Een dag en een nacht duurt het voor we landen op Indonesische bodem. Een tussenstop gemaakt in Kuala Lumpur, onze eerste kennismaking met Azie. We weten niet goed wat ervan te denken. We beseffen dat we enkel de luchthaven hebben gezien en dat we dus niet te snel mogen oordelen, maar een goed gevoel krijgen we toch niet van de mensen hier. Ik wou dat we terug konden naar Nieuw Zeeland, waar alles er heel relax aan toe ging.

Indonesie lijkt al niet veel beter. Wanneer we landen vragen ze ons naar onze visa; de website van de Belgische ambassade vermeldt nochtans duidelijk dat mensen die minder dan 30 dagen als toerist verblijven, geen visum nodig hebben. We krijgen dit niet aan hen uitgelegd en willen we de luchthaven verlaten, moeten we 15 US dollar elk betalen. Wanneer we zeggen dat we enkel Rupees hebben, hanteren ze een wisselkoers die meer dan dubbel zo hoog ligt waardoor we uiteindelijk ongeveer 50 Euro neertellen voor ons visum. In ons paspoort krijgen we een sticker voor een werkvisum. Gangsters.

We hebben van onze hostel in Jakarta instructies meegekregen over wat we moeten doen bij het verlaten van de luchthaven en wat de maximumprijs is die de taxi's voor een rit mogen aanrekenen. Het moment dat we de aankomsthal verlaten, zwermen er meteen 20 mannen rondom ons die aan onze rugzakken beginnen te sleuren. Allemaal hebben ze wel iets in de aanbieding. We laten de Indonesische instructies lezen aan een taxichauffeur, die zegt dat hij weet waar onze hostel is en dat hij ons kan voeren voor de vermelde prijs. Eenmaal in de taxi voert hij ons naar een donkere hoek en verdrievoudigt hij z'n prijs. We voelen ons enorm dom, want dit is ons in Mexico City ook al eens overkomen. We kunnen niet anders dan de gevraagde prijs betalen. Nog geen uur geland en al 2 maal bedrogen.

Jakarta is een vieze, stinkende stad. Een massa aan auto's en scooters die met hun constant getoeter duidelijk maken dat je maar beter uit de weg kan gaan, als je niet overhoop gereden wilt worden ten minste. Alles ruikt hier naar stront, eieren of rottend fruit. De riolen lopen onder de voetpaden door en soms ontbreken er hele stukken beton, waardoor alle troep zichtbaar is. Er is geen zon te zien, maar toch is het broeierig heet. Het ziet er hier uit alsof je elk moment een ziekte kan oplopen. Ik plan al te overleven op boterhammen met Duo Penotti choco die we in de Carrefour hier vinden. Het brood is hier net als bij ons; heerlijk na al dat sompig brood van de voorbije maanden.

We willen hier niet blijven, maar omdat onze stop in Indonesie totaal niet gepland was, weten we dus niet waar naartoe. De mevrouw in onze hostel geeft ons tips en boekt voor ons de trein naar Yogyakarta. Ze helpt ons ook onze angst voor het eten hier te overwinnen, waardoor we die avond toch noedels eten in plaats van choco bookes.

Met de trein passeren we, na talloze sloppenwijken, kilometers lang niks anders dan rijstvelden. De velden zien er kaal en stoffig uit. Bij Indonesie denken we een welderig groen, maar we krijgen alleen maar verdord geel en bruin te zien. Het regenseizoen staat er aan te komen en je kan zien dat het land snakt naar water.

Yogya is opnieuw een grote stad, maar anders dan Jakarta. Het is hier eerder rommelig dan echt vuil. De hostel die we gereserveerd hadden, blijkt overboekt en ze verwijzen ons door naar een andere hostel die er een pak minder uitnodigend uitziet. Maar de lakens zijn proper en er is een Westerse WC, dus we nemen hier genoegen mee.

Wanneer we 's avonds iets zitten te eten in het restaurant tegenover onze oorspronkelijk geboekte hostel, zien we 2 backpackers met hetzelfde excuus naar een andere hostel doorverwezen worden. Blijkt dat je hier geen echte hostels hebt zoals in Australie of NZ, maar enkel hotels en gasthuizen die in het laagseizoen hun kamers te huur zetten op backpacker websites zoals Hostelworld, tegen een heel economisch prijsje. Tegelijkertijd staan deze kamers te huur op sites als Expedia tegen een veel hogere prijs (soms zelfs het 5-voudige). Wanneer ze dus hun kamers verhuurd krijgen aan de hogere prijs, krijgen deze mensen voorrang, ook al boekte de backpacker z'n kamer het eerst. Voor ons betekent dit dat we met een beetje geluk soms in sterrenhotels zullen slapen voor een zacht prijsje, maar de kans bestaat ook dat we eindigen in een krot, zoals vandaag. Al valt het al bij al nog mee: douchen vanop de WC (deksel naar beneden) heeft ook z'n charmes, niet?

Bijna iedereen die we de voorbije weken hebben gesproken, sprak over de vriendelijkheid van de mensen hier. We vragen ons af of ze echt zo naief geweest zijn te denken dat de mensen hier oprecht vriendelijk zijn. Wij voelen ons een wandelend euroteken en je vangt nu eenmaal meer vliegen met honing dan azijn. Of zijn wij gewoon heel wantrouwig en achterdochtig? We zijn er nog niet uit. De gebeurtenissen van de voorbije dagen spreken niet echt in hun voordeel. De mevrouw in Jakarta was de enige persoon tot nu toe die ons heeft verder geholpen zonder hiervoor iets in ruil te willen.

HOSTEL: Hunny hostel Jakarta