Klaar voor vertrek laten we, met een beetje spijt in het hart, onze hostel achter. We nemen echter een souvenir met ons mee: Pieter,een jonge Amsterdammer die al meerdere keren in Bangkok is geweest en ons er kan rondleiden.

We nemen de ferry en anderhalf uur later springen we (zonder een kotsmisselijke yirka dit keer) op de bus naar Suratanni. Daar aangekomen moeten we 2 uur wachten in een vies kantoor/restaurant vooraleer we overstappen op de nachtbus naar Bangkok. Ondertussen eten we daar de goorste pad tai tot nog toe, terwijl we een jackass-DVD bekijken (een smakelijke combinatie).

Dan gebeurt er iets vreemds: enkel wij drieen moeten naar een andere plek waar onze bus ons zal opwachten. Omdat er nog zeker 10 anderen zitten te wachten met dezelfde bestemming vinden we dit op z'n minst verdacht. Wanner we om uitleg vragen, zeggen ze dat wij bij een andere busmaatschappij geboekt hebben en gooien onze rugzakken in het busje zodat we geen andere keus hebben dan te volgen. We worden aan de andere kant van de stad gedropt bij een kantoor dat er nog vuiler uitziet dan het vorige krot. De vrouw daar bekijkt ons als een stuk afval en verzekert ons dat de bus er over 1 uur zal zijn. Dat er nog 3 Colombianen zitten te wachten is onze enige geruststelling.

Wanneer we na 2 uur vragen waar ons vervoer blijft, krijgen we zelfs geen antwoord meer! We staan letterlijk klaar om ergens een hostel te gaan zoeken, als er een super de luxe slaapbus voor onze neus stopt. We kunnen onze ogen nauwelijks geloven! Binnen in de bus comfortabele zetels met kussens en dekentjes, flatsceen...En dat voor slechts 6 personen! We gaan allemaal languit liggen, genieten van een goeie film en vallen al vroeg in slaap. Nog even meen ik dat de bus stopt en de bagageruimte open- en dichtgaat, maar omdat we meteen terug vertrekken sta ik er niet verder bij stil.

De volgende morgen gaan de lichten aan en nog geen minuut later stoppen we in het centrum van Bangkok. Nog slaperig rapen we onze spullen bijeen, terwijl ze ons al opjagen om de bus te verlaten (we zeggen nog tegen elkaar dat ze ons maar wat vroeger hadden moeten wakker maken). Buiten zijn alle rugzakken al uitgeladen en binnen de tijd dat iedereen zijn rugzak neemt en een goeie prijs onderhandelt met een taxichauffeur, is de bus allang verdwenen.

Nadat de taxi er zonder ons vandoor gaat omdat hij een nieuwe bus vol potentiele slachtoffers ziet voorbijrijden, besluiten we maar om te voet naar het hostel te gaan. Bij het inchecken daar worden we getrakteerd op de shock van ons leven. Wanneer Yirka haar portefeuille opent om te betalen ontdekt ze dat zowel haar kredietkaart als de mijne vervangen zijn door waardeloze kaarten in dezelfde kleuren als onze kredietkaarten!

Het cash geld hebben ze laten zitten zodat we de diefstal niet meteen zouden ontdekken. Bij de Nederlander is 5000 Baht (=125 Euro) verdwenen. De volgende 45 minuten gaan razendsnel. We legen de receptionist onze situatie uit en vragen of we card-stop mogen bellen.Helaas van hieruit kan je enkel lokale gesprekken voeren. Dus neemt Yirka de laptop van die kerel maar in beslag en schrijft het bedag van mijn kredietkaart over naar haar zichtrekening. Daarna op zoek naar een betaaltelefoon, maar met munten lukt het niet en belkaarten blijken ze hier nergens te verkopen. Onderweg geeft een barmhartige Samaritaan ons zijn GSM. Daar staat dan weer niet voldoende belwaarde op. Ten einde raad lopen we terug naar het hostel, waar de receptionist ons de gouden tip van de dag geeft: je kan ook je kredietkaart gebruiken om te bellen. Probeer dan maar eens kalm te blijven! In een laatste wanhoopspoging gaan we op zoek naar een hotel. Na een kwartier lopen inden we er uiteindelijk een, waar jammer genoeg droopy himself achter de receptie staat. Hij moet het blijkbaar even met zijn ingebeelde collega's overleggen vooraleer hij ons laat bellen. Card-stop is zo vriendelijk om ons 10 minuten on hold te laten hangen (het is niet dringend hoor). Na het gesprek rekent droopy ons er schaamteloos 30 Euro voor aan, wat overeenkomt met alles dat we nog hebben! We zeggen dat hij een dief is en dat we dankzij hem zelfs geen eten meer kunnen kopen. Hij bedankt ons uitvoerig en wenst ons nog een prettige dag verder. Wij wensen hem vooral kramp in zijn ballen toe (sorry voor het taalgebruik maar t'is toch waar zeker)!

Nu kunnen we enkel afwachten en hopen dat ze niets hebben kunnen afhalen. We waren er gelukkig vlug bij en het is nog steeds maar 6 uur s'morgens. Met die gangsters weet je het natuurlijk nooit! Terug in onze hostel proberen we een manier te bedenken hoe ze het geflikt hebben. Yirka's handtas stond op de grond en die had ze rond haar been vastgebonden. Er moet dus iemand onder de zetel ervoor gekropen zijn om de kaarten op zijn gemakje te verwisselen. Bij de Nederlander was het helemaal absurd. Hij had zijn hand door het handvat op zijn rugzak liggen en toch zijn ze er in geslaagd de portefeuille eruit te halen, het geld te nemen en de rest terug te steken! We ontdekken ook dat ze onze backpacks doorzocht hebben. Dus toen ik de bus hoorde stoppen is er waarschijnlijk iemand in het bagageruim gekropen op zoek naar geld of andere waardevolle dingen. Bij ons hebben ze enkel vuile kleren gevonden en ontbreekt er niets.

Om onze gedachten te verzetten bekijken we een komedie, gevolgd door een dutje. Daarna wandelen we wat door de stad langs de vele rommelmarktjes, maar mij kan het allemaal weinig boeien vandaag. Ik laat Yirka en Pieter dus maar achter bij een andere Hollander (wat gesjellig nou) en besluit om een boek te gaan lezen. Ondertussen loopt Yirka de Colombianen die bij ons op de bus zaten nog tegen het lijf. Zij zijn ook beroofd! Een magere troost. Ik had me onze komst naar Bangkok toch net iets anders voorgesteld! Laat dit verhaal een waarschuwing zijn voor iedereen die het leest!

HOSTEL: Niras Bankoc