Vandaag koers gezet richting het uiterste noorden van het Noordereiland. De weg: vooral lang en saai. De auto die we gehuurd hebben is een 'automatic' wat het rijden nog eentoniger maakt. Gewoon gas geven en af en toe remmen. Je hebt ook bijna nergens radio ontvangst, dus ook geen muziek om de verveling te verdrijven. Ook mijn copiloot is niet de meest spraakzame persoon op deze planeet.

We weten niet goed wat te verwachten wanneer we in Taupo Bay toekomen. De kerel die ik aan de telefoon heb gehad, klonk nogal dubieus. Het dorp is erg klein en ligt er verlaten bij. De hostel die we geboekt hebben, staat te koop. Ik bereid mij al voor om de lange weg opnieuw te moeten afleggen wanneer een meisje ons komt begroeten. We blijken de enigste gasten te zijn dit weekend en voelen ons toch niet echt op ons gemak. Dit verandert gelukkig wanneer onze surfcoaches arriveren met het avondeten: lam met groentjes en zoete aardappelen, allemaal vers van de boerderij van z'n ouders. Het wordt toch nog een gezellige avond en we kijken al uit naar de surf van morgen.

We worden vroeg wakker van de regen op het dak. We slapen in een soort van zolderkamer die doet denken aan die van Christophe van vroeger; zelfs de posters aan de muur zijn hetzelfde(we missen enkel de TV met het roze beeld en maar 1 zender). Uit het gesprek met onze coaches, Tim en Johny (Bigwood, no kidding)gisteren avond was dan ook al gebleken dat we bij 2 overjaarse pubers verbleven. Christophe voelt zich hier thuis: growing older but never old! Deze 2 kerels hebben de wereld afgereist op zoek naar de beste golven. Voor hen is surfen geen hobby, maar een levenswijze.

We krijgen lessen in het lezen van weerkaarten en we leren over de verschillende golven en hoe ze breken. Wanneer we klaar zijn om het water in te gaan, is het nog steeds aan het stormen. De lucht is donkergrijs, de regen valt zo har naar beneden dat het pijn doet aan je gezicht en de wind blaast ons bijna omver. Het water is even donker als de lucht en slaat woest tegen de kliffen aan het uiteinde van de baai. Geloof het of niet, maar dit was eigenlijk in ons voordeel als beginner. De wind kwam van over het land naar zee, waardoor de golven niet echt braken, maar gewoon een hele hoop wit water kreeg. Op wit water surfen is gemakkelijk omdat je niet echt zelf de golf neemt, maar gewoon vooruit geduwd wordt door het water. Ideaal dus om onze 'rechtop staan' techniek te oefenen.

Wanneer de wind draait, wordt het tijd voor het echte werk. Christophe weet een paar imposante golven te nemen, maar Caro en ik sukkelen met onze timing waardoor we elke keer of te vroeg of te laat rechtstaan.

Na het surfen naar een ander klein dorpje gereden waar vroeger de walvisvaarders aanmeerden. Fish and Chips gegeten op de pier. Niet m'n favoriet maar het smaakte wel na een dag hard werken.

De volgende dag valt het afscheid ons zwaar. Op de terugweg deze keer wel radio (een nog slechtere versie van Q-music; het is mogelijk). Gelukkig want het enige dat mijn copiloot kan uitbrengen is: ' rij terug, hier wil ik voor altijd blijven!'

HOSTEL: Isobar surf

MUZIEK: Drive - Incubus