We kiezen er bewust voor niet in Phuket te blijven. Op de luchthaven hing het vol reclameposters van Phuket die parelwitte stranden en palmbomen toonden. Ik vraag me af hoe lang geleden deze foto's genomen zijn, want Phuket lijkt hier in de verste verte niet op. Grote winkelcentra gaan zij aan zij met monsterachtig grote hotels en bars vol neonverlichting. Phuket vult ons lijstje met steden 'verwoest door toerisme' verder aan. Het is hier nog opzichtiger dan in Kuta, maar wel relaxer.

In Indonesie kwam je van de bedriegers en afzetters niet af met een 'no thank you'; het leek eerder te werken als een rode lap op een stier. Al kan ik me wel inbeelden dat een hele dag 'neen' horen behoorlijk frustrerend moet zijn. In Lombok hebben we Amerikanen ontmoet die er een liedje over hadden: Bali oh oh - Maybe yes, maybe no - Maybe later, I don't know. En ze hadden gelijk gehad. 'Maybe' bleek inderdaad het magische woord om van de leurders af te geraken. In Bali leek het hen in de war te brengen; alsof ze niet genoeg Engels kenden om onze 'misschien' zinnig te repliceren. Vervolgde je met 'ik weet het niet', had je hen helemaal en dropen ze meestal wel af. Hier zijn ze slimmer. Hier beantwoorden ze je 'maybe' met 'when?', waarna ze zelf in de lach schieten. Ze glimlachen hier een pak meer dan in Indonesie. Bij hen kon je de haat in hun ogen zien. Daar werden we enkel getollereerd omdat we geld in het laatje brachten. In Thailand lijken ze oprecht vriendelijker ofwel zijn ze gewoon betere acteurs. Hoe dan ook onze gehele eerste week reizen hier verloopt vlot: we worden afgezet op de juiste plaatsen en tegen de vooraf afgesproken prijs. Bijna iedereen is behulpzaam en het is geen constant gedoe om dingen geregeld te krijgen.

Vanuit Phuket lijkt iedereen door te reizen naar Koh Phi Phi, een groep eilanden waar destijds de film 'The Beach' werd opgenomen. Aanvankelijk hadden de bewoners dit geweldig gevonden (zeg nu zelf, wie zou er iets op tegen hebben elke dag Leo langs je heen te zien flaneren), maar nu zijn ze de hordes dronken toeristen zat. De foto's op de flyers zien er inderdaad erg uit. Wanneer er iemand zegt dat we zeker moeten gaan omdat 'Lonely Planet' het in hun 'top 10 dingen te doen in Thailand' heeft geplaatst, boeken we meteen een ferry ticket naar Koh Yao Yai, een eiland in het Phang Nha National Park waarop zich welgeteld 1 dorp en 4 hotels bevinden.

We betalen voor ons hotel hier minder dan dat we betaald hebben voor gelijk welke hostel in NZ en Australie, maar krijgen wel onze eigen luxe-villa (die 2 keer per dag gekuist wordt). Zelfs het begin van een rol WC-papier wordt elke keer opnieuw in de vorm van een lotusbloem gevouwen. Absurd gewoon hoeveel oog ze hier hebben voor details. Het weer zit alleen een beetje tegen. De lucht is wit-grijs en we krijgen een paar serieuze regenbuien over ons heen. Geen nood; de golfkar krijgt een regenjasje aan zodat we droog tot bij het restaurant geraken.

Tussen de buien door gaan Christophe en ik op krabbenjacht. Hier zitten massa's joekels van krabben in elke mogelijke kleur. Wanneer je in de buurt van de rotsen komt, vluchtten ze met tientallen tegelijk dezelfde richting uit. Een mooi zicht. 'S avonds liggen een paar van hun vriendjes op de BBQ. Het is 'all you can eat' dus Christophe neemt niet eens de moeite te zitten pietsen. Gewoon het lekkere witte vlees eruit halen en de volgende laten serveren. Ik vind het best wel sneu.

Na een paar dagen zijn we volledig uitgerust en terug klaar voor wat meer actie. We reizen door naar Krabi, wat op het eerste zicht niet meer lijkt dan een stad waar alle boten, treinen en bussen samenkomen. De meesten blijven hier maar 1 nacht en reizen dan verder naar het zuiden of het noorden. We blijven hier toch een paar dagen hangen. Onze hostel is heel relax, de mensen vriendelijk, het eten lekker en, eenmaal het centrum uit, de omgeving ook heel mooi.

We maken een daguitstap naar Railay Beach, een prachtig goudgeel strand dat overspoeld wordt door smaragdgroen water waaruit met mos begroeide kalkstenen rotsen omhoog rijzen. Alleen de zon ontbreekt.

We komen een Frans koppel tegen dat ons aanraadt naar het uitkijkpunt te klimmen. 'It's fun', zeggen ze. Wanneer we samen met de Duitser die we op de boot hebben ontmoet aan het begin van het pad staan, schieten veel woorden me te binnen, maar 'fun' is er geen van. Ik sta ook niet meteen te popelen de jungle in te trekken omdat me is verteld dat het daar vol grote spinnen zit. Daar moet ik me toch zeker niets van aantrekken; ze zijn zo braaf dat je ermee kan jojo-en.

Tegen beter weten in klauteren we toch naar boven. Onze inspanning wordt beloond met een mooi zicht over het eiland. Wanneer we net aan onze terugweg zijn begonnen, gaat het van de ene op de andere seconde regenen. Of beter, water gieten. Daar sta je dan op een rots te midden van de jungle en het lijkt of ze zijn hele emmers water tegelijk over je aan het uitkappen. De lucht is donkergrijs waardoor het onder het bladerdek pikkedonker wordt. Het pad is veranderd in een bruine modderstroom. Toegegeven, dit was niet meteen ons beste idee, maar we raken wel veilig terug beneden. Ik ben vooral opgelucht geen spinnen gezien te hebben.

HOSTEL Phuket: Bodega

HOTEL Koh Yao Yai: Koh Yao Yai village

HOSTEL Krabi: Pack up

BOEK: Garland - The beach

MUZIEK: Millencolin - Entrance at rudebrook