Volgende stop op ons programma: Milford Sound, een deel van het Fiordland National Park, waar we willen gaan kajakken. Het weer ziet er verschrikkelijk uit met natte sneeuw en hagel. We beginnen dus te vrezen dat het kayaken wel eens in het water zou kunnen vallen. In onze hostel beweren ze echter dat het mooi weer wordt morgen en we boeken alsnog de trip. Sinds we uit Christchurch vertrokken zijn, hebben we eigenlijk elke dag al geluk gehad met het weer: mooi op de dagen dat we iets deden en iets minder op de dagen dat we voornamelijk in de auto moesten zitten. Ideaal dus. Wij zijn zoveel geluk normaal niet gewend, dus we vermoeden dat het aan Gareth ligt, die zo een beetje een Jerie en Rutger ding gaande heeft (die hebben ook altijd en overal geluk).

Die avond nog rugby gekeken met een Canadees koppel, die ons heel hard aan onszelf van 6 jaar geleden herinnerden. Christophe en Charles dus (zatte) beste maatjes en Catherine en ik 'not amused'.

Hoe hard ik ook naar het kajakken heb uitgekeken, toch heb ik schrik om met Christophe in 1 boot te zitten. De sterkste moet achterin vanwaar de boot wordt bestuurd. Daar zit je dan, in een plastieken drijvende banaan, zonder controle en met iemand zonder rijbewijs, aan het roer.

Het begint niet echt goed en we sukkelen constant achterop (Christophe moest natuurlijk niet opletten wanneer we uitleg kregen over het peddelen en het sturen). Om het nog erger te maken, laat Christophe de pedalen los waardoor onze boot stuurloos op de Tasmaanse Zee ronddobbert. Ik besluit maar wat foto's te nemen want had ik op dat moment commentaar gegeven, was Christophe uit de boot gesprongen. Uiteindelijk lukt het ons dat ding de juiste richting uit te krijgen. Om te bewijzen dat hij een echte man is (grrrr), begint Christophe als een bezetene te peddelen waardoor we nu voor iedereen uitvaren. Mis ik weer de uitleg van onze gids...

Na het kajakken gaan Christophe en ik nog wat wandelen in de omgeving (opnieuw prachtig) en dan naar de pub voor, jawel, rugby. Er hangt gelukkig een dartsbord, dus wordt het voor mij ook nog een leuke avond (ook al verlies ik elk spel, wat niet echt van mijn gewoonte is).

De volgende dag terug naar Queenstown, waar we Gareth moeten afzetten omdat hij vandaaruit verder vliegt. Onderweg nog gestopt voor een paar wandelingen. Niet te beschrijven hoe mooi het hier is.

We besluiten nog een dag in Queenstown te blijven. Deels omdat we het hier fantastisch vinden en deels omdat Gareth via via (het loont om tegen iedereen, maar dan ook echt iedereen te beginnen babbelen) aan gratis Jetboat tickets is geraakt. We hadden ook nog geen Fergburger gegeten tijdens ons eerste bezoek aan de stad; een onvergefelijke fout volgens sommigen. Fergburger is een soort van plaatselijke fancy McDonalds (al zeggen ze zelf dat moest elke McDo een Fergburger zijn, de wereld een mooiere plaats zou zijn). Je kan hier een burger krijgen met een doorsnede van 20 cm, 2 lappen vlees, 2 keer spek en 2 eieren. Christophe eet deze op, plus de helft van mijn burger, plus een zak frieten. Op een kalme dag gaan hier 1000 burgers over de toog; op een drukke makkelijk het dubbele.

Het Jetboaten valt wel mee; het is minder ruig dan we hadden verwacht. Erna is het tijd voor afscheid. De voorbije dagen zijn GEWELDIG geweest (echt lekker) en het is dan ook met spijt in het hart dat we vertrekken.

PS: It was a pony and not a mini horse

HOSTEL: Milford Sound lodge

MUZIEK:Rolling in the deep - Adele