De dag begint met een dipje vandaag. We weten het even niet meer. De bus die we wilden nemen is volzet en we willen hier niet nog een nacht blijven. Dan maar de bus op naar Christchurch, om daar opnieuw een auto te huren. We missen de vrijheid die een auto biedt en als we de goedkoopste optie nemen (de el cheapo: een ouder model en iets meer kilometers, maar het zouden nog degelijke auto's moeten zijn), verschilt het in kost niet veel van de bus.

We zeten de rest van onze 'down' dag voort op het minibusje dat ons naar Christchurch voert. Het busje deed vroeger dienst als tourbus in China, maar werd daar bedankt voor zijn diensten en verscheept naar Nieuw Zeeland (klinkt toch niet echt logisch). De buschauffeur vindt het zelf ook niet echt grappig en vloekt constant door de microfoon. Het busje is echt gemaakt voor kleine mensjes. Christophe moet schuin zitten om zijn benen tussen de stoelen te krijgen. Hebben die 2 voor ons de arrogantie hunzetels naar achter te klikken ook, waardoor we helemaal gesandwiched komen te zitten. Onderweg even gestopt om een zeehondenkolonie te bekijken. Donder ik nog van de trap langs de rotsen.

Toch zakt ons humeur niet helemaal onder nul, dankzij het landschap dat we hier passeren. De heuvels zijn wel 10 verschillende tinten groen en worden geflankeerd door zwarte bergen met besneeuwde toppen. Aan de andere kant van de heuvels leiden kliffen, rotsen en zwarte stranden naar een felblauwe zee. De zon schijnt fel en weerkaatst op de heuvels en het water. Dit is het mooiste zicht dat we gehad hebben sinds onze aankomst in Nieuw Zeeland. WAUW is het enige gepaste woord.

Aangekomen in Christchurch blijkt ons busje ons helemaal aan de andere kant van de stad af te zetten. Op ons kaartje ziet de afstandtot aanonze hostel er doenbaar uit dus we besluiten te wandelen met onze rugzak op de rug. Het stomme kaartje is duidelijk niet op schaal en de weg blijft duren. Het gewicht van mijn rugzak is sinds ons vertrek gereduceerd met 5 kilo, wat raar is want ik ben enkel een paar sokken en onderbroeken verloren, wat op zich ook weer raar is. Christophe heeft het zwaar met z'n rugzak van 18 kilo.

Wanneer we toekomen aan onze hostel is het al donker en willen we het liefst van al gewoon naar bed. Tijdens het inchecken slaag ik erin mijn bankkaart te laten vallen tussen de muur en de houten plint tegen de muur. De spleet is slechts enkele mm breed. Al probeer ik 100 keer opnieuw, dit lukt me niet nog eens.

Aangezien Christope's bankkaart het hier niet doet (hebben we op een zaterdagvoormiddag ook een uur voor aangeschoven om dit in orde te maken en blijkt ze nog steeds niet te werken; kbc is de slechtste bank ooit), kanhet wel eens problematisch worden, moesten we mijn kaart niet vantussen die spleet krijgen. Na ongeveer een uur proberen is de wanhoop nabij. Komt er een Zuid-Afrikaan binnen die voorstelt iets te gaan drinken om onze zinnen even te verzetten.

We nemen een taxi tot aan de 'Fan-zone'. Omdat er normaal rugby wedstrijden gespeeld zouden worden in Christchurch, maar dit nu niet meer kan doorgaan omwille van de aardbeving in februari, heeft men een een soort van mini openlucht stadium gemaakt met tribunes en grote schermen. Australie speelt tegen Ierland en aangezien bijna elke kiwi hier de aussies haat, supportert 90% van de aanwezigen hier voor de Ieren, die heel verrassend nog winnen ook.

Laat ik het rugby even uitleggen zoals die Fransoos in auckland het mij heeft uitgelegd: van de 20 deelnemende teams, maken er 5 maar echt kans de wereldbeker te winnen (NZ, Australie, Frankrijk, Engeland en Zuid Afrika - go the springboks). Al de rest loopt er maar bij voor spek en bonen. Misschien moet Belgie ook maar eens een rugby team oprichten; zo nemen we ook nog eens deel aan een wereldkampioenschap. Gewoon doen wat de andere teams lijken gedaan te hebben: 15 gespierde, volgespoten kerels zonder nek van straat plukken en voila, we hebben een team. De voorrondes zijn voorspelbaar en eigenlijk totaal overbodig (dit is mijn mening maar). Dat Ierland weet te winnen is dus onverwacht en verandert het volledige verdere verloop van het toernooi.

De volgende dag met goede moed terug opgestaan en als een ware MacGyver

Omdat we het ongeveer hetzelfde parcouraf gaanleggen, besluiten we samen met de Zuid Afrikaan, Gareth, verder te reizen, wat leuk is voor mij omdat ik dan toch niet de hele weg alleen achter het stuur hoef te zitten.

HOSTEL: The old country house

MUZIEK: What's left of the flag - Flogging Molly