Vandaag in de omgeving van Rotorua gaan sledgen. Nieuw Zeeland heeft een duizelingwekkend groot aanbod in avontuurlijke attracties: skydive, raften, canyon swing, bungee (de hoogste ter wereld: 136 m), jetboating en dus ook sledgen. Dit is een soort van bodyboarding in een rivier waar je normaal op zou gaan raften.

We krijgen te horen dat we de enigen zijn die ochtend en dat de coaches op oefensessie gaan en we gewoon met hen meemoeten. Dit betekent dat we met 3 coaches, Christophe en ik zijn (normaal is de ratio 1 op 8 sledgers). Achteraf gezien nog een geluk want het ging er ruig aan toe. We krijgen eerst een kleine briefing met wat je allemaal niet mag doen: niet zo zwemmen want dan wordt je meegesleurd, niet die richting uit want dan kan je te pletter slaan tegen de rotsen, niet verkeerd op je sledge liggen of je kan je schouders breken,... . Eigenlijk mag je alleen maar met je voeten peddelen in de richting die zij je aanwijzen.

We leren nog enkele 'rollen' die je moet doen, moest het fout lopen en met een heel bang hartje zetten we koers richting de rivier. We dachten afgezet te worden aan een soort van platform van waarop we rustig de rivier in zouden kunnen, maar in plaats daarvan moeten we vanop een paar rotsen naast een waterval van 7 meter het koude water inspringen. Nog maar eens: zo blij dat we met 3 coaches voor ons 2 waren. De stroming is sterk en mijn coach moet mij bijna de hele tijd overal naartoe duwen en trekken. Ik mag peddelen zo hard ik wil, de juiste richting uitgaan lukt niet. Toch slaag ik erin de eerste golf perfect te nemen zonder overkop te gaan. Christophe mist de golven volledig, maar het lukt hem wel om de laatste golf terug stroomopwaarts te peddelen (emotieloos en gefocused op zijn doel zoals alleen Christophe dat kan).

's Middags op ons gemakje naar een slaperig stadje dat tijdens de opnames van de Lord of the Ring films gebruikt werd als set voor Hobbiton. Het is ongelofelijk hoe hard die film hier nog leeft. In elke hostel krijgen we de films te zien (het komt al een beetje onze strot uit)en elk gehucht dat we passeren biedt wel tours aan naar 1 of andere plaats die in de film te zien is. Het dorp waar we ons nu bevinden was vroeger vast vergelijkbaar met de Hellestraat ofzo, nu zijn er meer cafe's, hotels en souvenierwinkeltjes dan huizen. De namen hiervan verwijzen allemaal naar dingen uit de boeken en films.

Voor ons liever geen LOTR gerelateerde dingen meer en verder naar Coromandel. Eenmaal toegekomen zien we een bord staan: welkom in Narnia; tours beschikbaar.

Coromandel is een schiereiland vol mooie stranden (waaronder Hot Water Beach waar je na het graven van een put in het zand, in heet water kan baden; heeft weer iets te maken met de vulkanische activiteit). Omdat we de voorbije weken al zoveel mooie stranden hebben gezien, is het moeilijk enthousiast te blijven. Het is de eerste keer dat we het 'been there, done that' gevoel hebben en ermee gepaard komt ook de heimwee. Gelukkig zijn de hostels hier in NZ enorm huiselijk en gezellig en zijn ook de meeste mensen die we ontmoeten heel vriendelijk (groot verschil met Australie).

Erna keren we terug naar ons beginpunt in Auckland omdat hier vanavond de wereldbeker rugby van start gaat. De openingsceremonie missen we grandioos (we dachten dat die om 7 uur begon, maar was eigenlijk al om 4 uur) ook al kunnen we zonder file vlotjes de stad in rijden. We hadden het enorm druk op de baan verwacht, maar we passeren amper auto's. Op de radio horen we dat blijkbaar iedereen met het openbaar vervoer naar de stad probeert af te zakken. Iets waar ze duidelijk niet op voorzien waren want honderden reizigers blijken niet verder dan de buitenwijken van de stad te geraken. Op de radio doen ze een oproep aan de mensen met een auto om gestrande reizigers mee te voeren. Wanneer we de eerste bushalte passeren zien we een kleine 100-tal mensen staan en besluiten we wijselijk gewoon door te rijden.

De openingsceremonie was naar het schijnt prachtig; een haka van 400 man (een soort Maori strijddans, moet je maar eens opzoeken), dus wanneer de Fransen waarmee we vanavond op stap zouden gaan ook het vuurwerk willen overslaan, trekken Cristophe en Ik alleen verder naar Mount Eden om naar het vuurwerk te kijken. Echt alleen zijn we niet wanneer we arriveren. Een paar duizend mensen bleken hetzelfde idee als ons gehad te hebben. Het vuurwerk wordt vanop 6 verschillende locaties in de stad afgestoken en vanop onze berg hebben we een prachtig overzicht.

Erna afgezakt naar een Belgisch cafe waar dan ook die Fransen bleken te zitten. Iedereen is hier gek op onze bieren. Waar je in australie al naar een speciaalzaak moest, verkopen de meeste bars en supermarketen hier Hoegaarden, Leffe, Duvel, Chimay en zelfs Chouffe en Karmeliet. Moet ik nog vertellen dat Christophe die avond lichtjes beschonken naar huis is gegaan?

HOSTEL: Bamber house

MUZIEK: The Slackers - Wanted dead or alive