Normaal was het plan geweest na Koh Samui met de nachttrein tot in Chiangmai te reizen en Bangkok erna te bezoeken, maar omdat we niet zeker wisten of de treinen wel zouden rijden (door de overstromingen), hebben we maar een vlucht geboekt via Bangkok.

Het was heel moeilijk om uit te zoeken of we nu wel of niet konden verder reizen tot in het noorden. De internationale zenders zoals BBC en CNN tonen apocalyptische beelden en waarschuwen reizigers niet naar Bangkok te gaan, terwijl de lokale media melden dat alles onder controle is en de luchthaven alsook de meeste hotels en toeristische attracties gewoon open zijn.

Wanneer we rondwandelen in Krung Thep Mahanakhon Amon Rattanakosin Mahinthara Ayuthaya Mahadilok Phop Noppharat Ratchathani Burirom Udomratchaniwet Mahasathan Amon Piman Awatan Sathit Sakkathattiya Witsanukam Prasit aka The Big Mango aka Bangkok zien we op het eerste zicht niks dat op overstromingen lijkt. Meer nog de lucht is helder blauw (een zeldzaamheid blijkbaar in Bangkok) en het contrast met de chaos die we zien op TV en in de krant kan niet groter zijn. Het is hier rustig. Niet wat je van een miljoenenstad verwacht. Kao Shan Road ligt er verlaten bij. We zijn bijna de enigen wanneer we het 'Grand palace' bezoeken. Volgens Pieter is dit niet het Bangkok dat hij kent.

Het paleis zelf is prachtig en we zijn blij er te kunnen rondkuieren zonder de gebruikelijke hordes touristen. Dankzij de zon schitteren de gouden koepels en de donkere kleuren steken fel af tegen de lichtblauwe lucht. We moeten weer een sarong om (ik wil nog even melden dat Christophe de keuze had tussen een effen zwart exemplaar en een met olifantjes en dat hij dus zelf voor het laatste heeft gekozen), die deze keer verschrikkelijk jeukt. Volgens mij worden die dingen nooit gewassen.

Er worden nog een hele reeks andere tempels aangeraden, maar daar hebben we geen zin in. We moeten later na Chiang Mai terug langs Bangkok passeren, dus we zien dan wel.

We zijn nieuwsgierig naar de overstromingen. Die beelden die we gezien hebben moeten toch ergens van afkomstig zijn? Het is misschien niet geheel politiek correct, maar we besluiten de ramptoerist te gaan uithangen.

We vragen een tuk tuk (brommer met een karretje achter) ons naar de overstromingen te brengen. Hij zet ons af bij de Chao Phraya rivier die dwars door de stad loopt. We zien dat het peil alarmerend hoog staat (2,5 meter hoger dan normaal), maar geen overstromingen. Al gauw blijkt dat hij ons hier gebracht heeft om ons een boottocht aan te smeren. We hebben toch niets anders te doen en een tochtje over het water lijkt ons bij deze hitte een beter alternatief dan door een spookstad te slenteren. We varen naar een kleine vissersgemeenschap. Wanneer we achter ons kijken zien we witte wolkenkrabbers waar miljoenendeals worden gesloten en voor ons uit staan paaldorpen (alhoewel we de palen niet zien; het water staat zo hoog dat de huisjes lijken te drijven op het oppervlak) waar ze nog leven zoals vele jaren geleden. Begin 21e eeuw aan de ene kant, begin 20e eeuw (met GSM's en coca-cola reclame) aan de andere. We vragen ons af of de vissers die we passeren ooit iets vangen. De rivier is bruin en stinkt en drijft vol afval: van verroestte vaten tot hele vuilniszakken. Wanneer we halt houden bij een sluis zien we tot onze verbazing de ene na de andere reuzenvis uit het water gehaald worden.

Terug aan wal wil Pieter graag een van de markten bezoeken net buiten het centrum. Het moment dat we het toeristische centrum uitrijden verandert alles. Van geen levende ziel te bespeuren naar krioelende mensenmassa; van autoloze 4-vaksbanen naar files; van volgeladen supermarkten naar supermarkten met lege schappen (hier vind je nog enkel rode bietensapjes en andere voedselwaren die niemand wil, zelfs in tijden van nood niet). De zandzakjes liggen metershoog gestapeld en elke leurder verkoopt nu ipv sarongs en armbandjes, rubberen bootjes, gummilaarzen en zwemvesten. Je kan zelfs een motor laten installeren op je rubberbootje bij de plaatselijke garage. Achter de hoek staat het water kniehoog. Ook de blauwe lucht is verdwenen. Het is alsof de autoriteiten de zon hebben gevraagd te schijnen boven het toeristische gedeelte zodat het letterlijk lijkt of er daar geen vuiltje aan de lucht is. We praten later nog met een Britse die les geeft in Bangkok. Ze is 6 weken met verlof gezet omdat de kinderen waaraan ze les geeft, zijn moeten wegvluchten naar kampen omdat hun huizen volledig zijn ondergelopen. De overheid heeft ervoor gekozen het teveel aan water te laten weglopen in de armere wijken om het toeristisch centrum te beschermen. Diegenen die al weinig hadden, hebben nu dus nog minder zodat mensen als wij onbezorgd van onze vakantie kunnen genieten. Ik krijg hier geen goed gevoel bij.

HOSTEL: Niras Bankoc