Pedang Pedang lijkt op het eerste zicht een waardige afsluiter te worden. Een klein rustig dorpje met slechts enkele pensionnetjes en restaurantjes. Elke ochtend kan je hier het leven nog zijn gewone, eenvoudige gang zien gaan: vrouwen in kleurijke sarongs die offers brengen aan de zee en wierrok branden en vissers die uitvaren in hun traditionele bootjes om enkele uren later terug aan te meren met manden vol vis en reuze-inktvissen. Alles verloopt hier aan een heel ander tempo.

Het strand is klein en wordt bij hoogtij bijna volledig overspoelt. Je moet langs een tempel vol aapjes en rotsen en kliffen naar beneden om er te geraken. We surfen er een paar dagen, maar voelen ons echte groentjes tussen de surfers hier. Zij staan werkelijk op en gaan slapen met de golven. Iedereen blijft herhalen dat surfen 20% techniek is en 80% zelfvertrouwen. Omringd door al die pro's hier, is dat laatste bij mij ver zoek, dus lig ik vooral maar wat rond te dobberen op mijn plank. Christophe niet; hij is vastberaden een goede surfer te worden.

We huren ook nog een scooter om naar het volgende dorp te kunnen rijden, waar een bar is die de finale rugby uitzendt. Het wordt een spannende wedstrijd die NZ maar nipt weet te winnen van Frankrijk (8 - 7). Gelukkig voor Piri Weepu, een NZ speler die zowat elk punt aan Frankrijk heeft cadeau gedaan. Moest Frankrijk alsnog gewonnen hebben, was hij vast de meest gehate man in NZ geweest. We beseffen terug hoe hard we NZ missen. Dit moet een geweldig feestje zijn geweest.

Onze laatste avond worden we nog maar eens bedrogen; het was intussen toch al 4 dagen geleden.We worden ervan beticht de papieren van de scooter te hebben verloren, terwijl ik er zeker van ben dat de papieren in het vakje van de helm zaten wanneer ik de scooter terug inleverde. We betalen, na weer een hele discussie, uiteindelijk de helft van wat ze eisen. We zijn echt klaar om hier te vertrekken. Zelfs de schilderachtig mooie zonsondergang kan ons niet meer opbeuren. De volgende ochtend zijn we wel goedgezind: eindelijk weg hier!

Thailand is een verademing. Op de luchthaven staan alle prijzen duidelijk aangegeven en alles wordt netjes en eerlijk geregeld. Geen getrek, geen gesleur, geen discussies of chaos. Phuket ziet er verschrikkelijk uit, maar voor ons is het hier het paradijs.

We logeren terug in een hostel (waren we al gaan missen), waar iedereen glimlacht en supervriendelijk is. We raken aan de praat met verschillende mensen die in de voorbije weken of maanden door Indonesie hebben gereisd. Nu het allemaal voorbij is, kunnen we voor het eerst lachen om wat ons allemaal is overkomen daar. De verhalen die we te horen krijgen van anderen zijn soms 10 keer erger. We concluderen collectief dat Indonesie een 'pretty shitty experience' was en we zijn klaar om ten volle van Thailand te genieten.

HOSTEL: Aya Guna