Vanuit Krabi door naar Koh Samui. Wanneer we hier arriveren, probeer ik mij te herinneren waarom we nu weer voor dit eiland hebben gekozen, en niet 1 van de vele andere eilanden die Thailand rijk is. We moeten ergens toch iets gelezen of gezien hebben dat ons heeft aangesproken en heeft doen beslissen hiereen te komen.

Koh Samui is een verschrikkelijk lelijk eiland en de perfecte bestemming voor de gemiddelde sekstoerist. Het lokale marktplein staat vol met vierkante toogjes van ongeveer 2 m2 groot, met in het midden een paal waarrond een schaarsgekleede Thaise hangt te kronkelen. Op de barkrukken zitten mannen kampend met overgewicht, lichtjes kalend en met witte sokken aan. Het is triest het cliche zo bevestigd te zien.

Dit is het soort bestemming waar we enkel goede herinneringen aan kunnen overhouden als onze verblijfplaats meevalt en we leuke mensen leren kennen. We hebben ondertussen al geleerd dat reizen iets heel subjectief is en dat de meningen van anderen er vaak niet toe doen. Alles hangt af van waar je hiervoor al geweest bent, waar je op dat moment naar op zoek bent en vooral van wie je ontmoet.

We komen aan in een hostel die er eerder uitziet als een luxehotel, dus met het eerste puntje zit het al goed. Als nu de mensen nog wat meevallen... .

Er logeren maar een tiental anderen in onze hostel en die staan net op het punt samen iets te gaan eten. We springen mee het busje in zonder zelf maar iemand's naam te weten. We zijn op stap met Amerika, Schotland, Israel, Canada, Duitsland, Nederland, Engeland x 4 en Australie.

Het blijkt een gezellige bende en het is leuk nog eens een gesprek te voeren dat verder gaat dan: 'Vanwaar ben je? Wat doe je? Waar ben je al geweest? Waar ga je nog naartoe?'. We hebben dit ondertussen al zo vaak herhaald dat het vervelend begint te worden. Het Noorse meisje dat we op Gili hebben ontmoet en die al 2 maal de wereld was rondgereisd, vertelde me dat ze na een tijd gewoon dingen begon uit te vinden; kwestie van het voor haar zelf interessant te houden. Niemand weet toch beter. Je kan hier zijn wie je maar wil zijn. Het is als Facebook, maar dan in het echt. Op Facebook kan het grootste muurbloempje ook een fuifbeest lijken. Je ontmoet elke dag wel mensen, maar je leert ze maar zelden kennen. Je weet vaak niet eens hun naam. Het is raar, maar je naam is meestal niet het eerste wat men je vraagt. Het lijkt alsof die info te persoonlijk is; info enkel voorbehouden voor diegenen die een degelijk antwoord hebben weten te formuleren op de standaard vragen en met wie je meer gemeen lijkt te hebben dan alleen maar dezelfde landen op het reisprogramma.

Met het merendeel van de mensen die we hier ontmoeten is het anders. Het klikt en zo wordt Amerika Adam, Schotland Scott, Israel Nikita, Canada Graham, Duitsland Hans, Nederland Pieter, Engeland Emily, Georgia, Dave en Steve en Australie Michael. We spenderen zowat elke seconde van de dag samen. We luieren wat in de lounge van onze hostel, gaan eens naar het strand, huren een scooter om wat lokale attracties te bezichtigen en bouwen elke avond een feestje.

Wanneer enkele dagen later iedereen weer verder reist, voelt het even raar aan. Dit had gerust nog enkele dagen langer mogen duren. De hostel is verlaten op Christophe, Pieter, Graham en mij na. Althans dat dachten we.

Midden in de nacht worden we opgeschrikt door een hels lawaai in de gang. Blijkbaar logeerde er toch nog iemand anders en was die zo dom geweest een prostituee mee naar zijn kamer te brengen (echt overal hier hangen waarschuwingen dat het uitdagend geklede meisje dat de hele avond in de club tegen je been aan staat te rijden, dit niet doet omdat ze je zo geweldig vindt, maar voor je geld). We horen gebonk op de deuren en muren en luid gevloek, maar hier kunnen we niet uit opmaken wat er nu juist gebeurd is. Waarschijnlijk heeft ze hem bestolen, of bleek zij een hij te zijn, of misschien allebei.

We hebben hier al veel ladyboys gezien; sommige overduidelijk, andere subtieler. De Thaise mannen hebben van nature uit een vrouwelijk gezicht, zijn meestal klein en fijn gebouwd en hebben bijna geen lichaamsbeharing, maar je blijft het zien aan hun handen en voeten (Thailand is vast 1 van de weinige landen ter wereld waar je oranje slippers met glittertjes en strikjes kan krijgen in een maat 48). Al ben ik er zeker van dat er geweest zijn waarbij we niks hebben opgemerkt.

HOSTEL: I-Bed

MUZIEK: Jeff Buckley - Hallelujah

BOEK: Jack Kerouac - On the road

FILM: Team America