We worden niet, zoals beloofd, aan ons pensionnetje afgezet, maar in een drukke straat in Kuta. Onze slaapplek blijkt onvindbaar en omdat hitte (10 uur 's avonds) en zware rugzakken nu eenmaal geen goede combinatie zijn, houden we halt aan het eerste aanvaardbare hotel dat we vinden. Vanbuitenuit ziet alles er erg netjes uit, dus wanneer ze de prijs voor een kamer zeggen, verschieten we daar niet echt van. We vinden dat we een degelijke nachtrust en propere douche wel verdiend hebben en vergeten daarom ons budget eventjes. Dit blijkt ons echter niet gegund: er groeit schimmel op de muren en lakens en ons bad zit vol doorroeste plekken. We hebben op Java ook in twijfelachtige hotels verbleven, maar daar betaalden we tussen de 10 en 15 Euro voor een kamer. Voor dit krot rekenen ze schaamteloos een prijs gelijkaardig aan die van degelijke hotels in de meeste Europese steden. Ik ben klaar uit te checken, maar jammer genoeg staat er wel een grote flatscreen en zenden ze juist de rugby wedstrijd Australie - Zuid Afrika uit. Christophe vindt daarom de kamer nog wel ok en wil dus blijven.

De volgende dagen in Kuta lopen we een beetje verloren. Is dit nu Bali, het paradijs? Voor mij past Kuta in rijtje Cancun, Lloret De Mar en Waikiki Beach (misschien kunnen ze hier de volgende reeks 'Oh oh Cherso' komen opnemen). Kuta krijgt hier het twijfelachtige bijschrift: 'Trashed beyond recognition'. Dit zegt het zo een beetje allemaal. Ooit moet het hier prachtig mooi geweest zijn. Je kan nog wel zien waarom dit zoveel mensen heeft aangetrokken. Nu is het niets meer dan een ordinaire badplaats waar toeristen komen voor een bruin kleurtje en zo snel mogelijk dronken worden, waar op zich niks mis mee is, maar daarvoor hoef je niet naar de andere kant van de wereld te reizen.

We maken in Kuta ook nog een aardbeving mee; 6.8 op de schaal van Richter. Geen onoverzienlijke schade (de beving vond plaats 150 km hier vandaan), maar toch even paniek en chaos. Tijd dus om te vertrekken en op zoek te gaan naar wat Bali nog meer te bieden heeft. We belanden in Ubud, op het eerste zicht Kuta in de bergen, maar wanneer we een scooter huren en de omgeving gaan verkennen, blijkt het hier toch heel mooi. We passeren groene rijstvelden, donkere rivieren en jungles, oranje huisjes die er stuk voor stuk uitzien als tempeltjes op zich en overal langs en op de weg staan kleine en grote beelden van Hindoeistische goden.

Onze eindstop is Pura Besakih, de grootste tempel op het eiland. In tegenstelling tot Java, dat voornamelijk Islamitisch is, is Bali Hindoeistisch (dankzij de invloed van Indische handelaars die zich hier eeuwen geleden gevestigd hebben). Gelukkig want we waren het beu elke ochtend om half 5 gewekt te worden door een zagestem die het gebed voorlas. In het begin was dit charmant, na een tijd gewoon irritant. Ze geloven hier in 1 god, Widi die zich in verschillende gedaantes manifesteert. Zijn belangrijkste gedaantes zijn Shiva de vernietiger (staat voor lucht en wordt uitgebeeld door de kleuren geel en wit), Vishnu de beschermer (staat voor water en krijgt de kleur zwart) en Brahma de schepper (staat voor vuur en heeft de kleur rood). Ze leven hier ook volgens een kaste systeem, maar enkel in religie, niet in het sociale leven. Zo lijkt het toch eventjes of we in India geweest zijn (niet echt, maar het is toch een goede troostprijs).

Het is jammer, maar al deze architecturale, natuurlijke en spirituele schoonheid wordt teniet gedaan door het constante bedrog van sommige mensen hier. We hadden gehoopt de leurders en bedriegers in Java te hebben achtergelaten, maar hier leeft nog een veel hardnekkigere soort. Ik zweer het, als ik nog 1 keer 'give you special price' hoor, zal er iemand voor boeten (waarschijnlijk Christophe). Hoor je ze dit trouwens zeggen, neem dan zo snel mogelijk de benen.

