De dag begint met paniek. Yirka gaat geld afhalen bij de automaat en als ze terugkeert denkt ze dat ze het geld heeft laten zitten. Het was maar 1000000 Rupee. Ze haast zich terug naar de bank om te gaan kijken of het er nog in zit. Blijkt het gelukkig loos alarm te zijn en heeft ze minder geld afgehaald dan ze had gedacht. Yirka is zonder twijfel het grootste warhoofd dat ik ken, met het geheugen van een goudvis.

Later die dag worden we opgepikt door onze vrouwelijke chauffeur die ons naar Borobudur zal brengen. Onderweg racen we voorbij een dorp waar ze nog steeds de restanten aan het opruimen zijn van een vulkaanuitbarsting van 2010. Naar het schijnt lag de as op sommige plaatsen tot 3 meter hoog. Indonesie ligt op dezelfde breuklijn dan NZ en Japan. Hier dus ook veel vulkanen en aardbevingen. Nog zo'n 200 vulkanen zijn actief en gemiddeld barst er hier elke 4 jaar 1 uit. We zitten dus nog even veilig!

We komen aan in Borobudur zonder ongelukken en laten ons afzetten aan Hotel Lotus 2. Hier weer hetzelfde liedje: geen plek meer, maar ze hebben een alternatief. Ze droppen ons in Lotus 1 (de goedkopere versie). Het hotel ziet eruit alsof het gisteren nog een vulkaanuitbarsting over zich heen heeft gehad en ook de eigenaares lijkt net vanonder het stof gekropen te zijn. Het kijkt wel uit op de tempel die we morgen willen bezichtigen dus, of het nu uit gemakszucht is of uit zin voor avontuur, we nemen de kamer. We gooien onze rugzakken in onze luxesuite en gaan meteen op zoek naar een ander hotel voor de volgende dag. Het is vandaag snikheet en wanneer onze flesjes water bijna het kookpunt bereiken, besluiten we terug te keren.

Omdat we geen seconde langer dan nodig is in onze hotelkamer willen blijven boeken we voor die middag nog een tour naar enkele rijstvelden, die hier dankzij irrigatie wel nog groen zien. We wandelen door de heuvels en langs de rijstterrassen, naar een kleine Hindoeistische tempel. Op de terugweg praat Yirka honderduit met onze gids terwijl ik me terugtrek in lalaland, en de hemel zich klaarmaakt voor een adembenemende zondsondergang...

'S avonds gaan we eten in het enige degelijk hotel van het dorp omdat we hopen daar een rol WC papier te kunnen 'lenen', want in ons hotel is enkel een sproeier om je weet wel... jezelf mee te reinigen.

De volgende dag worden we om half 5 met 2 brommers opgepikt om de zonsopgang boven de tempel te gaan bekijken. We rijden naar een heuvel in de buurt vanwaarop we een goed uitzicht zouden moeten hebben. Helaas wordt na een half uur wachten duidelijk dat we geen zonsopgang te zien gaan krijgen wegens te bewolkt. We blijven nog even wachten op een helder fotomomen, maar tevergeefs. Een beetje teleurgesteld dalen we de heuvel weer af.

Aan de ingang van de tempel worden we gevraagd een sarong aan te trekken (helemaal mijn ding) om de tempel te eren, denk ik. We hebben geluk; de schoonmaakwerken van na de vulkaanuitbarsting zijn net enkele dagen geleden afgerond.

We wandelen op ons gemakje rond wanneer we het gevoel krijgen dat we worden nagestaard. Wanneer een klas tienermeisjes ons passeert barst de hel los. Een meisje vraagt of ze met Yirka op de foto mag. Yirka zegt aarzelend ja en al vlug staan er 5 meisjes meer rond haar. 5 worden er 10 en 10 zijn er al vlug 20! Ze staan net niet te vechten voor een foto met haar. Ik bekijk het vanop een afstand en lach me een breuk, vooral omdat ik weet hoe graag Yirka op de foto gaat. Ik wil graag een foto nemen van dit schouwspel, maar Yirka heeft de camera en nog voor ik bij haar geraak, beginnen ze mij ook aan te klampen voor foto's. Ik denk dat er makkelijk 50 mensen rondom ons staan te poseren.

Wanneer de fotosessie voorbij is komen ze ons 1 voor 1 de hand schudden om ons te bedanken. We blijven gechoqueerd achter met maar 1 vraag in ons hoofd: waarom? In Yogya hadden ze al enkele keren gevraagd of ik een voetballer of rockster ben vanwege mijn haar (of is het mijn atletische lichaamsbouw). Ik denk dat het bij Yirka komt door haar bleke huidskleur en rossig haar (excuseer mahonie). In ieder geval even later wordt ze weer op de foto gevraagd. We gaan dan maar naar het eerste plateau om toch een beetje rust te hebben. Naeen half uur hebben we het er wel gezien en gaan we langs de talloze kraampjes naar buiten. Ze verkopen er de gekste dingen; ze zouden hier hun schoonmoeder verpatsen voor een appel en een ei. Het bezoek aan de tempel is zonder twijfel het meest bizarre moment tot nog toe. Alleen jammer dat ik er geen foto van heb. Maar ik heb zo'n flauw vermoeden dat er nog tal van kansen zullen komen. Uitkijken dus!

HOSTEL: Lotus I

HOTEL: Villa Sumbing Indah