophe en Yirka 1.

HOSTEL: The Siem Reap hostel

MUZIEK: Who's fooling who - Mighty mighty bosstones