Bij het uitchecken uit elk hotel blijkt de halve minibar onterecht op je rekening te staan, in cafe's wordt water op de rekening plotseling bier (3 keer zo duur) en in elk restaurant rekenen ze een andere tax (de een 10%, de ander niets; zelfs in hetzelfde restaurent de ene avond 15%, de andere avond 25%). In de meeste winkels en hotels staan er geen prijzen vermeld en rekenen ze maar waar ze op dat moment zin in hebben. Bij het aan boord gaan van de ferry zet ik mijn rugzak een seconde neer en voor ik het goed en wel besef, is er al iemand mee weg om ongevraagd mijn rugzak voor mij de trap op te dragen. En dan eisen ze geld. Het heeft geen zin om met hen in discussie te gaan (het zijn net agressieve aapjes), dus neem ik mijn portefeuille waaruit ze meteen het eerste beste briefje graaien (weeral les geleerd; heb altijd wat kleine briefjes in je broekzak zitten). Aan de tempel zijn we nog niet van onze scooter gestapt, of we hebben al een rode lap rond ons middel. 10000 Rupee's aub. We wisten op voorhand dat we weer een sarong aan moesten voor het bezoeken van de tempels, dus we gaan akkoord. Ik geef hem een briefje van 20000, maar hij geeft niks terug. Wanneer ik mijn wisselgeld vraag, beweert hij dat de prijs 20000 Rupees is. Aan de inkom van de tempel is de toegangsprijs plotseling dubbel zo duur. Wanneer we hen op de prijs wijzen die zwart op wit gedrukt staat op het ticket, krijgen we te horen dat dit nog ticketjes zijn die vorig jaar geprint werden en niet meer van toepassing zijn. Als is hier een constante strijd. Pff... zo vermoeiend. Ik weet dat het maar om enkele Euro's gaat, maar het is gewoon het principe. Reken dan gewoon wat meer en vermeldt deze prijs, zodat we tenmiste op voorhand weten wat we moeten betalen; dan kunnen we nog zelf beslissen. Ik vermoed dat dit iets te maken heeft met hun geschiedenis als handelaars. Eeuwen geleden was Indonesie enorm rijk, dankzij het verhandelen van hun kruiden (een kilo nootmuscaat was duurder dan een kilo puur goud). Rijkdom waar vooral de Nederlanders mee gaan lopen zijn.

Maar het meest frustreerende van al blijft het regelen van ons vervoer. Er bestaat geen openbaar vervoer, dus we zijn hiervoor afhankelijk van plaatselijke organisaties (aka de maffia). Alles is hier 'far far away'. Ze doen het klinken alsof ze je naar de andere kant van de wereld moeten brengen. Dan rekenen ze goed door en wij voelen ons als een idioot wanneer ze ons een half uur later al op onze bestemming droppen (weer een nadeel van niet het minste beetje voorbereid te zijn). Vaak zetten ze je ook niet af waar je moet zijn, maar bij een kantoortje waar ze je allerlei andere dingen proberen aansmeren. Dit kantoortje ligt altijd net ver genoeg verwijderd van alles zodat je niet gewoon kan buiten wandelen om zelf een hotel te zoeken. Op die manier ben je bijna verplicht bij hen te boeken, en wordt je natuurlijk opnieuw afgezet.

Wanneer ik hierover zit te zeuren tegen Christophe, begint een Gentse zich ongevraagd te moeien. Ze beweert dat de mensen hier zich enkel zo gedragen om te kunnen overleven. Op het strand vraag ik aan een verkoper van armbandjes of hij dit doet omdat hij geen andere keuze heeft. Hij antwoordt heel eerlijk dat er hier genoeg andere jobs zijn, maar die houden hard werken en weinig verdienen in. Een metserdiender heeft hier 5 Euro per dag; als hij 2 armbandjes verkoopt,heeft hij evenveel. En hij kan een hele dag rondhangen op het strand. Plaatsen als Kuta waren tot enkele jaren geleden een goudmijn voor leurders, die er op een goeie dag zo'n 100 Euro konden verdienen. Het was 'easy money' en ze hebben zich massaal op deze markt gestort. Nu is het aanbod groter dan de vraag en moeten ze agressiever te werk gaan, willen ze er nog iets aan verdienen. Ik heb een tip voor jullie: doe iets origineel (ze leuren werkelijk allemaal met dezelfde rommel) of beter nog 'get a real job'.

We besluiten Bali te laten voor wat het is en het buureiland Lombok eens te proberen. Ons plan is, er als 2 gestrande walvissen in het zand te gaan liggen (het was toch al hoog tijd voor een bruinoffensief). Als we niet bewegen, zien ze ons misschien niet en lopen ze ons gewoon voorbij, niet? Helaas (Christophe heeft vast bewogen), ook hier weer hetzelfde liedje. Na 1 dag dan maar verder naar het volgende eiland, Gili Trawagan. Eindelijk vinden we hier waar we naar op zoek waren. Er zijn nog wel leurders, maar deze zijn een pak minder agressief, waarschijnlijk omdat ze high zijn van de 'magic mushrooms' die ze hier legaal verkopen.

HOTEL Kuta: La Walon

HOTEL Ubud: Alam Sari

MUZIEK: Aggrolites - Jimmy Jack

BOEK: Baum - Love and Death in Bali