Even buiten Borobudur vinden we een prachtig hotelletje, temidden van de rijstvelden. De uitbater is een Fransman die toevallig ook Christophe heet (dit kan niet anders dan 'ne goeie mens' zijn) en hij is een echte voorstander van vlees eten (verre familie misschien).

We ontspannen ons wat aan het zwembad, maar het duurt niet lang vooraleer Yirka uit het water wordt gehaald voor (jawel) een foto. We moeten er dringend geld voor beginnen vragen. Misschien kunnen we T-shirts of zelfs boerka's laten bedrukken met haar gezicht erop. Ik denk er nog even verder over na, maar in ieder geval: hier valt poen mee te rapen!

'S avonds eten we op aanraden van de chef (mais oui, bien sur) vlees met een lekker Frans wijntje erbij. We kruipen vroeg onder de lakens want ook hier zou de zonsopgang fabelachtig mooi zijn. De volgende morgen, een dubbele portie nougatbollen; niks te zien behalve mist. Teleurgesteld maar weer in ons bed gekropen.

De eigenaar brengt ons zelf terug naar Yogyakarta, onze uitvalsbasis voor de volgende trip. Hij rijdt zoals alleen een echte Fransman dat kan: constant claxoneren en alles zonder verpinken van de baan rammen, terwijl hij wat telefoontjes pleegt. Fantastisch!

Terug in Yogya heb ik nog iets recht te zetten. Nadat Yirka me de voorbije dagen voor mietje heeft uitgemaakt omdat ik geen slang wou eten, ben ik nu vastberaden om het te proberen. Ik bestel gebakken python en cobra met een currysausje. Je kan hier ook slangenbloed met merg en rode wijn krijgen, maar dat vind ik er een beetje overgaan. Wanneer ze mijn bord brengen begint Yirka spontaan te kokhalzen van de geur. Het ziet er ook alles behalve appetijtelijk uit! De smaak van de python valt wel mee, maar is heel pezig (omdat het een wurgslang is). De cobra zit vol 'graten' en er zit bijna geen vlees aan. Ik slaag er in het bord leeg te eten, maar het is zeker niet 1 van mijn favoriete gerechten. Was de bedoeling ook niet; zolang ik mijn eer maar heb weten te redden...

De volgende dag belooft een zware te worden. We hebben een tour naar de vulkaan Bromo geboekt, die op 11 uur rijden van Yogya ligt. Een koopje trouwens: 50 Euro voor alle transport (busjes, ferry en jeep), overnachting en uitstappen voor 2 personen. Je kan dan ook niet verwachten dat alles degelijk verloopt. Ons busje arriveert 45 minuten te vroeg, waardoor we ons ontbijt als 2 razenden naar binnen moeten werken. Na een kwartier in het busje wordt ook duidelijk dat er in het muffe oude busje geen sprake is van airco. Een raam openzetten is ook geen optie want dan krijg je het gevoel dat je in 1 keer een hele sloef sigaretten oprookt. Onderweg vrezen we nog enkele keren voor ons leven wanneer we enkele vrachtwagens op een haar na missen. Het is verwonderlijk dat er hier niet meer accidenten gebeuren. Verkeersregels en borden lijken hier niet te bestaan en iedereen doet gewoon waar hij zin in heeft. Het nieuws van dat busongeluk zit nog vers in ons geheugen. Het verstandigste is om gewoon je ogen te sluiten en wat proberen te slapen.

Ruim 11 uur en liters zweet later stopt het busje. Er stapt een schele dwerg met spraakgebrek in, met het heugelijke nieuws dat we moeten overstappen en nog een uur verder moeten rijden. Ik moet op mijn tanden bijten om het wereldrecord dwergslingeren niet te verbeteren. Na nog een uur klim- en bochtenwerk komen we aan in ons hotel waar we als een blok in slaap vallen.

5 uur later moeten we er weeral uit omdat we de zonsondergang boven mount Bromo willen meemaken. We worden opgepikt met een jeep die ons naar boven brengt. Vandaaruit is het nog een kwartier te voet klimmen naar het 'viewing point'. Het is een steile beklimming en onderweg bedenken we hoe pijnlijk het zou zijn als de zonderopgang ook deze keer weer de mist in zou gaan. Gelukkig is de Bromogod ons goed gezind en krijgen we waar we op gehoopt hadden. Een van de vulkanen spuwt nog even wat lava om het geheel nog wat mooier te maken.

Daarna terug naar beneden, naar de voet van een slapende vulkaan, om deze te beklimmen. Het is een ware uitputtingsslag in de bloedhete zon (de zwakken moeten er vantussen). Je kan je ook naar boven laten brengen door mini-paardjes, maar zo lui zijn we nog net niet. Het is ook zonde om te zien. De paardjes zijn duidelijk op maat gemaakt van de kleine Indonesiers en niet bestemd om bijna 2 meter lange en 100 kilo wegende Duitsers rond te voeren.Eenmaal op de top kan je volledig rondom de krater wandelen. Zonder enige vorm van afsluiting een gevaarlijke onderneming. De moesjes hoeven zich geen zorgen te maken, we doen dit niet (zo lui zijn we dan weer wel).

Na ons ontbijt terug het busje op voor de komende 10 uur, op weg naar Bali. Op de ferry tussen Java en Bali worden we nog getrakteerd op een geweldig mooie zonsondergang met verschillende vulkanen op de achtergrond; een gepast afscheid. We zijn blij het stoffige Java te verlaten. Aan de andere kant van de zee verschijnen er langzaam weidse stranden en wuivende palmbomen. Bali ziet er veelbelovend uit...

HOSTEL: Lava Cafe