Via Lake Tekapo en Kaikoura terug naar Christchurch. Mooi, mooi, mooi; weeral. In Kaikoura wilden we graag de boot op, op zoek naar dolfijnen en walvissen (en misschien ook albatrossen), maar door het slechte weer varen ze niet uit.

Het is tijd om de El Cheapo terug in te leveren, en we schamen ons een beetje voor de staat waarin ze zich bevindt: omdat we onze snowboards gewoon op de zetels vervoerd hebben, is het interieur volledig beschadigd; ik ben het niet gewend een koffer te hebben, dus heb (maar) 1 keer tijdens het parkeren de gevel van een huis geraakt; we zijn over een paar grindwegen gereden en hebben vast de vering geraakt, waardoor we haar niet meer El Cheapo maar El Squeako noemen en we hebben een bloemkool een week laten liggen rotten op de achterbank waardoor de hele auto stinkt. Ik denk dat ze klaar is om op pensioen te gaan.

In Christchurch zelf wandelen we nog wat rond om de schade van de aardbeving van februari te bekijken. We hadden hier wel dingen over gezien op het nieuws, maar we hadden niet gedacht dat schade zo omvangrijk zou zijn. Het gehele centrum, ongeveer een vierkante km, staat afgezet met dranghekken en moet volledig worden afgebroken. De zone is verboden toegang en wordt 24 op 24 bewaakt door het leger. Rondom het centrum zijn de gevolgen ook nog duidelijk zichtbaar. Op de stoep voor de huizen of op hun gevels zijn groene of rode markeringen aangebracht, De huizen met rode markeringen zijn volledig verlaten. De straten zitten vol scheuren en overal ligt samengeveegd puin. Het verbaasd ons dat alles hier er uitziet alsof de aardbeving nog maar enkele weken geleden gebeurd is. Er zijn 700 miljoen aan schadeclaims ingediend en in het fonds zit zo'n 30 miljoen. De verzekeringsmaatschappijen krijgen de claims niet verwerkt en daarom blijft alles hier liggen en verloopt de heropbouw moeilijk.

De rest van onze tijd hier spenderen we aan een beetje was doen, de blog bijwerken (ja, we zijn de laatste weken lui en slordig geweest), en wat dingen regelen voor India. Blijkt ons visum niet in orde te zijn. Ik had wel een lijst ingevuld op de website van de Indische ambasade, maar blijkbaar is dit niet voldoende. We hadden in Brussel ook nog een soort zegel voor in ons paspoort moeten gaan halen, als ik het goed begrijp. Oeps foutje.

We kunnen dit zegel hier ook nog regelen, maar dan moeten we terug naar Auckland en dan missen we onze vlucht. Omdat we bij het toekomen in NZ verplicht waren geweest een retour ticket te boeken (zonder bewijs dat je het land ook terug gaat verlaten, mag je met een toeristenvisum NZ niet in), ligt onze datum dus vast.

Gelukkig kunnen we tot 48 uur voor vertrek ons ticket nog omboeken (dezelfde datum, andere bestemming). We zijn 52 uur voor vertrek wanneer we dit te weten komen; geen tijd te verliezen dus. We kunnen kiezen tussen Thailand en Indonesie. Omdat Thailand al op onze lijst staat, maar dan later op het jaar, kiezen we voor Indonesie.

Christophe vindt het niet zo erg dat we India zullen missen, maar Nepal had hij wel graag gedaan. Misschien dat we dit nog kunnen doen vanuit China? Ik heb een beetje gemengde gevoelens hierbij. Ik denk dat India een bestemming is die ons overdonderd zou hebben, vooral omdat we er zo weinig van verwachtten. Maar ja, Indonesie is ook zo slecht nog niet he...

HOSTEL: Old country house

MUZIEK: Bruno Mars - Count on me